Hoe stoer zou het zijn als ik nu trots aankondigde dat ik doorga met stoppen. Maar allee, liegen zit niet in mijn aard. Voel me nog net zo belabberd als gisteren en na een woede-aanval of tig en uren piekeren over (niet) roken heb ik het helemaal gehad. De verslavingsstress is hard toegeslagen en ik ben een weekdier…

Het probleem zit hem er in dat ik toch niet genoeg wil denk ik. Hoewel de lijst fantastische redenen om te stoppen lang is, staat er niet op ‘ik wil helemaal niet roken’. Blijkbaar is ‘ik wil graag stoppen’ iets geheel anders als ‘ik wil niet roken’. Een verschil wat in woorden amper uit te leggen is maar gevoelsmatig elke stoppoging nekt.

Misschien doe ik er verstandig aan het advies van mijn cardioloog wat beter op te volgen. Niet het roken maar stress deden mij op zijn afdeling belanden en zijn insteek was dan ook: eerst de stress verminderen en dan de wil om niet-roker te worden opbouwen. De woede-aanvallen van vandaag doen mij vermoeden dat de stressreductie nog niet geheel geslaagd is. En mijn cardioloog een wijs man is ..

Anyhoe, anyhow, om er toch wel mee bezig te blijven, kies ik nu een andere weg. Ik ga bepaalde bezigheden ontkoppelen van het roken. Ik rook al niet meer voor het slapen gaan, als ik onderweg ben of in de auto zit. Dat ga ik langzaamaan ook invoeren voor andere bezigheden, met name die waarbij ik achteloos rook zonder het op te merken. Achter de computer bijvoorbeeld. Onder het bellen. Dat soort dingen. Scheelt vast een hoop en hopelijk bouw ik dan toch vast wat aan de wil ..

Overigens gaat het bewegen en het gezond dieet houden wel weer goed en ondanks mijn slippertje met de bros gisteren ben ik weer een kilo afgevallen. Toch nog wat bereikt …