Tussen alle politieke perikelen door mag ik vast wel even mijn ei kwijt. En zo niet dan toch, tenslotte is het mijn eigen webstek nietwaar. Zal u maar wel op voorhand even waarschuwen: mijn emotionele leven heeft nogal de neiging sterk mijn fysieke toestand te volgen. En mijn fysieke toestand, die is niet best…
Helemaal niet best kan ik wel stellen. Weken tot een paar maanden aan een stuk verkassen in ons eigen huis, slecht tot veel te weinig slapen en voortdurend van ritme wisselen omdat niet ikzelf maar de woningbouw mijn uren ‘mocht’ dicteren, met een kutmatras op de grond slapen, de ene keer de moord stikken in de stof en de andere keer in de aggresieve middeltjes, wat prive zorgen en overmatig stress doen een mens geen goed, zeker een krakkemikkig mens als ondergetekende niet. De klap op mijn harses vorige week maakte het wel fabeltastisch af en was de spreekwoordelijke druppel blijkbaar. Mijn lichaam voelt niet als van mij maar als van een misplaatst, log apparaat wat voortdurend kortsluiting heeft.
Het maakt me verschrikkelijk kwaad eigenlijk. Kwaad omdat enkele lolbroeken besloten dat renoveren terwijl de bewoners met spullen en al nog in huis vertoeven, weinig problematisch is en daarmee dit jaar voor me verknoeide en mijn gezondheid een flinke rotschop hebben gegeven. Kwaad omdat het die lolbroeken werkelijk geen zak interesseert verder en nog kwader dat daardoor nog eens extra wat dingen misliepen met alle consequenties vandien. Wellicht onterecht en kinderachtig maar desalnietemin kwaad omdat de gedachte heerst dat er heel wat moois tegenover staat en we daar blij van ‘moeten’ worden, terwijl het gevoelsmatig nog niet erg opweegt tegen het totaal in de prak liggen.
Het maakt me ook verrekte onzeker en soms wat angstig. Tenslotte is mijn lichaam opnieuw extra onbetrouwbaar geraakt en zou zomaar kunnen besluiten dat ik geen spierkracht nodig heb als ik net een trap af probeer te komen of een gloeiendhete pan in mijn handen heb. Bang ook dat ik deze terugslag niet helemaal teboven ga komen, er zijn eerdere terugslagen geweest waar ik een en ander aan over gehouden heb. En soms gewoon bang, omdat het naar is als er van alles steekt, zeurt of slecht werkt en ik ook geen superwoman ben.
En het maakt me bij tijd en wijle gedeprimeerd. Het is verstandiger om er lachend, gierend en brullend doorheen te huppelen maar er zit toch een grens aan waar je nog om kan lachen nietwaar. Momenteel heb ik het weinig naar mijn zin met mezelf in elk geval.
Maar goed, zoals gezegd wordt mijn emotionele toestand nogal beinvloed door mijn lichamelijke staat. En dat gaat altijd weer over en zal ook nu wel gebeuren. Alleen vannacht nog even niet ..