De begravenisondernemer gaf na de crematie de gruwelijke details die ik toen niet had willen horen, een begrip vragend die ik hem niet kon geven. De huisarts vulde deze aan met een bewondering waar ik niet mee om kon gaan. De meeste mensen in mijn omgeving wisten van ontzetting niets meer te zeggen. Op internet heb ik gezocht maar er absoluut niets over kunnen vinden. Misschien wilt u het ook wel helemaal niet lezen. Toch wil ik het kwijt. Moet ik het gewoon kwijt.
De methode die mijn vader voor zijn zelfdoding heeft gekozen, komt niet alleen weinig voor, over het algemeen mislukt het in vrijwel alle gevallen. Omdat mensen het toch niet kunnen. Of het ‘verkeerd’ doen en het overleven. Hij kon het wel. Hij deed het ook. In luttele seconden heeft hij beide polsen in de lengte doorgesneden en in zijn hals gestoken. Rustig. Zeker. Op de bank waar hij altijd zat is hij bijna volledig leeggebloed.
Elke dag vraag ik me af hoe hij dat heeft gekund. Herinner me inmiddels dat hij al geen voedsel binnen kon houden, dus ook geen medicijnen. Dus geen andere mogelijkheid had maar ook geen andere weg meer. Dat hij altijd al een fascinatie had voor scherpe messen en zwaarden. Al zijn messen ook vlijm- en vlijmscherp hield. Weet een gesprek jaren terug, waarin hij de methode bijna bewonderde. Zeer snel, weinig pijn. Indien goed gedaan een slagingskans van honderd procent, er is tenlotte meteen al geen redden meer aan. Alleen totaal kut voor de nabestaanden. Maar is dat niet bij elke zelfmoord-methode?
Hij heeft zeker geweten dat ik hem niet zou vinden. Hij kon niet weten dat de politie ons zou vergeten. Dat het ziekenhuis niets zou zeggen. Dat de begravenisondernemer maar zou gaan doen. Dat werkelijk niemand ons iets zou vertellen. Dat ik hem daarom in zoveel onwetendheid op zou laten baren. Om afscheid te nemen van een persoon die niet mijn vader was. Met andere gezichtstrekken, omdat leegbloeden dat doet. Gelukkig ben ik dat bijna vergeten, dat beeld.
Elke dag vraag ik me af hoe hij het heeft gekund. Maar hoe goed ik mijn vader ook kende, deze wijze gaat al mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik zou het niet kunnen. Ik zou het niet durven.
Wenz
Ik denk dat dat ook aangeeft dat hij écht niets meer te verliezen had voor zijn gevoel. Dat hij écht wilde dat dit leven zoals het nu voor hem was, ophield. Wij zouden het niet kunnen, niet durven – dat zegt genoeg denk ik: pas als je absoluut geen uitweg meer ziet, gebruik je die methode, hoe pijnlijk voor de nabestaanden ook.
frans54
Ik hoop dat je het uiteindelijk kunt zien als een teken van hem naar jou en anderen. Een teken dat hij uitermate vastbesloten was en dat niets wat wie dan ook nog had gedaan of had kunnen zeggen, niets wat welke dokter dan ook nog had willen proberen, hem had kunnen weerhouden. Dat er dus geen sprake hoeft te zijn van een schuldvraag, van je afvragen wat je had kunnen doen om het te voorkomen.
Redstar
Ik denk dat je vader er van overtuigd was dat de daad meer goed zou doen dan de situatie waar hij in zat. Het toont enorm veel lef, doorzettingskracht, en de wil zelf een einde te kunnen maken aan dat wat er niet meer goed was aan/in zijn lichaam..
Sterkte er mee!
christinA eijkhout
Ja, en moedig, dat ook. Maar goed dat hij niet wist dat de verdere instanties zich zo zouden vergalopperen.
Het komt mij voor dat jij bewijst dat jij ook een groot gedeelte van zijn moed hebt.
CiNNeR
@Wenz: ja, zo heeft iedereen het ook sterk gevoeld denk ik. Geen vlaag van waanzin of spontane opwelling, dan had hij niet gekozen voor deze manier en dat zeker niet zo gekund als hij het heeft gedaan. Het geeft bijna een extra teken, dat dit in alle opzichten zijn keuze was en hij – zover we dat niet al wisten – absoluut niet ‘op tijd’ gevonden wilde worden. Alleen verlies ik heel soms even mijn verstand erom.
@frans: Dat probeer ik wel heel hard, maar het lukt toch niet altijd. Ik weet hoe hij was, hoe hij tegenover leven en dood stond, dat zijn kwaliteit van leven was verdwenen, dat hij gelijk had dat er weinig hoop was (ik heb met de specialisten gesproken nog en die gaven minieme kansen op minieme verbeteringen aan) en vooral dat hij met deze methode op zo zeker mogelijk heeft gekozen. Maar de menselijke geest accepteert niet zo makkelijk merk ik. Het is een accepteren met verstand, emotioneel gaat het soms ineens anders. Dan twijfel ik plots of ik niet iets anders had moeten doen, anders had moeten zeggen, voor zijn deur had moeten gaan staan enkele dagen eerder.
Maar het zijn vragen vanuit een ontzettend gemis. Ik voel me over het algemeen niet schuldig aan zijn dood. Misschien ook omdat ik zo lang gevoeld heb dat ik alleen niet voldoende kon zijn om hem in leven te houden.
@Redstar: dat vind ik fijn om te horen, zo was hij ook bij leven en zo herinner ik me hem graag.
@christinA: Ja ik neem ook aan dat hij daar allemaal niet mee bezig is geweest en gelukkig was de absurde nasleep niet te voorzien. Maar als er onverhoopts toch nog iets is na de dood, dan is hij een aantal mensen nu nachtmerries aan het bezorgen.
Dankjewel voor het compliment.
frans54
@Cin: ik zeg niet voor niets “uiteindelijk”, de eerste tijd zal het ongetwijfeld nog geregeld heftig stormen in je hoofd, dat is niet meer dan normaal.
CiNNeR
@frans: is ook zo. Ik lul gewoon graag terug op het moment, ook als het volledig bevestigend is : )
desiree
Persoonlijk blijft het een heel moeilijk onderwerp voor me, want dit gaat diep, heel erg diep als een mens besluit op welke manier dan ook daarin werkelijk te handelen.
Ik vind het moedig dat je het hebt durven schrijven op je website.
Dat je dit wilt delen ondanks een enorme kwetsbare positie die je hiermee inneemt.
Dit moet voor jou enorm zwaar zijn om dit te moeten dragen en te verwerken, beetje bij beetje.
Al dit soort details geven aan de ene kant ‘rationeel’ veel informatie en misschien een vorm van rust (je vaders doelmatigheid), maar emotioneel zal het je geest alle kanten op doen twisten…
Dit zal altijd ‘scherp’ blijven.
Als reagluurder kan ik alleen maar luisteren/lezen en je laten weten net als alle anderen hier dat ik met je meeleef en aan je denk, aan Stefan denk die je trachtte te behoeden voor deze beelden, me afvragend wanneer al dit soort lijden ooit eens minder mag worden…
😡 @};-
CiNNeR
@desiree: Dankjewel. Heb me afgevraagd of ik het wel de buitenwereld in moest schrijven. Maar uiteindelijk doe ik het voor mezelf, om het van me af te schrijven. Omdat dat het enige is wat ik er mee kan doen geloof ik.
citrientje
Ik sluit me aan bij Desiree, weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Vond het schokkend om te lezen. Inderdaad is er moed voor nodig om het te doen, en het ook nog zo te doen. Vraag me ook af of het niet anders kan. Euthanasie. Er zit nog zo’n taboe op zelfdoding of euthanasie.
CiNNeR
@Citrientje: ik denk ook dat ik daarom niets kan vinden hierover op internet, deze methode, dat het zo shockerend is. Hoewel het ergens gek is, want andere gruwelijke methodes is juist een overvloed over te vinden.
Euthanasie wilde hij niet denk ik. Waarschijnlijk had hij het niet toegekend gekregen, zo bij zinnen als hij was en met wat hij nog kon. Dan is het devies toch snel verder te leven met infusen, slangen en pijnstillers. Bovendien had hij een derde moeten vragen voor zijn leven en dood. Misschien wel belangrijker, dan hadden we het allemaal geweten, dat hij dood wilde. Dat was in zijn ogen erger om ons aan te doen dan dood gaan denk ik.
Jennifer Hensen
Van “gezellig buurten” op de blog van Denise, naar jouw verhaal. Ik was hier al een tijdje niet geweest, val er dus middenin. Jeetje meid, wat heftig. Ik kan me voorstellen dat je je geen raad weet, al is “je kunnen voorstellen” misschien niet het handigste om onder deze omstandigheden te zeggen. Ik denk dat ik het me kan voorstellen.
Heel veel sterkte!
CiNNeR
@Jennifer: dankjewel.