Typisch. Vind ik dan. Onlangs zei ik tegen iemand dat ik – bij keuze uit een openbare of christelijke school – zou kiezen voor de openbare school vanwege het simpele feit dat ik atheist ben. Daarop kreeg ik een verhandeling dat er niets mis is met christelijke scholen en dat godsdienstles iets toe voegt aan de opvoeding. Bovendien zouden verschillende religies aan bod komen bij godsdienstleer.

Buiten dat ik daaruit zou kunnen concluderen dat er dus blijkbaar iets mis zou zijn met mijn opvoeding (hetzelfde dilemma als ‘elke niet-gelovige gaat naar de hel’ en bedankt!), zit er iets scheefs in. Want zou de keuze tussen een openbare en een islamtische school zijn, valt datzelfde advies geheel anders uit denk ik zo. Dan zal de christelijke medemens niet verdedigen dat er niets mis is met islamitische scholen en al helemaal niet aanraden te kiezen voor dezelfde islamitische school. Beetje flauw nietwaar.

Daarnaast vraag ik me altijd af waar die behoefte tot verdedigen en overtuigen vandaan komt. Ik heb niets tegen christelijken en ik vertel een christelijke nooit dat zijn of haar kinderen beter naar een openbare school kunnen gaan. Sterker, ik verkoop ook geen blaadjes over atheisme en ga niet langs de deuren om zieltjes te winnen. Ik kies er alleen maar voor niet hypocriet te doen, ik ben niet religieus dus heb niets in de kerk te zoeken.

Niets mis mee lijkt me

Update: De gedachte om hier over te schrijven werd welliswaar getriggered door deze discussie bij Debsel, genoemde voorbeelden en uitspraken komen daar echter niet vandaan. Het is niet te geloven (haha) maar ik heb wel een bescheiden leven naast het virtuele weblog gebeuren en daar is dit stukje op gebaseerd.

De uitspraak ‘elke niet-gelovige gaat naar de hel’ ben ik in een grijs verleden tegen gekomen en toevallig zag ik een voorbeeld van dit dilemma op tv afgelopen week in “Zij gelooft, zij niet“. Jawel, heel soms kijk ik programma’s van de EO dus (niet verder vertellen!).