Mijn vader was nog niet bij de chirurg binnen of het vermoeden was bevestigd, op 26 mei gaan ze de laatste operatie deels nog eens dunnetjes over doen. Overigens niet omdat er een fout hier of daar is gemaakt maar simpelweg omdat het toen beoogde effect wonderbaarlijk genoeg niet bereikt is. Niemand weet hoe het kan maar heel soms treffen sommige mensen dat zo. Bah bah bah, dat wordt de derde operatie in anderhalf jaar dus. Je zou iemand voor minder een hengst willen verkopen.

Verder een afspraak gemaakt bij de dierenarts om zijn oordeel te vragen of onze hond nog eventjes mee kan of dat we haar daar meer leed dan wat anders mee aan doen. Inmiddels ben ik overtuigd dat ze exact verstaat wat ik zeg. Had ze vanochtend nog een kleine kortsluiting, na mijn telefoontje gedroeg ze zich buiten als een dolle pup met een hoop gekwispel en brutaal gedoe. Ik heb mijn neiging om de dierenarts onmiddelijk weer af te zeggen toch maar onderdrukt, een gedegen check-up kan sowieso geen kwaad tenslotte.

Deze gebeurtenissen hebben ook nog een nare verwevenheid. Als mijn vader opgenomen wordt, wil ik daar logeren. Zeg maar het ‘de lamme helpt de nog lammere blinde’ idee. Probleem is dan toch altijd de hond. Ze moet mee anders zou ze teveel alleen zitten en bij een oppas gaat niet meer. Maar dat heen en weer gezeul met een bejaarde hond is natuurlijk ook niet alles, bovendien mist ze Stefan steeds heviger. Met nu het nare idee in ons achterhoofd dat we niet weten wat de dierenarts gaat zeggen. Nou ja, eerst zaterdag maar en dan pas verder denken.

Nee, ik werd er ook niet vrolijker op vandaag …