Minister Borst zei het en menigeen volgde. “Er is prima mee te leven” Met ME dus. Tja ja ja. Het is maar hoe je het bekijkt, de wind waait en de vlag staat als je het mij vraagt. Je gaat er niet dood aan allemaal en ik lach me regelmatig krankzinnig overal om. Maar vraag je op de man af of het zelfs maar redelijk plezierig is .. neuh nee. Volgens mij is het ook maar een standaard afzwakkend zinnetje, zo’n automatisme waar geen seconde over nagedacht wordt. Zeggen dat ME een sterk invaliderende ziekte is en vervolgens roepen dat er prima mee te leven is, heeft wat weg van denken dat een chemokuur niet zo erg is omdat de patient nog eens een grapje maakt.

Dat lullige zinnetje zit dan ook een heel fenomeen achter: chronisch ziek betekend dat je sterk bent, positief in het leven staat en geluk uit de kleine dingen kan halen. Liefst met de gedachte dat je overal van kan leren, zeker van een ziekte. Massaal zien wij het licht, alle geschrapte ambities en capaciteiten waren eigenlijk al niet belangrijk voor het pure levensgeluk. Op half elf achter de geraniums hangen, dat is pas ultiem paradijs bereiken (don’t try this at home).

Ik heb nooit begrepen welke levensles ik moet halen uit de uren op de grond liggen, een bus over het hoofd zien vanaf vijf meter afstand of voor de zoveelste keer de koffie naast mijn mond gieten. Tuurlijk is het uitgesproken hylarisch, u zou er bij moeten zijn. Er word wat afgelachen hoe CiNNeR krakkemikkig door het leven stommelt. Maar iedereen begrijpt hopelijk wel dat dat geen kwestie is van ‘er is prima mee te leven’. Eerder een kwestie van ‘je moet toch wat’.

Enfin, ik heb nogal een beroerde week achter de rug inderdaad ..