Kondigde gisteren al aan dat ik de hele week gal ga spuien over zorgend Nederland, dus bij deze de derde bijdrage.

Ook hip, aanraden ‘gewoon’ te doen wat je niet kan. Zo stuurde de hulpverlener waarbij ik telkens aangaf niet op afspraken te kunnen komen vanwege onbereikbaarheid, toch telkens weer een nieuwe afspraak. Dat ik niet kon fietsen mocht geen issue zijn volgens haar. Ik moest het ‘gewoon’ gaan doen, dan zou ik vanzelf wel merken dat het toch zou gaan(??). Ik was tenslotte eerder wel eens op de fiets geweest en van verslechtering had ze blijkbaar nog nooit gehoord. Na zeven keer weer opnieuw een afspraakbrief gehad te hebben en hetzelfde aantal keer afbellen en vragen of hier geen oplossing voor te vinden was, concludeerde ze dat ik geen ‘echte’ vrienden had omdat ik niemand kon vinden die me elke week naar haar toe kon brengen (ook geen moeite voor gedaan trouwens, dat is wel wat veel gevraagd nietwaar). Vervolgens gaf ze het op, melde me aan bij de crisisdienst en het verhaal dat ik alcoholiste ben en bovendien totaal verwaarloost op de bank zou hangen, werd de wereld in geholpen. En bedankt!

Daarna kreeg ik wel hulp aan huis trouwens, van de psychiatrisch intensieve thuiszorg die wel zag dat ik niet verwaarloost was en hele goede hulp boodt (ja ja, het gaat ook wel eens goed). Na drie maanden kreeg ik echter iemand anders en toen bleek de alcohol nog altijd in het dossier te staan. Ook hij hoopte dat ik op een dag naar hem zou komen op de fiets en dus begon hij daar dan ook maar elke afspraak opnieuw over. Tot zijn spijt werkte deze tactiek niet maar waarschijnlijk is hij nog steeds overtuigd dat het meer onwil dan onkunde was. De verhalenvertelster heb ik overigens nooit ontmoet en dat is misschien maar goed ook. En dan te bedenken dat ik helemaal geen hulp had gevraagd voor de ME-klachten en tegen wil en dank twee jaar lang ben ‘geholpen’!

Keuringsartsen kunnen er eveneens wat van. Zo zei men de eerste keer “Ow u kan geen kniebuigingen doen. Wilt u dat even laten zien?” Euww? Mind you, ik moest het ook echt laten zien. Hij hield me wel recht en met zijn hulp en de tafel kwam ik uiteindelijk weer rechtop. Vervolgens zei hij: “Nou, dat gaat prima”.

Enfin, zo zijn er tal van artsen geweest die vonden dat ik juist moest kunnen waar ik aangaf problemen te hebben. (Of zelfs willekeurige niet-medische instanties die het beter wisten waarbij de meest voorkomende is “U kan best normaal lopen hoor” wanneer ik krakkemikkig binnenkwam). Dat is wel makkelijk diagnosticeren he? Gewoon steevast blijven beweren dat alles kan en er is geen vuiltje meer aan de lucht …

U doet toch nog steeds mee met gal spuien?