Twaalf specialisten, zes huisartsen, enkele co-assistentes drie keuringsartsen (plus twee maatschappelijk werkers, drie psychologen, twee psychiatrisch verpleegkundigen, een psychiater, naar schatting 40 prikkers en nog een aantal radiologen en onderzoekers) hebben mij gezien in verband met mijn inmiddels A4 aan klachten. En tóch bestaat de kans dat zij allen de verkeerde conclusie hebben getrokken omdat zij de simpele mogelijkheden niet hebben bekeken.
De diagnoses overspannen, oververmoeid, depressie, persoonlijkheidsstoornissen, hypochonder, zijkwijf, aanstelster, astma, ME/CVS, fibromyalgie, vermoedelijk atrose, hyperventilatie en een hersenafwijking zijn gesteld en bijgesteld. En tóch bestaat er de kans dat het ene, vergeten uitsluitingsonderzoek deze diagnoses overbodig kunnen maken.
Ik weet dat niet zeker, niemand weet het zeker. Immers voorheen is de test die nu gedaan is niet uitgevoerd. Geen mens zal kunnen vertellen of dit de verklaring van (een deel van) mijn klachten gaat blijken of dat het pas een kortdurend probleem is, niet meer opgevallen in een scala aan reeds bestaande, niet verklaarde aandoeningen. Maar de kans ís er. En het feit dat dát kan, dat die kans uberhaupt bestaat, maakt me elke dag wel even gedeprimeerd en met de dag bozer. Vooral omdat die kans er niet alleen is door een per ongeluk zoeken in de verkeerde richting of valt onder het aantal inschattingsfouten die een dokter nu eenmaal maakt. Nee, ik heb enkelen gevraagd of de test gedaan was. Of de resultaten wel echt goed waren en echt geen enkele indicatie voor een probleem gaven. En telkens ben ik gerustgesteld of zelfs bespot met leugens. Nee mevrouw, dat is heus echt bekeken en nee hoor, daar is niets mee aan de hand.
Kan u zeggen dat de kans geen verschil gaat maken. Dat ik me daar niet op moet richten maar moet uitzien naar de positieve kant van het verhaal. Niet leven in het verleden, met frisse moed naar de toekomst. Wie weet hoeveel ik ga opknappen, wat leuk, wat fijn. Maar ook al is dat waar, het helpt nu nog even niet. Niet genoeg. Teveel herinneringen dringen zich op, elke dag weer andere en allemaal ‘misschien’ in een ander licht gezet. Van de keer dat ik midden op straat lag door een evenwichtsstoornis tot op de hartbewaking vanwege een licht attack. De beslissing mijn studie op te geven tot de mededeling dat ik afgekeurd werd. Het zoeken naar onwaarschijnlijke oorzaken, de mededelingen dat ik me er maar bij neer moest leggen of de gesprekken om me duidelijk te maken dat het waarschijnlijk mijn psyche was die niet spoorde. Verdriet, angst, onzekerheid, boosheid, machteloosheid en meer. En dan vooral die twijfel, die kans.
Kan er simpel even niet bij allemaal …
Angela
Meis, ik weet er alles van, bij mij willen doktoren ook niet een foutje toegeven. Doen ze niet. En ze vallen elkaar ook niet af. Dat heb je dan maar te accepteren. Zucht.
Ik wens je even boel sterkte en kracht toe…=((
Wenz
Dikke knuffel voor jou, geef die gevoelens zeker de ruimte, het is ook een absurde situatie.
frans54
Ik kijk er niet vreemd van op: het niet kijken naar eventuele tekorten schijnt wel eerder regel dan uitzondering te zijn. Bij mij werd er ook pas naar B12 gekeken toen iemand waarmee ik veel mee mail me naar aanleiding van mijn klachten op die mogelijkheid wees en ik er zelf nadrukkelijk om vroeg. Ook ik heb er waarschijnlijk veel te lang mee rond gelopen waardoor er ondanks de injecties toch wat klachten zijn gebleven (gelukkig zijn ook veel klachten verdwenen of flink verminderd) . Hopelijk heb je er toch zo veel mogelijk baat bij of doet het bij jou je klachten (vrijwel) geheel verdwijnen.
Eén goede raad: als je eenmaal injecties krijgt zorg dan dat je zelf de uitslagen blijft volgen, er zijn doktoren die denken dat bij injecties de gewone referentiewaardes goed genoeg zijn, als je B12 opname verstoord is horen je waardes echter op het laagste punt (dus vlak voor de volgende injectie) nog flink boven de gewone referentiewaardes te liggen.
Terrebel
Die twijfel is nog wel het ergste.
desiree
Een hele berg bij elkaar, en dan moeten wachten tot na de feestdagen…
Ik kan me goed voorstellen hoe de orkaan aanvoelt waarin je staat aan alles wat boven komt.
Voor nu kan ik je alleen heel veel kracht en sterkte toewensen, en dat hoe dan ook het ook allemaal is zoals het nu is er straks een positieve wending in alles mag komen.
Al zou ik eigenhandig het verleden nu voor je willen veranderen op dit gebied…
😡 @};-
Ingrid
Heel veel sterkte van deze kant. Ik weet een (heel klein pietsie) beetje hoe je je moet voelen. Bij mij duurde het 2 jaar en nog voel ik me afgescheept. Bij jou duurt het natuurlijk al veel langer en het is allemaal veel ingrijpender in je leven geweest. Ik hoop dat er nu uitkomt wat er jaren geleden al uit had moeten komen.
Nogmaals, veel sterkte
CiNNeR
Dankjewel voor de lieve reacties. Van me af schrijven en reacties lezen doet me wel goed, beter dan maar wat mooi weer spelen en doen alsof het me niet heel erg dwars zit allemaal.
@Angela: hoe vergaat het jou met accepteren ervan?
@Wenz: ja, het komt nog steeds wat surrealistisch over soms.
@frans54: ja dat blijft ook zo bizar, hoe vaak het over het hoofd wordt gezien. Ook als het voor de hand ligt en er aanwijzingen zijn en het is zo simpel na te gaan nietwaar. Voor de soms vreemde of tekortschietende behandelmethodes ben ik al erg gewaarschuwd bij de Stichting B12 tekort en ga er zeker op letten.
@Terrebel: ja precies, het is de twijfel die nekt denk ik. Misschien ook omdat ik zit te wachten nu op 5 januari en er tot die tijd niets gebeurd.
@Desiree: 😡
@Ingrid: twee jaar is ook lang zat om ontzettend de pest in te krijgen denk ik. Ik hoop ook dat er toch uitkomt dat dit het is wat al zo lang speelt. (Misschien dat ook moeilijk, ook dat weet ik voorlopig niet zeker).
Angela
Om ff op jouw vraag terug te komen…
Het valt niet te accepteren. Het is voor mij een levenslange ‘struggle’ vanwege een foutje van de artsen destijds (nog voor mijn geboorte). Dat zullen ze echter nooit toegeven.
Echter, heel langzaamaan begin ik assertief-assertiever-assertiefst te worden en neem ik geen genoegen meer met afschepende antwoorden. Ik heb een diepgaander onderzoek geëist dan ik toe nu toe heb gehad. Welnu, dat krijg ik nu ook…
Net zoals jij moet ik wachten tot begin volgend jaar (voor mij 6 januari a.s.).
Ik denk echter dat het bij jou een stuk zwaarder weegt (dus wat zeur ik nou 😉 ?)
Enniehoe, ik zal voor je duimen.
Cups up, meis! 😉
Adriana
Pffftt… tis niet niks allemaal lieverd. Kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt momenteel! Ik ga ook mee voor je duimen hoor!
P.S. Wil je chocomel? 😉
SillyCrazyMe
Tis allemaal mooi klote, en dat is het.
CiNNeR
@Angela: buiten dat verdriet zelden vergelijkbaar is, lijkt me een fout van voor de geboorte zeer indrukwekkend om overheen te klimmen. Heel veel succes 6 januari!
@Adriana: LOL Daar bezsondig ik me inmiddels wel weer aan trouwens. Krijg ik nog wat calcium binnen en tot januari blijf ik maar een beetje lief voor mezelf.
@SillyCrazyMe: ja!
citrientje
yep het is heel naar, ik heb zelfde verhaal als jou, alleen andere diagnose die ze eigenlijk al op mijn 12de hadden kunnen stellen. Scala aan artsen en niemand die de moeite neemt es goed te onderzoeken simpelweg omdat zij de patient niet zijn en je nooit meer zien.
Denk dat je meer een nr bent dan een mens en patient. Ze hebben totaal geen erg in dat je leven stilstaat en het intresseert ze ook niet. Bovendien heeft ieder zijn eigen specialiteit en men zoekt niet verder als je bij 1 iemand geweest bent. Wil je naar ander dan ben je al gauw een zeur.
Affijn met ons zijn er duizenden die zelfde behandeling krijgen. Daarom is het labeltje ME zo mooi. Zijn ze mooi van je af. Toch????
Je hebt er weinig aan maar kop op. Wie weet ga je nu ook wat opknappen. Ik denk altijd maar zo(als ik geen zin heb om een arts die bij in het riet gestuurd heeft een mep te verkopen) er zijn veel dingen die ik nu gedaan heb die ik niet gedaan zou hebben als ik gezond zou zijn. De kleine dingen zijn mooier en waardeer je meer.
Maar goed, zoals ik al zei dat heb je nu niks aan. Wie weet later.
GobboE
heel, heel veel knuffels en sterkte!!!!
Pascal
Wat kan ik zeggen… knap vervelend allemaal. Sterkte!
HKH
Loss for words…sterkte!
CiNNeR
@cirtientje: dat ervaar ik niet zo sterk, dat ik nu dingen gedaan zou hebben die ik anders misschien niet zou hebben gedaan of anders zou hebben gewaardeerd. Ik ben wel tegen wat dingen anders aan gaan kijken maar dat voelt meer als uit nood geboren. Maar goed, ik word er wel weer optimistischer over hoor. Het van me afschrijven hier hielp daar al bij eigenlijk, voelde me daarna al wat lichter. Als ik straks kan beginnen met het echte werk, gaat het zeker meer verbeteren. Dan kan ik richting vooruit en nu zit ik teveel af te wachten met overmatig veel tijd om na te denken 😉
@Gobboe, Pascal, HKH: dankjewel! 😡