Een beetje bekomen van de schok vorige week, ben ik eens serieus op zoek gegaan naar informatie over dyspraxie bij volwassenen in de hoop wat verdieping te vinden over de syptomen en wie weet een lotgenootje of twee. Helaas, aan informatie over dyspraxie bij kinderen geen gebrek laat staan aan erover schrijvende ouders, maar wordt het voor tieners al een stuk minder, bij volwassen leeftijd hebben we blijkbaar slechts een informatie bron en verder lullen we er niet meer over in Nederland. Ook de volwassen dyspraxist (inderdaad, dat woord verzin ik ter plekke) laat zich liever niet dan wel horen merk ik, schaamte lijkt (helaas) een grote rol te spelen.
Hoe anders is dat in Engeland waar ze meer kaas hebben gegeten van support groepen en meer. Maar ja dat is in het engels he en ze wonen niet bepaald om de hoek. Toch heb ik er wel wat meer informatie kunnen vinden in elk geval, dat is vast iets.
Misschien moet ik verder zelf maar aan de bak ermee in de hoop dat daardoor informatie mijn kant op komt waaien. Want 70% van de kinderen met dyspraxie groeit er min of meer overheen wat volgens mijn berekening betekent dat 30% van de volwassenen uit die groep er dus nog mee rond moddert. Een aanzienlijk deel daarvan zal het zelf niet weten en dan hou je geen massale groep over, maar statistisch gezien is het niet mogelijk dat ik de enige ben eeh. Bovendien is het ME-deel voor mij nu wat onzinnig geworden (hoewel dat nog wat onwennig is), dat zal ik toch gaan vervangen.
Enfin, zal er nog even over denken. Wil ook weer niet als beroepspatient door het leven tenslotte en het hoeft ook weer niet op stel en sprong (eigenlijk wel maar laat ik de behoefte even onderdrukken onder invloed van het mooie weer 😉 ).
Zo, dat was voor u waarschijnlijk een ontzettend nutteloze posting….