Nog geen drie regeltjes zakelijke tekst, ondertekend door ‘teamleider xxx uitvaartfaciliteiten b.v.’ vertellen mij dat de as van mijn vader is verstrooid op zee drie dagen eerder. Tien seconden ben ik opgelucht. Tot nog toe is alles fout gegaan en inmiddels had ik al nachtmerries van vermiste urnen of verstrooiing op een hondenuitlaatveldje.
Dan dringt het door. Door de muur van rechtop-moeten-blijven-want-er-zijn-nog-een miljoen-zakelijke-kanten-af-te-handelen en de probeer-positief-te-doen-want-dat-hoort-nu-eenmaal-zo. Dit was het allerlaatste afscheid. Definitief. Mijn vader is er godverdomme niet meer.
Ik mis hem zo afschuwelijk.
desiree
😡 @};-
ton
Pfff… Slik…
Terrebel
Nu kan de rouwperiode dan écht beginnen. Sterkte ermee!
Wenz
*Knuff*
Laat dit weten ook maar eens goed tot je doordringen. Geef het de ruimte. Ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn het zou doen als ik in jouw schoenen stond – al moeten er nog dingen geregeld worden, dat neemt niet weg dat je lieve pa er pardoes niet meer is. Nooit meer. En dat is ongelofelijk heftig, Cin. Heel erg dikke knuffel voor jou.
Angela
Meis, ik leef met je mee!
CiNNeR
Dankjewel lievers. Deze stukjes zijn voor mij rot om te schrijven en ik vermoed voor de lezer lastig om iets op te zeggen.
@Wenz: Het lijkt allemaal weinig stuurbaar de afgelopen maanden. Zo krimpt mijn hart pijnlijk ineen en lijken er aan de tranen geen einde te kunnen komen, zo verzuip ik in teveel aan stress en lijk ik me amper te realiseren wat er gebeurd is. Het enige wat duidelijk is: ik ben een puinhoop aan het worden, mentaal als fysiek. Kan vrolijk gaan slapen en woedend wakker worden, ontvlam om niks of reageer apathisch op alles. Een enkele nacht slaap ik prima om daarna weer nachten badend in het zweet wakker te worden.
Ik probeer het de ruimte te geven. Denk dat ik er daarom toch maar iets over geschreven heb. Het benaderd mijn gevoel amper maar het is een moment van bewust zijn
Frans54
“probeer-positief-te-doen-want-dat-hoort-nu-eenmaal-zo” : degene die dat verzonnen heeft moesten ze een stevige draai om zijn oren geven, gewoon uitdrukking geven aan het missen en het verdriet is een stuk gezonder en lucht tenminste een beetje op, dus dat gewoon kunnen doen zou moeten zijn hoe het hoort.
desiree
Woorden geven, het benoemen, opschrijven al die psychische pijn.
Jouw moment, jouw pijn, jouw rouw op jouw manier.
Mij ontbreekt het soms aan woorden om te reageren,
maar ik hoor, luister en voel.
Willende dat ik het kon verlichten,
Wetende dat je hier doorheen moet.
Temidden van alle waanzin, chaos en tumult
hoop ik dat je ondanks alles weet dat je er niet alleen in staat
Ook al voelt het nu wel zo…
Liefs, kracht en knuf
😡 @};-
dees
Pascal Summer
Sterkte…
Adriana
Jawel hoor… jouw vader is er nog wel… bij jullie, en bij iedereen die hem gekend heeft en om hem gegeven heeft…
Heel veel sterkte, lieve Cin.
Opa-Buiswater
Sterkte de komende tijd Cin….!
SillyCrazyMe
Ik kwam eigenlijk om alsnog die reactie te tikken die je nog van me tegoed had, maar dit logje is veel belangrijker.
Verdriet hebben om iemand en iemand missen zijn tekenen dat die persoon een zinvol leven heeft gehad. Niemand van ons heeft een perfect leven, maar zolang er mensen zijn die ons missen als we er niet meer zijn, hebben we toch een hoop goed gedaan. En in die zin is rouwen mooi, omdat het een eerbetuiging is aan de overledene. Alleen al om die reden is het belangrijk om al dat verdriet ruimte te geven.
Heel veel sterkte de komende tijd!
CiNNeR
@Frans: ben het helemaal met je eens maar helaas, zo verloopt het zelden. Een deel van mijn omgeving is aanhanger van positief denken en vertelt mij graag dat verdriet losgelaten moet, het mooi weer is of ik goede tijden tegemoet ga. Lief bedoeld ongetwijfeld en het zal wellicht zo zijn, het wil alleen flink botsen met mijn gemoedstoestand momenteel. Verder is er nog menigeen die er niet bij stilstaat en de meest ongelukkige dingen kunnen vertellen. Onbewust, niet selcht bedoeld maar net zo pijnlijk.
Aan de andere kant moet ik bekennen dat ik zelf degene ben die het meest in die valkuil donder. Eerder langs de weg stevig gemerkt dat nare gebeurtenissen een algeheel taboe kennen, laat staan deze gebeurtenis. Ik wil dus ook vaak zelf wel het idee hebben dat ik zo vrolijk mogelijk lachend moet doen en wie weet hoeveel mensen ik daardoor de kans niet geef een luisterend oor te kunnen bieden.
@Dees: dankjewel lieverd. En ik heb meer aan de reacties van lezers dank op het eerste gezicht lijkt.
@Pascal: dankje
@Adriana: Zeker, in mijn hart en gedachten draag ik hem met me mee.
@Opa: dankje
@SillyCrazyYou: Dat heb je wel mooi verwoord, ik zal proberen daar ook aan te denken. Het maakt de rouw ook zo intens, het feit dat hij niet alleen mijn vader maar ook mijn beste vriend en grootste steun was.
Vind het wel fijn als je nog terugreageerd op het eerdere log hoor. Soms heb ik ook ‘normale’ dingen nodig om me er doorheen te helpen.
GobboE
Het rouwen begint nu echt, heel veel sterkte.
Poelekie
*zendt virtuele, maar zeer gemeende, knuffel*
Suffie
*Knuft*
Luuk
Toch heb je nog humor ondanks al je verdriet. Een goed teken dat je vader wel verdient, vind ik.
citrientje
heel veel sterkte
Jaco
Verdriet is vaak de eerste emotie die mensen blokkeren, en het is de moeilijkste om die op de juiste manier te beleven. Al die lui die zeggen dat je je verdriet moet loslaten staan je niet toe het te beleven. Verdriet moet je verscheuren, want verdriet staat je op den duur in staat het verlies te accepteren. Beleef het dus in al zijn facetten, en stop het niet weg. En als je een keer geen zin hebt om weer over het verlies van je vader te praten, en je wil het weglachen, of – relativeren: ook gewoon doen. Al die oren die naar je willen luisteren, willen dat een volgende keer ook nog wel. De truc is dus om recht voor zijn raap te zeggen: ‘Nee, ik ben niet uitverwerkt, maar ik heb er nu op dit moment geen zin om over te praten, later misschien weer wel en ik stel het op prijs als je dan weer naar mij wilt luisteren. Nu, hier en op dit moment stel ik het op prijs als je mij een biertje aanbiedt.’
Veel sterkte Cinner, en zoek tussen alle duisternis en zware gedachten ook zo nu en dan een zonnestraal of een glimlach op. Het één sluit het andere niet uit.
CiNNeR
Dankjewel GobboE, Poelekie, Suffie en Citrientje @};-
@Luuk: Heb er met mijn vader wel eens grapjes over gemaakt, verstrooid worden bij de honden. Moest er daarom nu meteen aan denken, vermoed ik. En had er serieus over gedroomd twee dagen ervoor.
@Jaco: Er zijn er maar heel weinig die over het verlies willen praten eigenlijk. Dus wil ik erover praten, zal ik het bewust op moeten gooien en dan afwachten of de ander er wel in mee wil gaan. De meesten hebben dan weer geen idee wat te zeggen. De algehele trend is er toch een van gezellig doen en het leuk houden als het even kan. Wellicht speelt mee dat vrijwel iedereen uit mijn directe omgeving mijn vader niet zelf gekend heeft. Wat zeker meespeelt is dat de zelfdoding methode zo ongebruikelijk en schokerend is, dat daar sowieso moeilijk over gepraat kan worden. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, wat moet je er op zeggen als relatief buitenstaander?
Dat gecombineerd met mijn karakter, praat ik er meer omheen dan wat anders. Over de nalatenschap, de bank of verkeerd bezorgde brieven enzo.
Dankjewel voor je lieve wensen. En ik zoek ook wel de leuke momenten in het leven terug op. Dit soort logjes geven nooit het hele scala weer en met mijn wisselvalligheid zou ik ook vele logjes nodig hebben. Het zijn momenten. Momenten van donker maar inmiddels toch ook wel momenten van leuke dingen doen.
Jaco
@Cinner: ik ken de moeite die mensen hebben met het praten over ‘taboe’-, of gewoon moeilijke onderwerpen. En ik snap ook je eigen moeite om het ter sprake te brengen bij een, laten we zeggen, schuw publiek. Wat misschien helpt is om zo nu en dan de boodschap over te brengen: je hoeft niets te zeggen, alleen maar te luisteren en er voor mij te zijn.
Fijn dat je ook lichtmomenten meemaakt!