Vanmiddag stond ik op, overdacht hoeveel ik zou gaan redden vandaag en werd overvallen door een gevoel van eenzaamheid. Ik heb een hele lieve vriend die zich momenteel een slag in de rondte werkt voor ons beidjes, een lieve vader die ik bijna dagelijks spreek over de telefoon en natuurlijk jullie lezers. Ook heb ik wel enkele vrienden maar heel gek, op een na spreek en zie ik die vrijwel nooit meer. Afspraken komt absoluut niets van terecht maar ook terugbellen of zelfs terug mailen lijkt een moeilijke zaak te worden hedentendage. Zonder vriend kom ik nergens en zie ik niemand.

De eerste tijd heb ik mezelf daarvan de schuld gegeven. Ik ben tenslotte niet erg mobiel dus wat betreft langskomen hoeft men van mijn kant niet veel te verwachten. De snorfiets wil ook maar niet lukken dus zelfs in de buurt is het aardig behelpen. Aan de andere kant is die situatie nu eenmaal zo en zijn de anderen toch redelijk gezond te noemen. De meesten maken zelfs om de zoveel tijd plannen om mee boodschappen te doen of hier te stofzuigen. Dat hoeft helemaal niet, gewoon af en toe een uurtje koffieleuten is meer dan genoeg. Maar ik heb (op Lennard na) toch al zeker zes maanden geen bezoek meer gezien hier. En als dan nu terug bellen of mailen al teveel moeite wordt en mijn virtuele vriendenkring meer een luisterend oor biedt … dat is best pijnlijk.

Nou leest vrijwel iedere vriend tot kennis mijn log dus dit is een flauwe manier om diegenen mijn gevoel kenbaar te maken. Aan de andere kant heb ik met allemaal ooit wel minstens een keer hierover gesproken dus het zal geen schokkend nieuws zijn. De meesten weten zelf ook wel dat ze het contact stevig laten verwateren vermoed ik.