Tienermeisjes vertrouwen elkaar vaak hun grootste geheimen en problemen toe. Het delen van nare ervaringen kan echter leiden tot emotionele problemen, zoals depressies en angsten. Dat blijkt uit een onderzoek gepubliceerd in Developmental Psychology, een magazine van de American Psychological Association (APA).
Het bespreken van problemen blijkt vaak een positief effect te hebben op de vriendschappen tussen meisjes. De vriendschapsband wordt erdoor versterkt. Maar bij sommige meisjes, die veelvuldig over hun problemen praten met vriendinnen, leidt dit tot depressies en angsten. Verder ..
Dat is wel heel eigenaardig, de vriendschapsband versterkt maar ondertussen blijkt dat een nogal deprimerende aangelegenheid. Kijken we een stap verder kan het dus gebeuren dat het een neerwaardse spiraal wordt: de beter de vriendschap de meer er gedeeld wordt de depressiever iedereen raakt? Schijnbaar is het ook nog een vrouwending. Bij jongens pakt het namelijk een stuk gezonder uit, daar helpt het delen van problemen de vriendschapsband te verstevigen en de problemen te verwerken.
Hoe zou dat toch komen bij vrouwen (want dat staat er natuurlijk niet bij). Komt het omdat vrouwen meer aan roddel en achterklap doen dan mannen? Elkaar gaan chanteren met de opgedane kennis? Of zijn vrouwen zo empathisch dat ze moedeloos van elkaar worden?
Ik heb geen idee, bij mij verdwenen vriendinnen als sneeuw voor de zon zodra het ook maar enigzins problematisch werd. Wellicht onbwust bekend met bovenstaand fenomeen zijn ze hard de andere kant op gerend? Het verklaart dan misschien weer wel waarom ik meer heb met mannen dan vrouwen.
U nog een leuke filosofie over het waarom van deprimerende vriendschappen?
frans54
Dus in plaats van tegen elkaar kunnen ze hun problemen beter uiten op de sofa van de psycholoog. Misschien treedt het alleen bij meisjes op omdat die door die psychologenvereniging als betere/makkeljkere potentiële klanten worden gezien?
Mannie
Die viespeuken hebben zo’n meisje liever op de bank zodat ze d’r onder hypnose kunnen betasten.
feex
Mijn jongste heeft veel vriendinnen, daaronder zitten er ook wat die erg veel hebben meegemaakt in hun jonge leven.I
de haren gaan ervan overeind staan soms, maar meelijden heeft niemand wat aan, begrip is anders.Dat is invoelen zonder je verantwoordelijk te hoeven voelen.
Valt mij op dat bij vrouwen problemen interne werking hebben passief, depressief en bij mannen het omslaat in agressie.extern dus..
Vrouwen trekken dingen snel persoonlijk aan, wordt ook geleerd denk ik ,om met alles en iedereen rekening te houden.( te Pleasen) Niet voor niets staan er in vrouwenbladen artikelen over hoe een relatie of gezin leuk en gezellig te houden..
Dus leren we min of meer dat de gemoedstoestand van onze naasten ook onze zorg wordt..
CiNNeR
@Frans: denk niet dat dit uitgedacht is om de portomonee van de psycholoog te spekken. Het is ook geen reden om dat te doen, de vriendschappen intensiveren tenslote wel dus het gevoel bestaat dat de vrouw in kwestie haar ei kwijt kan en geen externe hulp nodig heeft.
@Mannie: de meisjes worden depressief van elkaar, kan de psycholoog weinig aan helpen vrees ik 🙂
@feex: Ja in die hoek zal het eerder zitten denk ik. Toch teveel empathie misschien.
Poelekie
Ik denk dat het te maken heeft met te veel empathie (“haar probleem is mijn probleem”) gecombineerd met de stilzwijgende afspraak dat je elkaar als “vriendinnen onder elkaar” koste wat kost blijft steunen, ook als je het eigenlijk niet meer aan kan/de vriendin in kwestie al lang en breed professionele hulp had moeten hebben.
Daarnaast is er vaak een enorme angst om een vriendin tegen te spreken of op haar eigen verantwoordelijkheid te wijzen. Iedereen kent wel de gesprekken waarin de ene vrouw ontzettend stom bezig is (foute man bijvoorbeeld) en de andere vrouw haar maar naar de mond blijft praten terwijl ze ondertussen denkt: “Trut, ga weg bij die vent!”
Ook ik heb ik ooit in een dergelijke situatie gezeten: omdat je bij kleine dingen al geen weerstand durft te bieden, krijg je als het echt uit de hand loopt een steeds grotere discrepantie tussen wat je tegen je vriendin zegt en wat je werkelijk denkt.
Ik denk ook dat er “vrouwen-met-problemen†zijn die niet anders willen: op het moment dat ik (op een beschaafde manier uiteraard) haar vertelde wat ik werkelijk dacht, werd me dat niet in dank afgenomen en ging ze stug door met haar zelfdestructie. Ik werd daar op een gegeven moment dusdanig doodongelukkig van dat ik de vriendschap uiteindelijk officieel heb verbroken. Spijt heb ik er nooit van gehad, maar ik ben er bij vlagen nog steeds heel erg verdrietig over. 🙁
Zo, en nu houd ik op je blog te spammen 😉
Chantal
Ik denk dat mannen beter zijn in het onderhouden van vriendschappen op lange termijn omdat ze minder van elkaar verwachten…
Echte vrienden heb je ook maar een paar… en dat is voldoende denk ik. Er verloor ook veel zgn. vrienden toen ik invalide werd… nu kijk ik terug en zeg ik: dat waren GEEN vrienden… de echte zijn gebleven.
Stefan
Ik denk dat het komt omdat (ik ga nu even heel erg generaliseren) vrouwen wraaklustiger zijn en op het moment dat de vriendschap over is wellicht alle toegespeelde informatie tegen je kunnen gaan gebruiken. Vandaar angst/depressie uit de gedachte “had ik dit wel moeten vertellen?”.
Aukje
Hé, ik had hier gister een comment gepost, over dat ik het zelf had meegemaakt? Is die pleite?
Aukje
Of misschien was ik zo verhit aan het typen dat ik ‘m vergeten ben te posten. 🙁
Anyway, dan nog maar een keer hetzelfde soort verhaal:
Ik heb het zelf meegemaakt. Ik denk dat je er pas over kan oordelen als je weet wat het is, in plaats van te gaan roepen dat op die manier de beurs van de psych wordt gespekt. Het komt er op neer dat ik mijn vriendin vaak zag én sprak, en we altijd onze gevoelens bespraken. Maar omdat we allebei emotioneel en gevoelig waren, versterkten we elkaars gevoelens door alles te gaan analyseren. Het is goed om gevoelens te bespreken, het is niet goed om al die gevoelens tot in den treure te gaan analyseren. Dat beurt je namelijk absoluut niet op. Daardoor belandden onze gevoelens in een neerwaartse spiraal. En wij dus ook. Niet dat ik depressief was, maar achteraf kan ik zeggen dat het niet gezond was. Achteraf ja, want als je zo close bent dat je een soort van platonische relatie hebt, je mag het ook symbiose noemen, dan bots je hard wanneer er iets gebeurt dat door de één niet wordt geaccepteerd. Onze vriendschap is verleden tijd, en ik heb me voorgenomen nooit meer zo close te worden met een vriendin. Of het moet iemand zijn die nuchter is. Want een stabiel iemand in mijn omgeving die niet alles over-analyseert, is stukker gezonder!
Stefan
“dan bots je hard wanneer er iets gebeurt dat door de één niet wordt geaccepteerd. Onze vriendschap is verleden tijd, en ik heb me voorgenomen nooit meer zo close te worden met een vriendin.”
Precies wat ik bedoelde, ik denk dat mannen daar over het algemeen minder last van hebben. We zijn al wat minder ‘close’ met elkaar, maar bij het verbreken van een vriendschap maken we ons ook minder druk over wat allemaal aan elkaar verteld is.
Anne
Soms kan vriendschap ook verloren gaan, omdat mensen het vaak heel moeilijk hebben met de ellende of miserie van iemand waar ze veel van houden.
Na de dood van mijn jongste zoon merkte ik ook dat bepaalde mensen, van wie ik dit nooit had verwacht, wegbleven en anderen net meer contact met me opnamen, alhoewel ik die nooit als vrienden had gezien.
Toen één van die wegblijvers me zei, dat ze het zo verschrikkelijk moeilijk had met mijn verdriet en dat ze niet wist wat gedaan of gezegd, dat ze bang was om me te kwetsen als ze wat zei, begrijp ik nu al beter waarom vrienden soms wegblijven; Niet dat ik één en al begrip heb voor hen , maar ik kan het wel beter begrijpen.
feex
Op zich ben ik blij met vrienden die ook en juist en vooral in moeilijke tijden bij je blijven,.
Echte vrienden durven ook eerlijk te zijn, en een spiegel voor te houden. Zeggen dat en wat er scheelt als je ‘scheef’ dreigt te gaan enzo.die zijn eerlijk ,en praten niet naar je mond.blijven bij zichzelf.(ook al is het niet altijd even leuk)
Vrienden die wegblijven als je moeilijk ,zit zijn er vaak te veel.”Only in good times friends’ noem ik soms wel profiteurs, die komen weer wanneer het goed gaat.feesten en beesten,geen enkele diepgang.
Soms hoeven vrienden nix te zeggen ,of te oordelen,maar door alleen te luisteren kom je vaak al erg ver.
Interresante comments ,de bovenstaande..herkenbaar.
Begrip dus, zond
CiNNeR
@Poelekie: klinkt wel als iets wat deprimerend kan werken in een vriendschap ja. ken het zelf niet zo, ik ben een enorme flapuit en kan weinig voor me houden. Wie weet is dat ook soms heel deprimerend voor anderen 😉
Spam maar zoveel je wil hoor, daar is het reactieding juist voor 😀
@Chantal: klinkt ook zinnig. Gek genoeg betrap ik mijzelf erop hogere verwachtingen te hebben van vrouwen dan van mannen, dus stiekem doe ik er ook nog aan mee eigelijk 😮
@Stefan: auw, die gedachte komt mij wel bekend voor ja. Omdat het lullig genoeg ook vaak gebeurd is. Aan de andere kant is het niet ook wel jammer dat mannen minder close zijn vaak?
@Aukje: misschien zat je in de spamfilter gevangen (ik had zoveel spam dat ik het makkelijk over het hoofd kan hebben gezien) Kan me wel iets voorstellen bij wat je zegt, soms als je beiden gedeprimeerd ben kan je elkaar juist meer naar beneden trekken in plaats van op kalevateren. Hoewel er misschien ook ruimte kan zijn om dat te bespreken en een ander pad in te slaan, samen maar anders?
@Anne: dat vind ik juist moeilijker te behappen. Ik weet dat het zo werkt maar toch. Al zeggen mensen maar dat ze geen idee hebben wat ze moeten zeggen, vele malen beter dan maar gewoon wegblijven. Zeker op zo’n ontzettend moeilijk moment in je leven.
@Feex: helemaal met je eens.
desiree
Ik ben het al heel lang moe dat bepaalde vrienden en vriendinnen alleen maar komen omdat ik zo goed kan luisteren en van de nuchtere ben. En die zie je vervolgens niet als ze iets leuks te melden hebben of goede periodes door maken.
Op het moment dat ik iets kwijt wil dan is er acute desinteresse en weten ze niet hoe gauw ze het gesprek terug weten te draaien naar hun eigen gespreksonderwerp.
Staan ze huilend op de stoep, sta je je zorgen te maken om iemand of het allemaal wel goed zal gaan, zie je ze drie dagen later staan feesten alsof er nooit iets gebeurd is en maken ze zich nergens meer druk om terwijl je nog met die bal in je maag loopt van wat je hebt gehoord. Laat dan wat horen als het weer beter gaat denk ik dan.
Deze ‘speciale’ vrienden trekken mij iets te veel leeg en houd ik daarna op een gezonde afstand…
Daarnaast heb ik nog een aantal hele goede lieve vrienden en vriendinnen, daar gaat mijn energie zonder problemen in omdat het wederzijds is.
Je bent er tenslotte zelf bij in wat je wilt toelaten en niet.
Ik probeer daar zo duidelijk mogelijk in te zijn, maar dat heb ik ook moeten leren voordat ik dat kon of zelfs mocht/durfde van mijzelf, stel dat ik iemand zou kwetsen…
GobboE
mmmmm…nee ik heb geen idee waarom dit zo zou zijn: door vertellen depressiever worden? Lastig
CiNNeR
@Desiree: wie weet zijn dat stiekem de deprimerende vriendschappen waar ze het over hebben in het onderzoek, vrouwen die elkaar alleen opzoeken als het mis is en niet als het leuk is.
@GobboE: geen ervaring mee (gelukkig)?
desiree
Ik denk dat je een heel eind in de goede richting daarmee zit.
Het probleem is dat mensen aanvoelen dat je sterk invoelend bent en dit soort mensen zoeken je dan juist op.
Vervolgens wordt je er door overspoelt en moet je een weg zien te vinden in je weerbaarder/constuctiever hierin op te stellen. Wat inhoudt dat je je er niet door laat mee slepen maar tracht al tijdens dit soort momenten onderscheid te blijven zien tussen de emoties die je voelt van de ander en die van jezelf.
Dit vertaald zich ook in de houding die je aanneemt, tegenover hun en het leven in het algemeen.
Sinds ik dit stukken helderder kan zien zijn dit soort vrienden en vriendinnen minder geneigd om nog zo dramatisch en theatraal voor de deur te staan en heb ik sindsdien ook niet meer dit voortdurende gezeur.
Dit heeft het leven en in het bijzonder het contact met mensen dan ook een stuk leuker gemaakt voor mezelf (%)
Duidelijk geval van; wat je erin stopt is wat je terug krijgt.
uiteraard gaat dit niet voor alles op in het leven en contact met mensen…
SillyCrazyMe
Ik ga mee met wat al meerdere keren gezegd is. Vrouwen/meisjes kunnen zich vaak veel beter inleven in de gevoelens van andere vrouwen/meisjes en maken zodoende gedeeltelijk hetzelfde leed mee. Plus dat het vaak een ongeschreven regel is dat je die info niet met derden deelt, dus hoewel je dan wel constant dat probleem van de ander met je meezeult omdat zij het bij jou kwijt kon, kan jij het dan weer bij niemand kwijt.
En ik denk dat mannen ook wat makkelijker dat soort zaken van zich af kunnen zetten, horen het verhaal aan, tonen welgemeend medeleven en zetten het weer aan de kant, daar waar een vrouw uren later nog aan een mogelijke oplossing kan zitten denken….
CiNNeR
@Desiree: ik mag soms oom die grens wel opnieuw leggen geloof ik .. 🙂
@SillyCrazyYou: volgens mij delen de meesten info gewoonweg wel met derden, dat is tenminste mijn ervaring. Is die derde een partner of iemand aan de andere kant van het land is dat niet zo erg maar komt het terecht bij de plaatselijke verhalen verteller dan oef .. Denk wel ook dat mannen dingen wat makkelijker van zih af zetten. Dat wil ik ook kunnen!
elsbeth rademaker
Hoi allemaal
Nou vriendschap vind ik ook af en toe tijd voor elkaar vrij maken en interesse tonen in elkaars leven en luisteren naar elkaar. Vriendschap moet wederzijds zijn en je moet er allebei wat aan hebben. Ik heb een vriendin gehad die alleen maar met zichzell bezig was en dat was niet een keertje zo, maar gewoon altijd. Ik kreeg echt het gevoel dat ze mij alleen wilde hebben voor zichzelf. Als ik iets wilde vertellen draaide ze altijd het gesprek weer naar zichzelf toe. Heb het ook tegen haar gezegd, maar dan werd ze boos en zei ze ik mag ook zijn wie ik ben. Ik zei ben maar wie je bent, maar dan ben ik weg. Hier heb ik geen zin meer in. Ze zuigt je leeg. Vriendschap moet ook iets toevoegen aan jou leven en niet alleen maar kosen.