Month: August 2007 Page 1 of 3

Krap drie uurtjes geslapen werd ik plots letterlijk uit bed gedrild, alle tegelvloeren in het trappenhuis worden – natuurlijk totaal onaangekondigd – nu met drilboor weggebikt. Er zit zelfs geen logica meer achter, ze zijn hier gestart in de middelste flat(?). De buurvrouw die nachtdiensten werkt stond buiten zich maar ziek te melden, binnen horen we onszelf niet meer denken van het lawaai. Stofwolken zijn niet meer te overzien en een natte doek tegen de deur aanleggen lijkt nog weinig zinnig, aangezien binnen het stof uit de plinten trilt.

Leuke bijkomstigheid is dat het vandaag vrijdag is. De vloer gaat eruit, maar niemand heeft een clue wanneer er iets voor terug in de plaats komt. Oftewel dat bouwstof lopen we vanzelf wel mee naar binnen, is het niet vandaag dan hebben we zeker de rest van het weekend of langer nog de tijd.

Resultaat tot nog toe: medicijnen voor een week zitten al in mijn mik, verschillende ledematen opgezet, mijn huid jeukt als de tyfus en ik begin een levend schilderij van rood tinten te worden. Allergisch voor bouwstof, dan krijg je dat.

Inmiddels komen de achterlijke planningen, onaangekondigde werkzaamheden en langer durende overlast dan nodig zo mijn neus uit dat ik er een fikse mail tegen aangegooid heb. Voor een klacht en ook maar een claim.

Mocht iemand nog tips hebben hoe dat het meest effectief aan te pakken …

Het is wel weer handigheid troef hoor hier. Er staat nu iemand van beneden naar boven de ramen te poetsen met een chemisch spulletje. Resultaat: achtergebleven smeerzooi is van de ramen af, in plaats daarvan ligt er nu een waas van druppels overheen??!!

Maar goed, dat valt nog best mee. De eerste flat stampten ze pinnen in het dak voor een veiligheidslijn, maar vergaten de gaten te dichten. Zal die bewoner raar opgekeken hebben toen hij thuis kwam van zijn werk en het plafond inclusief water in zijn bed lag (serieus, hij heeft verdere renovatie geweigerd tot hij een goede vergoeding zou krijgen en zag zich verplicht een rechtzaak aan te spannen).

De bewoners van de eerste flat hadden sowieso de pech de éérste te zijn. Niets paste waardoor de eerste bewoners zo’n twaalf uur opgescheept zaten met bouwvakkers in huis. De ramen bleken te laag waardoor er snel wat verzonnen moest worden om een centimeter of dertig te ovebruggen tussen raam en vensterbank. Balkonhekjes waren de verkeerde kleur (zeker niet fel genoeg) en nabestellen gaat blijkbaar niet zo snel, waardoor ze vier maanden zonder balkon zaten. Let wel, de balkondeuren waren voor de veiligheid dichtsgespijkerd dus zaten ze meteen ook vier maanden zonder mogelijkheid iets open te doen in woonkamer of keuken. Voor de bouwvakkers ter plekke ook feest, de steiger was maar twee plankjes breed en dat is weinig fijn werken.

Onlangs stonden ze bij het ene portiek asbest beplating weg te halen. Geheel in pak met masker enzovoort, het kan niet veilig genoeg zijn. Vreemd genoeg stonden ze nog geen meter verderop de ramen te vervangen, die gasten hadden nog niet eens een helm op!

Zelf waren we nogal verrast toen er met chemische troep werd schoongemaakt zonder waarschuwing vooraf. Alle ramen en luikjes stonden nog open en de binnenkant was dan ook geheel uitgebeten. Ok, die ramen gingen er toch uit. Maar het deed de atmosfeer in huis weinig goed. De mensen die hun was buiten hadden hangen zullen ook wel blij geweest zijn met zo’n grondige schoonmaakbeurt.

Kan nog wel even zo doorgaan maar allee, het punt is wel duidelijk vermoed ik ..

Overigens moet ik zeggen dat degenen die de ramen en kozijnen zetten echt 100% meevallen. Probleem lijkt meer in de tien bedrijfjes te zitten die voor alles anders zijn ingehuurd en nog nooit gehoord hebben van onderling afstemmen ofzo.

Vermoeid doch voldaan ging ik vanochtend naar bed met het idee dat ik fijn zou slapen, tenslotte hebben de mannen de achterkant van de flat bereikt en zouden ze aan de andere kant beginnen met hakken en slopen. Jammer maar helaas, na een uurtje werd ik wakker om erachter te komen dat ze de twee verdiepingen boven de slaapkamer onder handen aan het nemen waren! Ergens kreeg ik behoorlijk zin een potje te gaan janken, maar ik was er simpelweg té brak en té moe voor. Leve paracetamol met codeïne – vooral de codeïne – die ik toch maar misbruikt heb om nog een klein beetje onrustige slaap te krijgen.

Maar goed, nog twee weken dan zijn ze weer bij ons aanbeland en hebben we het ergste denk ik wel achter de rug (ok, het portiek en het trappenhuis komen ook nog aan de beurt en we zijn al gewaarschuwd voor de stofbommen die dat gaat opleveren, maar toch, dat is niet direct in huis). En ik moet zeggen, de voorkant is al onnoemelijk verbeterd. Het oogt stukken mooier dan het verrotte hout wat voor kozijn plachtte door te gaan en het isoleert vele malen fijner dan het verzakte enkel glas. Uit nood hebben we – vooral vriend eigenlijk – wekelijk alles tot het laatste hoekje en kiertje moeten opruimen en schoonmaken en eenmaal klaar is dat eveneens genieten van de bovenste planken gebleken. Ondanks de herrie, stof en stank er omheen voel ik me al meer thuis dan voorheen.

Verder hadden we nog een mazzeltje, de groen-geel doorzichtige balkonplaten op onze flat lijken het rustigst en het fijnst te ogen. Aan de overkant komt felpaars te hangen en een blok verder .. neonroze!

Enfin, al met al wordt het wel wat dus. Ook al vrees ik dat mijn lichaam hierna ook aan renovatie toe is…

CiNNeR ligt nog even in de prak van afgelopen dinsdag ..

Kent u dat? Dat u even grondig de pest heeft aan de gehele mensheid? Volledig sikkeneurig boodschappen gaat doen maar liever even over iemand heen zou rijden? Drie keer? En dat u dan alleen maar hele leuke, aardige mensen tegenkomt vol fijne interesse en leuke gespreksstof?

Beter dan andersom 😉

Dacht ik dat het loggen wat wisselvallig zou worden, blijk ik er gewoon stil van te vallen allemaal. Een zeikupdate:

Het valt behoorlijk tegen!! Niet, te weinig of slecht slapen breekt me finaal op en we moeten nog een week of vijf. Natuurlijk werd ik dwars door mijn pil heen ongesteld, emtionele hormonen gieren in het rond. Het huis is een chaos aan weggehaalde meubels – ik schrijf dit ingeklemd tussen de deur en mijn buro, voor de helft in mijn boekenkast hangend – en veroorzaakt meteen ook chaos in mijn hoofd. Kortom, ondergetekende is een emotioneel, piekerend (zeurend) wrak en dat de ramen straks zo mooi worden weegt vooralsnog niet erg meer op.

Fysiek wil het eveneens niet geweldig gaan. Ook daar is slaapgebrek debet aan maar het rondzwervend stof, stank van allerhande aggressieve middelen en verhuizen in ons eigen huis is auw en meer astma medicijnen gebruiken in een week dan in het half jaar ervoor. Mijn huid is een schilderij aan allerhande vlekken en bulten, kunstig maar voel me er niet bepaald gelukkig onder. Gezond kan het allemaal niet zijn geloof ik.

De buurt begint wel wat gezamenlijkheid te vertonen, allemaal tegen dezelfde berg opzien maakt redelijk eensgezind. De mensen die al voorzien zijn van een deel nieuwe ramen en kozijnen zijn echter niet zo positief, zo hou je de moed niet erg uit de schoenen .. Hopelijk zit er een korrel zout bij en valt het uiteindelijk mee.

Verder maak ik me druk om mijn vader. Hij is behoorlijk ernstig ziek, ziekenhuis laat nogal op zich wachten in verband met vakantietijd en wachtlijsten en ik heb het gevoel er niet erg voor hem te kunnen zijn. Niet dat ik zoveel kan uitrichten en dat druk maken helpt ook al niks, het leven kan gewoon bar oneerlijk zijn.

Dus eigenlijk moet ik niet zo zeuren over de renovatieperikelen, dat duurt nog maar een paar maanden en dan is het voorbij. Had ik al gezegd dat ik last van hormonen heb?