In Zweden is het een heavy metalfan gelukt zijn muzikale voorkeur officieel te laten classificeren als een gebrek en zodoende recht te krijgen op een uitkering. Verder ..
Overigens werkt deze metalfan in deeltijd maar ook daar heeft hij vrijstelling gekregen om bijvoorbeeld concerten te bezoeken, als hij die tijd later maar weer inhaalt.
“Wat mankeer jij?” “Ow, ik ben heavy metalfan …”
Tienermeisjes vertrouwen elkaar vaak hun grootste geheimen en problemen toe. Het delen van nare ervaringen kan echter leiden tot emotionele problemen, zoals depressies en angsten. Dat blijkt uit een onderzoek gepubliceerd in Developmental Psychology, een magazine van de American Psychological Association (APA).
Het bespreken van problemen blijkt vaak een positief effect te hebben op de vriendschappen tussen meisjes. De vriendschapsband wordt erdoor versterkt. Maar bij sommige meisjes, die veelvuldig over hun problemen praten met vriendinnen, leidt dit tot depressies en angsten. Verder ..
Dat is wel heel eigenaardig, de vriendschapsband versterkt maar ondertussen blijkt dat een nogal deprimerende aangelegenheid. Kijken we een stap verder kan het dus gebeuren dat het een neerwaardse spiraal wordt: de beter de vriendschap de meer er gedeeld wordt de depressiever iedereen raakt? Schijnbaar is het ook nog een vrouwending. Bij jongens pakt het namelijk een stuk gezonder uit, daar helpt het delen van problemen de vriendschapsband te verstevigen en de problemen te verwerken.
Hoe zou dat toch komen bij vrouwen (want dat staat er natuurlijk niet bij). Komt het omdat vrouwen meer aan roddel en achterklap doen dan mannen? Elkaar gaan chanteren met de opgedane kennis? Of zijn vrouwen zo empathisch dat ze moedeloos van elkaar worden?
Ik heb geen idee, bij mij verdwenen vriendinnen als sneeuw voor de zon zodra het ook maar enigzins problematisch werd. Wellicht onbwust bekend met bovenstaand fenomeen zijn ze hard de andere kant op gerend? Het verklaart dan misschien weer wel waarom ik meer heb met mannen dan vrouwen.
U nog een leuke filosofie over het waarom van deprimerende vriendschappen?
De Tour de France verloor al veel charme aan overmatig veel dopinggebruikers. Maar nu lijkt de directie van de Rabobank ploeg de Tour eigenhandig verder de nek om te draaien:
“Klassementsleider Michael Rasmussen is woensdagavond door de directie van de Rabobank-ploeg uit de Tour de France gehaald, omdat hij de interne regels van de Nederlandse formatie heeft overtreden. “Hij heeft meerdere malen gezegd waar hij aan het trainen was en dat bleek niet te kloppen”, zei een aangeslagen directeur Theo de Rooij woensdag in het hotel van de Raboploeg.” Verder ..
Let wel, hij was voor aanvang van de Tour niet bereikbaar voor dopingcontroles en was daar al voor bestraft met een boete en enkele maatregelen. Maar omdat hij ergens anders onbereikbaar zat te wezen dan waar men dacht dat hij onbereikbaar was geweest, wordt hij per direct ontslagen en uit de Tour gehaald.
Vraag me af of dat niet een wel erg rigoreuze maatregel is. En zou iémand na de stapels perikelen nog wel lol in de Tour de France beleven eigenlijk?
Ok, dit geloof je bijna niet … maar het overkwam me toch werkelijk. Een bezorger die zo tomeloos triest geen leven heeft dat hij alles uit de kast trok om mij te treiteren .. Wats kebeurt:
Vorige week kwam de Wehkamp om een bed en wasmachine af te leveren. Zoals u weet kamp ik met een nogal onmaatschappelijk ritme en ik had dan ook vriendelijk verzocht daar rekening mee te houden. De eerste medewerker zou pogen de bezorging na twaalven te plannen, de tweede gaf door dat het vanaf half twaalf was en iedereen wel uit wilde slapen en de bezorgers kwamen uiteraard nog een uur vroeger. Daar had ik op gerekend dus zo problematisch was het niet, ware het niet dat de bezorger plotseling naar ende moeilijk ging doen. Want ondanks dat ik ze vriendelijk en vrolijk binnenliet, moest een van hen een aantal keer sarcastisch kwijt dat het maar raar was dat ik s’middags wilde en toen ik daar niet van onder de indruk bleek vroeg hij uiteindelijk maar waarom dat was, of ik lekker wilde feesten en uitslapen. Op mijn opmerking dat ik chronisch ziek was maar het hem verder geen reet aanging was hij duidelijk uiterst beledigd en nam hij ‘wraak’ door de wasmachine op de grond te laten vallen, verpakkingsmatriaal uitdagend door de kamer heen te strooien, de wasmachine verkeerd om in de badcel te plaatsen en te pogen mijn oude wasmachine te laten staan. Met veel moeite heb ik hem net niet van de trap geschopt.
Maar dat was het absurde niet – dit gebeurd me aan de lopende band - het werd erger. Het bed was namelijk niet in orde en moest terug opgehaald worden. Deze keer vond de eerste medewerker dat ik maar van acht s’ochtends tot zes s’avonds beschikbaar moest zijn maar na een flinke tirade mijnerzijds kwam de tweede medewerker met de schappelijke tijd van kwart over drie s’middags. Uren eerder werd ik echter wakker omdat er zowel beneden als boven wordt aangebeld, op mijn deur getimmerd wordt, een debiel in het trappenhuis mijn naam staat uit te schreeuwen en tegelijk de telefoon een aantal keer over gaat. Ik schiet wat aan, doe half verdoofd open en de klootzak himself komt breed grijnzend boven en zegt “u lag toch niet uit te slapen zeker”, “is toch lekker dat we vroeg komen, heb je nog eens wat aan je dag voor de verandering” en meer van dat. Ik behandel hem als de gore klootzak die hij is, lach hem vierkant uit als hij zijn nek breekt over rommel, maar hij heeft duidelijk lol in het spelletje sarcastisch aftroeven. Tot hij zegt “waarom wilt u ook s’middags, leeft u er maar op los ofzo?”. Ik bijt hem toe dat ik een hersenafwijking heb en daarom s’nachts niet slaap.
Alsof er een baksteen op zijn hoofd viel! Daar had hij duidelijk niet over nagedacht. Hij mompelde een paar keer sorry en zei daarna vaag dat ik hem dat ook niet verteld had. Ik vraag hem of ik het op mijn voorhoofd moet laten tatoeeren maar allee, dat blijkt niet nodig. Dom vraagt hij nog “nu vindt u mij zeker een nare jongen”. Ik beaam dat ik hem een gore klootzak vind maar dat ik dat vorige week al vond. Als hij me half lachend toch een fijne dag toewenst moet ik helaas zelf ook een beetje lachen. Te absurd om woest te blijven ..
Maar toch, hoe weinig leven heb je en hoe waanzinnig triest ben je als je de hele dagplanning omgooit om mij te komen treiteren ..  omdat ik misschien wel uit wil slapen??!!
Veilig Verkeer Nederland adviseert dieren een speciale gordel om te doen als ze meegaan in de auto, om zo veiligheid van baasje als dier te verhogen. Deze methode wordt ook vergeleken met (en als veiliger gezien dan)Â kooien voor dieren en dan staat er “En als een auto te water raakt, kan het dier ook niet gemakkelijk uit de kooi komen.”
Moem mij maar debiel maarreuh … denkt daar nu serieus iemand dat een dier wel makkelijk uit een tuigje te krijgen is op het moment dat de auto te water raakt??
Anyhoe, weet verder niet of het nou zo’n geweldig idee is eigenlijk. Ik vermoed dat ons hondje zichzelf in paniek had opgehangen in het tuigje en mijn katten zal ik er al zeker niet in krijgen. Die laatste lijken me toch sowieso beter af in een kattenmand.
Wat denkt u, grandioos idee of toch wat haken en ogen?
Breeduit op de voorpagina van het AD – want het is toch even wat – “Van Hanegem stapt uit vliegtuig” En hij stapte niet zomaar uit eeh, hij stapte vóór vertrek uit wegens vliegangst. Ja ja, dat is nog eens wereldnieuws ..
Eigenlijk was het de schuld van een stewardess trouwens, die “verzocht een meegereisde supporter links achter in het toestel een plek te zoeken omdat anders het vliegtuigje niet meer in evenwicht zou zijn.” 😀
Best leuk, komkommertijd ..
Ow wat erg .. Ik die nooit censureerde, prat ging op openhartigheid en het hart op de tong had liggen, betrap me plotseling op een flinke bak zelfcensuur en terughoudendheid. Ik die altijd brulde dat het er niet toe doet wie er meeleest, ik toch zal vertellen waar ik zin in heb, houdt ineens rekening met het feit bijna mijn hele omgeving meeleest. Ben ik zomaar iemand geworden die haar verhaal gerust aan de wereld kwijt wil, zolang het maar wildvreemden zijn?? Geen durf meer de confrontatie aan te gaan? Of heb ik me toch laten indoctrineren door de Brabantse truttigheid en afstandelijkheid?
Blijkbaar .. In combinatie denk ik, de confrontaties weerspiegelen tenslotte de Brabantse ‘daar-praten-we-niet-over’mentaliteit en op een of andere manier raak je er na verloop van tijd mee besmet. Zoals het overnemen van een accent, weinig charmant maar heel ongemerkt gebeurd het stiekem toch.
Of misschien is het ook moe van opgehangen worden aan de momentopnames in mijn eigen log. Depressief logje hang ik al aan de hoogste boom, positief logje ben ik genezen verklaart als woonde Jomanda bij ons in huis. “Wat ben je vrolijk? Op je log was je zo depri”. *Zucht*
Enfin, het past me slecht. Dus bij deze: die blauwe plekken zijn van de heftige sex onlangs, A. is een bijzonder lekker ding, het moge duidelijk zijn hoe ik over Brabant denk, C. is een decadente drol en op het moment ben ik bijzonder goed gehumeurd maar dat kan morgen zomaar anders zijn!
Zo, dat lucht op … u nog iets wat u graag kwijt wil?
Een muziekje uit je HiFi en een frietje uit de HiFri, gefrituurd in … oververhitte stoom. Een nieuwe bedenksel van TNO om gezond en veilig te ‘frituren’. De stoom, die een temperatuur heeft van 200 graden Celsius, wordt in direct contact gebracht met het product en draagt daarbij – net als bij normaal frituren – warmte over (Verder ..).
Volgens TNO zelf zou het stomen niet ten koste gaan van de knapperigheid van de friet. Voor u echter gaat juichen, het apparaat wordt uitgebracht voor de industrie en geloof niet dat hij beschikbaar zal zijn voor consumenten.
Wel een manier om mensen terug naar de snackbar te lokken …
De eerste effecten van de WMO raken inmiddels beter zichtbaar. De afgelopen weken zijn enkele duizenden thuismedewerkers ontslagen en het lijkt een reële angst te denken dat nog vele duizenden zullen volgen. Waarom, tja .. “de gemeenten vinden dat de thuiszorg teveel kost en dus moet er worden bezuinigd.”
Teveel is in deze context echter nogal relatief. Er zijn dezelfde hoeveelheid medewerkers nodig, de gemeente wil deze mensen alleen zo goedkoop mogelijk hebben. Dus worden ze massaal ontslagen en kunnen dan terugkeren als alfahulp. “Alfamedewerkers bouwen geen pensioen op, zijn niet verzekerd tegen ziekte en arbeidsongeschiktheid en moeten zelf al hun administratie regelen. Dit voor een bruto uurloon van 12,40 euro. (Verder ..)
Oftewel deze werknemers worden gedwongen hetzelfde werk te blijven doen voor een stuk slechtere arbeidsvoorwaarden of worden gestraft met ontslag voor het hebben van gezond verstand. Voor de gemeenten zal het niet veel uitmaken, in nood kan je dezelfde mensen vanuit de bijstand verplichten alsnog alfahulp te worden. Het is werkelijk een walgelijk kunststukje!
Voor de clienten gaat eveneens een sombere tijd in. Velen zagen indicaties zonder meer gehalveerd worden om dezelfde reden, zorg is nu eenmaal duur dus dan heb je er vast niet veel van nodig. Door gebruik van alfahulpen of zelfs simpele schoonmaakbedrijven moet een grote groep überhaupt maar zien wie er op welk tijdstip nu weer op komt dagen. Eenmaal afhankelijk van hulp, dien je je maar aan te passen aan iedereen die toevallig maar naar je toegestuurd wordt.
Zo lijkt het een wet door gemeenten maar vooral vóór gemeenten…
Het mag best gezegd, ik ben lichtelijk getikt. Alleen vandaag heb ik al zes keer een stapeltje sokken en onderbroeken geaaid omdat ik vanuit mijn ooghoeken telkens dacht daar de kat te zien liggen (alleen dat is al eng, denken uit je ooghoeken!). Een stuk of vijftig keer betrapte ik me er op de woorden in een zin door elkaar en achterstevoren te plaatsen (dat leek trouwens niemand anders op te vallen, als je maar snel genoeg praat en alle woorden aanwezig zijn, wordt de informatie toch wel verwerkt door het brein. Nt ls ll klnkrs wgltn). Ik ben een stuk of wat keren de kapstok ingevallen, over de bank gestruikeld, tegen kozijnen opgewandeld en meer van dat soort fratsen. Bij de kapper raakte ik per ongeluk in paniek omdat plots – hoewel bedoeld – de kapstoel en wasbak tegelijk draaiden, mijn evenwicht een stukje doordraaide en ik er gewoon niet op bedacht was (gelukkig weet de kapster dat ik niet spoor). Bij de supermarkt viste ik eerst mijn shag uit mijn tas om te merken dat daar niets aan betaalmiddelen uit te halen viel, om vervolgens zowat al mijn pasjes te voorschijn te trekken behalve de goede (welja, ook bij de supermarkt zijn ze wel wat gewend hoor). En eh … nou ja … u begrijpt wat ik bedoel in elk geval. Het was zo’n dag.
U nog een leuke blunder toe te voegen?