Nu ik er zelf wat minder van in de war ben, breng ik langzaam mijn verdere omgeving op de hoogte van mijn ontdekkingen. De reacties blijken in de meeste gevallen bijna griezelig overeen te komen. Er valt even een oorverdovende stilte, dan volgt er iets als ‘ow’, ‘dat meen je?’ of ‘echt?!’ (“welnee, het leek me wel een leuk geintje”) en vervolgens word ik zeer hartelijk ende uitbundig gefeliciteerd. Sommigen nemen zelfs de moeite mijn partner ook even enthousiast te feliciteren, het is een feestje waard tenslotte. En ze menen het stuk voor stuk echt uit de grond van hun hart hoor: ‘wat fijn dat je een hersenaandoening hebt!’
Bij wie zit er dan een steekje los he? 😉
Toevoeging: bovenstaande is slechts een grapje en dient niet al te serieus te worden opgepakt ..
Frans54
Tja, ik denk dat het voor veel mensen heel moeilijk in te schatten is hoe ze er op moeten reageren en dat ze in meer of mindere mate met hetzelfde dubbele gevoel zitten waar jij ook mee zit: aan de ene kant blij dat je wat meer duidelijkheid hebt over de oorzaak van je klachten, aan de andere kant veranderen de klachten er niet door en weet je nog niet wat dit precies inhoudt en gaat betekenen in de toekomst. En als je in gesprekken net zo enthousiast verteld dat er nu een oorzaak bekend is als in je log kan ik me voorstellen dat dat nog bijdraagt aan de verwarring en dat mensen dan maar voor de positieve kant gaan. Wie weet schamen sommigen zich achteraf, als het wat bezonken is, wel dood voor hun enthousiasme.
desiree
Sluit me helemaal aan bij Frans.
De manier waarop men communiceert en daarbij vaak een onbewuste houding aanneemt kan bij mensen reacties doen ontstaan die moeilijk te rijmen valt met de situatie die je schetst waarbij het eigenlijk ongepast is achteraf gezien, maar niet als zodanig bedoeld.
Je beschrijft zelf al dat je nog zoekende bent in deze nieuwe diagnose, dit vertaald zich beslist in lichaamshouding/signalen en de manier waarop dit nieuws wordt gebracht.
We zitten boordevol voorgeprogrammeerde verwachtings en reactie patronen en zijn er allemaal zeer gevoelig voor.
De mensen hun reactie komt vaak voort uit een soort sensitief iets waaruit ze lezen dat er een bepaalde reactie verwacht wordt, men krijgt dus vaak terug uitgaande van datgene wat men zelf heeft ingezet…
Moeilijker is het om te leren heel duidelijk te zijn in wat je wilt overbrengen en wat je van de ander daarin verwacht.
Communicatie is een game of life, het kan je maken of breken, sort of speaking.
In ieder geval voor mij nog steeds een uitdaging om zelf hierin wijzer te worden.
Ik ben hierin in een aantal zaken nog zo onbewust signalen aan het uitzenden dat ik vaak genoeg nog mijn harses hiertegen stoot en daarmee tegelijk andermans gevoelige plekken…
Chantal
Ik denk dat herkenning erkenning is in dit geval.
citrientje
tja wat moet ik daar nu van zeggen. Taart dan maar :-w
Jackie*
Ik denk Cin, dat als klachten eenmaal gelabeld zijn men al snel denkt dat er een oplossing in het verschiet ligt, maar zo werkt dat natuurlijk niet, dat begrijp ik maar al te goed. Er zijn voorbeelden te over dat er na een gestelde diagnose geen therapie mogelijk is. Ik vind dat je hier zorgvuldig mee om moet gaan. Ik wens je veel kracht om met deze nieuwe informatie uit de voeten te kunnen.
Pascal
Tja…
CiNNeR
Mijn reagluurders worden met de dag serieuzer zie ik. Het is maar een geintje aangezien het ergens iets absurds heeft de hele dag gefeliciteerd te worden met zoiets 😀
Frans54
Geintjes moet je ook op 1 april maken, niet op 1 mei [-(
Brillie
Ik val alleen maar om… :)>-
desiree
Mag ik je hiermee dan wel feliciteren? 😀
Want ik stink er dik in ;))
Cornette
De grap ontgaat mij totaal. Zal mijn gevoel voor humor wel zijn.