Month: October 2007 Page 1 of 2

Bor is gisteren huiswaarts gekeerd en is de laatste vierentwintig uur behoorlijk aan het opknappen geslagen. Hij eet grandioos, drinkt lekker en wordt graag geknuffeld. Alleen is hij ook errug bang, en dan met name voor de huiskamer waar het ongeluk heeft plaats gevonden. Hij zit in een kamer, meestentijds naast mijn buro op de vensterbank en staart regelmatig angstig richting gang. Die wil hij nog wel betreden voor de kattenbak maar daar houdt het dan wel mee op. Dat kan nog wel eens lange tijd duren maar we geven hem de tijd, hij moet zelf bepalen wanneer hij weer wat stappen binnen durft te zetten. En hij is ook wel nieuwsgierig en wil eigenlijk met ons mee, dus wie weet zit hij morgen plotseling op de bank.

Zijn pootje is verre van geweldig maar dat heeft gewoon tijd nodig om te helen. Erop steunen en lopen doet duidelijk zeer, het pootje is ook wat ongecontroleerd en hij kan zich niet echt afzetten bij het springen. Heb een heel bouwwerk van stoelen en dozen gefabriceert zodat hij wel zelf de vensterbank op kan klimmen en na een hoop gestuntel begint hij door te krijgen hoe het werkt.

En verder .. mag hij alles (Niet teveel van voorstellen, hij is braaf van nature eigenlijk) en overladen we hem regelmatig met liefde. Met een hoop tijd denken we wel dat hij weer de oude wordt.

Had ik vorige week al buikgriep, griepprik gehaald plus netjes allergisch gereageerd, een rotbehandeling bij de mondhygieniste gehad en een bak zenuwen over het toen nog leuke wat komen ging, was ik nu na twee dagen af en toe een uur slapen op de bank, amper eten, veel huilen, veel schuldgevoelens en nog veel meer roken volledig gebroken. In het kader dat ik toch écht eens mezelf wat beter moet verzorgen heb ik vandaag – na het goede nieuws over Bor – als een blok geslapen, gezond gekookt en was de planning bijtijds een bed te zoeken. U ziet wel, daar komt niets van terecht. De adrenaline stroomt nog na, de chaos aan gedachten razen door mijn hoofd en inmiddels heb ik mijn toch al onmaatschappelijke ritme grondig verstiert. Het idee dat de dierenarts om half negen belt met een update en ik koste wat kost de telefoon wil horen, werkt waarschijnlijk ook niet erg mee.

Nu was dit een uitzonderlijk kloterige situatie dus ik neem het mezelf maar niet al te erg kwalijk. Maar het geeft te denken, want ik zorg nóóit bepaald goed voor mezelf. Menig lezer zal hier al te vaak een deja vu gevoel krijgen als ik mezelf weer eens de pottenbak ingedraaid heb. En dat is niet omdat ik mezelf niet leuk zou vinden of niet de moeite waard, ik vind mezelf stiekem een erg leuk mens. Waarom is het dan wel? Speelt ADHD een rol, komt het van mijn borderline trekken door wat losse draadjes achterin de hersenen, spoor ik gewoon sowieso niet? Zoiets moet het bijna wel zijn, want ik ben slim genoeg, alleen zo verdomde onverstandig.

Moet ik eigenlijk ook wel om mezelf lachen. Natuurlijk speelt laatstgenoemde een rol. Ligt daar niet het ware probleem, ik zie mezelf als volkomen gezond mens die telkens maar weer tegen beperkingen aanloopt waar ik me heel bewust van ben terwijl ik ze tegelijkertijd vakkundig negeer. Conclusie: normaal is anders.

Ha, en dit was niet eens wat ik wilde schrijven. Het moest iets worden over verschrikkelijke teleurstelling en onthand zijn, andere manieren verzinnen om er wat van te maken en misschien nog wat stomme dingetjes zoals dat ik een andere vorm van beweging moet zoeken nu het lang wandelen met een hondje er niet van gaat komen. Hoewel dat al veranderde in iets willen schrijven over schuldgevoelens, nutteloze spijt en loslaten. Het had zomaar nog iets kunnen worden over liefde voor dieren en vooral de onvoorwaarderlijke liefde terug. Over Bor die nog steeds blij is ons te zien omdat hij de gebeurtenis helemaal niet associeert met ons waarbij wij mensen dat overmatig teveel doen. Of eigenlijk had ik nog willen verhalen over extreem vertellen waardoor het belangrijkste verzuipt in nutteloze details en bijzaken. En hebt u de uitzending van de clubvan100 gezien over ADHD? Absoluut oninteressant gebracht en daar had ik gerust een A4tje over vol kunnen typen.

Tja .. en toen werd het uiteindelijk dit.

Zo schrijf ik overigens altijd en dan pik ik een verhaal er uit en laat dat staan. Of gooi alles weg. Of plaats het, zet mijn computer uit en zet hem onmiddelijk weer aan om de boel ongezien weer te verwijderen.

Door de bomen het bos allang kwijt? Zie het maar als een kijkje, een momentopname in mijn brein. Een beperkte schets hoe ik ADHD ervaar misschien. En om toch nog het begin en het eind aan elkaar te knopen, wellicht zorg ik daarom wel niet zo goed voor mezelf. Het heeft wel prioriteit, maar verzuipt meteen in vierenvijftig andere prioriteiten.

Gek genoeg voel ik mij door vermoeidheid uitermate rustig vanavond ..

Om maar goed van start te gaan, hij is buiten levensgevaar. Niet dat hij nu al rondstuitert natuurlijk, alle waardes zijn nog aan de lage kant, hij is nog ietsje uitgedroogd, hij eet alleen uit de hand en is nog wel wat zwakjes. Hij plast ook nog niet uit zich zelf, waarschijnlijk door de pijn in zijn linkerpoot en zij. Inmiddels kan hij de linkerpoot wel weer gebruiken – de verlammingsverschijnselen zijn weggetrokken (!) – alleen kost het wel nog veel moeite. Hij blijft dus zeker tot en met woensdag aan een infuus om zijn vocht op peil te krijgen en hem nog wat verder aan te laten sterken.

Wat er nu precies is, is niet honderd procent zeker vast te stellen. Vanochtend dacht de dierenarts dat hij al sluimerend ziek was voor het ongeluk en dat hij daarom zo ontzettend langzaam opknapt. Maar de blaas bleek goed, de bloedwaardes voldoende, de nieren zijn goed, er lijkt geen sprake te zijn geweest van inwendige bloedingen en de zenuwen zijn dus ook goed aan het komen. Zijn leverenzymen waren wel belachelijk hoog maar dat kan allerlei redenen hebben, van zeer ernstige tot simpel de schrik van het ongeluk. Omdat hij voor het ongeluk in enorm goede doen was, hij is eigenlijk nog nooit zo lekker in zijn hummetje geweest als het laatste jaar, hebben we besloten met de lever gewoon even af te wachten. Eerst zien dat hij voldoende opknapt om naar huis te mogen en dan moet hij hier nog wel een week of vier vijf gaan herstellen. Daarna kunnen we naar de eigen dierenarts om hem nog eens te laten checken op zijn lever. Maar al met al lijkt het er op dat voornamelijk zijn linkerpoot en zij flink gekneust en pijnlijk is en de schrik en ouderdom de boosdoeners zijn dat het niet zo rap gaat allemaal. Hij is vijftien of ouder en hoewel hij nog lang mee kan, is hij niet de jongste.

Vanzelfsprekend zijn we ook vandaag op ziekenbezoek geweest en hij was zichtbaar behoorlijk aan het opknappen. Hij was al geïrriteerd, hij schrikt weer van harde geluiden, reageerde heel goed op ons, genoot volop knorrend van de knuffels en was ronduit kwaad toen we de kooi dicht deden en ook nog het lef hadden weg te gaan. Breekt je hart om hem achter te laten maar nu zit hij daar beter dan hier en hij heeft de zorg nog hard nodig. We mogen hem de hele dag bezoeken en vanavond kregen we een ‘jullie weten de weg he’ en konden we zo doorlopen.

Iedereen heel erg bedankt voor het duimen!!

Het is moeilijk, Bor is er nog niet doorheen. Aanvankelijk verbeterde hij eigenlijk niet echt en warmde bij lange na niet voldoende op. Dus hebben ze tegen de middag naast de warme lamp een warme plaat onder hem gelegd en hem aan een hitte infuus gelegd. Hij plaste ook niet dus hebben ze zijn blaas leeggemaakt wat gelukkig wel vrij makkelijk is verlopen. Er zat wat bloed in de urine, niet zichtbaar voor het blote oog en onduidelijk waar het van is en dus ook of dat ernstig is.

Van de maatregelen kwam er wel wat verbetering maar ondanks dat hij wel opwarmt, was zijn temperatuur nog steeds te laag. Hij was wel ietsje actiever en was wat schuwer en geirriteerder van iedereen maar ook nog lang niet voldoende. Hij had wel iets gegeten van een speciaal voer, bedoeld om terug op kracht te komen. Zijn linkerachterpootje blijft meer achter dan de rest, het is niet verlamd maar reageert ook niet goed. Uit onderzoek komt niets om houwvast te geven wat er nou mis is. Ze denken wel dat de shock niet van de schrik is opgetreden maar later is veroorzaakt door ander letsel wat hij heeft opgelopen met betrekking tot links achter. Zo lijkt dat voor ons ook, toen ik hem onder de kast vandaan haalde was hij nog vrij warm en verzette zich nog redelijk tegen de kattenmand, eenmaal daar was hij steenkoud en reageerde vrijwel niet meer. Wat echter het probleem nou is weten we niet en het is de vraag of we er achter komen.

Gelukkig mochten we om half zes langskomen op ziekenbezoek. Hij was zeker wel iets vooruit gegaan, herkende ons en reageerde ook op ons en knorde wel lekker op aaien en kletsen. Niet zo hard als hij het normaal doet maar er is een stijgende lijn en daar klampen we ons aan vast. De dierenartsassistente had hem s’ochtends ook gezien en ze wil niet zeggen of hij het haalt, maar legde wel de nadruk op de stijgende lijn. Ook daar klampen we ons maar aan vast.

Nu is het weer wachten tot de ochtend, dan word ik weer gebeld hoe het gaat. Het belangrijkste is dat zijn temperatuur in orde komt, hij moest nog een ruime graad omhoog. Dan kan er beter bekeken worden wat er nu mis is.

Rottig is dat hoewel de dierenarts en de assistente heel lief overkwamen en duidelijk heel veel werk in Bor steken, het een grote praktijk blijft die je niet willekeurig kan bellen. De telefoon staat weekenden en s’nachts doorgeschakeld naar een callcenter die geen rechtstreeks contact hebben met de praktijk. Ben erg afhankelijk van telefonisch contact van de dierenarts uit en het ‘geen nieuws is goed nieuws’ principe. Lange nachten zo.

Overigens is Charis vanochtend opgehaald en was hij heel gelukkig met zijn eigen baasje terug, voor hem is het een rumoerige logeerpartij geweest. We hebben vanavond even contact gehad en de hond heeft de hele dag als een blok liggen slapen. Knoepie is de eerste paar uurtjes nog wat voorzichtig geweest met rondstappen en was toen weer helemaal aanwezig. Hoewel ze normaal jaloers aangelegd is als het om aandacht en Bor gaat, is ze nu natuurlijk toch van slag dat hij helemaal weg is. In eerste instantie at ze niet maar uiteindelijk is ze zijn bakje gaan leeg eten. En nu doet z egek genoeg zijn ding, ondertussen zoekend waar hij dan is. Bijvoorbeeld is Bor niet uit de keuken te slaan als ik ga koken en huppelt Knoepie ergens anders rond, nu ging zij maar in de weg zitten met koken alsof ze verwachte dat hij dan wel op zou duiken. Maar verder gaat het op zich prima met haar, ze ligt naast me te slapen.

Wij zelf zijn enigzins gesloopt en ik slaap hier en daar wat op de bank (bang dat ik anders de telefoon niet hoor en ik slaap toch niet geweldig nu). Voel me ontzettend schuldig dat ik hem dit heb laten gebeuren en jank  behoorlijk wat af. Van alles waar ik hem voor wilde beschermen en behoeden, heb ik dit gewoonweg niet aan zien komen. We hebben wel meer hoop nadat we hem vanavond gezien hebben en daar moet ik me op richten.

Bor, onze oudste kat, ligt op dit moment in een dierenhospitaal met shock en nu is het wachten tot vanmiddag voor we weten of hij er doorheen komt. Hij heeft injecties gehad en was zo erg afgekoeld dat we hem achter moesten laten onder een warme lamp en ter observatie omdat niet zeker is of hij nog meer letsel heeft. Zijn longen en hart klonken ‘normaal’, er lijken geen interne bloedingen te zijn maar een van zijn achterpootjes reageerde slechter dan de rest en zolang hij in shock is, is niet helemaal uit te sluiten of hij geen verder letsel heeft.

De komst van het nieuwe hondje Charis is dus uitgelopen op een totaal drama. Na binnenkomst stormde hij op Bor af om te spelen maar Bor zat weggedrukt in een hoekje en haalde uit. Daarop begon Charis ontzettend te blaffen, de mensen die hem brachten begonnen enorm te schreeuwen naar Charis en Bor heeft zich toen in totale angst vastgeklauwd op het hoofd van Charis. Charis heeft waarschijnlijk niet gebeten maar heeft Bor wel met zijn snuit op de grond gedrukt tot we Charis wegtrokken. Onder een hoop lawaai heb ik Bor uit die hoek gehaald en in een aparte kamer bekeken. Hij kwijlde enorm en was duidelijk verschrikkelijk geschrokken maar leek niet gewond en even later vluchte hij zelf onder een kast. Daar heb ik wel af en toe gekeken maar hem verder met rust gelaten in de veronderstelling dat dat het beste was. Tot ik vannacht in een impuls besloot Bor onder de kast vandaan te halen. Dat zou hij normaal niet zo over zich heen laten komen maar nu wel. En waar ik hem nooit langer dan drie seconden mag op pakken voor hij zich weg klauwt, bleef hij nu tegen me aan hangen. Heb hem neergezet en hij zakte meteen door zijn achterpootjes waarop we meteen naar de dierenarts gereden zijn. Hopelijk is dat nog op tijd geweest.

Sowieso blijkt Charis veel te fel op katten te reageren. Later op de middag dreef hij Knoepie (de jongste poes) in een hoek en bleef daar ook als een waanzinnige staan blaffen en proberen erbij te komen, hij kroop er bijna voor onderin in de ijskast. Zij liep een schram op haar neus op omdat ze tegen een raam omhoog probeerde te klimmen maar kon de hond op tijd wegkrijgen en ze mankeert verder gelukkig niets. Verder heeft Charis voortdurend geprobeerd in de kamer te komen waar de katten opgesloten zaten en als hij ook maar een flits kat dacht te zien, begon het blaffen opnieuw.  Ook de lege kattenmand die naar Bor ruikt was voldoende om Charis tot extreme drukte te drijven. Hoewel hij met katten is opgegroeid, gaat dat nu duidelijk niet meer.

Heb de vorige baasjes maar vast gesmst, Charis moet sneller dan snel hier weg. Knoepie zit nu nog opgesloten en belangrijker, hopelijk mag Bor vanmiddag mee naar huis en dan kan Charis hier écht niet meer zijn.

Dus nu zit ik dit maar te schrijven terwijl ik wacht tot de telefoon overgaat. Voor Bor beter als ze niet bellen, elk uur geen nieuws is goed nieuws zei de dierenarts. De mensen die Charis terug moeten nemen ga ik zo zelf maar proberen wakker te bellen, dat kan me niet snel genoeg gaan. Het is ook voor hem wel triest, hij wil alleen druk spelen en kan er ook niet zoveel aan doen allemaal. Maar ik merk dat ik het hem toch wat kwalijk neem.

Dit is echt een ontzettende nachtmerrie…

Wilt u een beetje aan Bor denken vanochtend, hij kan het echt heel goed gebruiken.

Update: een van de baasjes kreeg ik meteen om zeven uur al te pakken en ze komt rond tienen Charis terug ophalen.

.. is Charis. Een prachtige Duitse Brak van 5 jaar jong. Een ontzettende knuffelkont, slim, soms een beetje een toneelspeler en dol op aandacht en eten. Vanavond hebben we kennis gemaakt en dat klikte verschrikkelijk goed. Dus .. aanstaande vrijdag zal hij bij ons intrekken!!

Het is niet dat zijn baasjes van hem af willen trouwens, eigenlijk zouden ze hem liever houden. Maar door omstandigheden krijgt hij niet zoveel aandacht meer als hij wil en nodig heeft en sinds een tijdje likt hij zijn voorpoot kapot van de stress. Vandaar dat zij voor hem hebben besloten dat het beter is naar een gezin te verhuizen waar veel tijd voor hem is. Meteen de reden dat ik het nieuws nog even voor me wilde houden, wij kwamen niet alleen kijken of we Charis leuk vonden maar werden ook beoordeeld of wij wel leuk genoeg waren. Gelukkig zijn we ‘goedgekeurd’.

Nu maar hopen dat de katten er net zo blij mee zijn als wij …