Ocherme de politieagent toch …

Tweeënzeventig procent [van de geinterviewde agenten] zegt ook dat het publiek onvoldoende waardering heeft voor de politie.

 Mijn eigen ervaringen met de politie zijn inmiddels erbarmelijk te noemen. Niet alleen omdat zij mij ‘vergaten’ op te vangen in de nacht dat mijn vader zelfmoord pleegde maar des te meer om de klachtenafhandeling die daarna volgde. Nu ik weer wat normaler kan nadenken zie ik pas hoe onbeschoft alle gemaakte fouten en gebrek aan medemenselijkheid totaal onder het tapijt geveegd zijn.

Sowieso de manier waarop een en ander juridisch werd afgedekt. In Nederland houden we van zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid, dus zodra bij onderzoek blijkt dat er sprake is van zelfmoord, is het geen politiezaak meer. In mijn geval werd daarmee verklaard waarom de belofte dat er politie in het huis van mijn vader zou zijn om mij op te vangen, niets waard bleek. Zij waren mij niet ‘vergeten’, er was geen verschrikkelijk ongeval elders gebeurd, het was gewoon geen politiezaak meer dus was het ‘normaal’ dat wij in een leeg huis aankwamen zonder te weten waar elke levende ziel was gebleven. Bovendien hoefde de politie dan ook niets meer te doen, waardoor niemand mij welke informatie dan ook hoefde te verschaffen over wat mijn vader had gedaan, hoe zijn lichaam er aan toe was of zelfs welk buro er was geweest. Om het geheel goed af te timmeren volgde nog een wel erg knullige argumentatie: men had niet verwacht dat ik sleutels van mijn vader zou hebben. Oftewel, de politie was er vanuit gegaan dat ik voor een dichte deur zou komen te staan en dan in mijn glazen bol had kunnen zien waar mijn familie gebleven was. Die daar nog altijd op het buro zaten, te wachten tot een politieagent ons naar hen zou komen brengen. Ow, en ze hadden mijn telefoonnummer niet. Een regelrechte leugen, ze zijn onmiddelijk mijn telefoongegevens nagegaan en hadden zelfs door mijn gsm kunnen zien dat ik onderweg was.

Wat betreft slachtofferhulp kwamen ze ‘goed’ weg. Die hulp is voor slachtoffers van een misdaad. En hoe we het ook wenden of keren, wij zijn geen slachtoffer omdat er geen misdaad is gepleegd. Goed, ze hadden slachtofferhulp wel in kunnen schakelen maar juridisch hoeft het niet dus had mijn klacht geen grond. Gek trouwens, want ben je per ongeluk getuige van een zelfdoding van een vreemde of zelfs maar een ongeluk, krijg je die slachtofferhulp wel aangeboden of kan je die wel aanvragen.

Nog mooier wordt het als het gaat om het vrijgeven van het huis en het lichaam. De politie beweerde glashard dat alles was vrijgegeven aan mijn familie op het buro en mijn familie de verantwoordelijkheid hadden gehad mij in te lichten. Dat ik dus mijn vader had laten opbaren terwijl dat zeer onverstandig was, was ineens de schuld van mijn familie. Vergoeilijkend werd er aan toegevoegd ‘uw familie zal toch wel wat in de war geweest zijn, misschien zijn ze het u daarom vergeten te vertellen’. Frappant, mijn familie had namelijk ook een klacht ingediend. En dezelfde vertrouwenspersoon die mij opstookte de familiebanden eens te verbreken, vertelde aan hen dat er wel degelijk een fout was gemaakt. Dat het lichaam en het huis aan hen vrij gegeven had moeten worden met alle benodigde informatie, maar dat iedereen dat vergeten was te doen. Overigens werd hun klacht op een andere manier weggewoven. Wilden zij het doorzetten, dan moesten ze hun verhaal doen voor een kille commissie van zes personen. Dat werd ten zeerste afgeraden vanwege de emotionele belasting en vanzelfsprekend heeft mijn familie dat dus ook niet doorgezet.

Verder had ik ‘geluk’ dat de hulpofficier van justitie als enige vond dat hij me een gesprek moest aanbieden om te vertellen wat er nu precies gebeurd was die nacht van vier op vijf januari. Anders had ik de keuze tussen helemaal geen informatie – opnieuw, het is geen politiezaak meer dus hoeft niemand ook maar iets te doen – of het verkrijgen van het dossier per post. Let wel, zo’n dossier bestaat voornamelijk uit vele foto’s. Sowieso niet aan te raden om te bekijken en al zeker niet als ze door de TNT worden bezorgd.

De klachtenprocedure zou afgerond worden middels dit verhaal op schrift wat ik moest onderteken om de klacht afgehandeld te hebben. Ik heb niet getekend omdat al snel bleek dat ik was voorgelogen over mijn familie. U raadt het al, ik heb er inderdaad nooit meer iets van vernomen. Want wat onder het tapijt moet, zal onder het tapijt verdwijnen nietwaar.

Wat ik aan het geheel misschien nog wel het ergste vond, is de vele keren dat mijn begrip is gevraagd. Begrip dat het voor politie ook een zware zaak was. Begrip omdat de methode van zelfdoding van mijn vader iedereen zo geschokeerd had. Begrip omdat zij allen zelf hulp nodig hadden gehad om een en ander te verwerken. Begrip dat zij ook maar mensen zijn. Zonder van iemand maar éénmaal een sorry te horen, zonder ook maar een sprankeltje hulp te kunnen krijgen, zonder ook maar van één iemand te horen dat zij het vervelend vonden hoe het gegaan was maar mét beschuldigingen richting mijn familie, moest ik nog ergens begrip vandaan halen?!! Dat had ik niet, dat heb ik niet en dat zal ik nooit krijgen.

Ok, ik begrijp dan weer wel dat de politie ervaart dat ‘het publiek’ weinig steun over heeft voor de politie. Nog beter begrijp ik waarom die steun van ‘het publiek’ ontbreekt.

Heb ik achterwege gelaten hoe de politie in mijn eigen woonplaats reageerde toen ik in nood daar hulp probeerde te krijgen. Die me mijn verhaal lieten doen aan de publieke balie, naast iemand die zich stond op te winden over fietsendieven. Waar een agent een spurt nam zodra ik naar de koffieautomaat werd verwezen, om voor mijn neus eerst snel elf koffie uit dat ding te sleuren. Dat ik behandeld werd alsof ik gek was en geen recht had op informatie (want toen was het ineens wél een politiezaak?). Hoe ik later buiten stond met op een memobriefje het nummer landelijke politiediensten. “Kunt u daar uw verhaal doen, misschien kunnen die op postcode zien welk buro betrokken was”.