Update

Toen ik eind 2005 een kleine hartaanval kreeg, werd mij verteld dat ik het moest zien als een waarschuwing van mijn lichaam. Teveel stress is voor niemand gezond en ik had overduidelijk al jaren overmatig te veel stress. Bovendien rookte ik en had ik fiks overgewicht, ook iets om mee aan de slag te gaan. Maar de nadruk werd vooral op de stress gelegd, daar moest ik het eerste en het hardst aan werken.

Op zich heb ik die waarschuwing wel te harte genomen. Of althans, dat geprobeerd. Het ging niet zo best. Afvallen lukte maar niet, stoppen met roken wilde ik niet genoeg om het te laten slagen, hulp was nergens te vinden. En de stress, die zat weliswaar in mij maar kwam oorspronkelijk van buitenaf. Gebeurtenissen die gebeuren, waar ik weinig tot geen invloed op uit kon oefenen. Ziekte van mijzelf, ziekte bij mensen die me lief waren, sterfgevallen en meer.

Uiteindelijk werd de stress niet minder maar meer en in 2009 groeide het finaal boven mijn hoofd. Ten eerste had ik ineens een diagnose in handen die vertelde dat ik niet zeventien jaar een psychisch onbenul en parasiet was geweest maar dat ik iets simpels mankeerde wat elke arts, specialist en lab over het hoofd had gezien: enkele vitamine tekorten. Enerzijds positief: ik kon behandeld worden en al zou ik waarschijnlijk niet meer geheel genezen, zou ik best flink kunnen verbeteren. Anderzijds een kopstoot: was dat zeventien jaar eerder getest had ik kunnen blijven werken, mijn dubbele studie af kunnen maken, was ik niet in de WAO gestrand, had ik mijn leven kunnen leiden, ambities waar kunnen maken of het minstens kunnen proberen en was mijn lichaam niet tot de grond toe afgebroken geraakt. Had ik niet zeventien jaar lang hoeven vechten tegen vooroordelen en veroordelingen, me niet nachten lang af hoeven vragen of ik niet toch gewoon psychisch niet goed bij was. Was ik na twintig gewoon eenentwintig geworden in plaats van tachtig.

Toch woog het positieve van het geheel natuurlijk wel op. Maar ‘ten eerste’ suggereert een tweede gebeurtenis. Vier januari 2009 pleegde mijn vader zelfmoord. Mijn wereld stortte compleet in elkaar maar daarbij bleven de brokstukken maar vallen. De politie vergat ons op te vangen, slachtofferhulp werd geweigerd, de begravenisondernemer maakte een nachtmerrie van de crematie, een familielid gaf me mentaal een klap op mijn bek na, de notaris bedroog me en de administratieve rompslomp ging meer fout dan iets anders. Een opsomming van feitjes, ik kan niet in woorden uitdrukken welke gevoelens er hier achter schuil zijn gegaan.

Ik heb het een klein jaar volgehouden. Doorgaan, mijn behandeling starten, regelen en organiseren, doorgaan, hulp zoeken die ik niet kreeg, iets aan mijn conditie doen, drieentwintig kilo afvallen, doorgaan, het huis uit de erfenis verkopen, de erfenis afhandelen, doorgaan, doorgaan, doorgaan. Ik zou me er niet onder laten krijgen. Ik zou het beste uit mijn behandeling en mezelf proberen te halen. Ik zou alles afhandelen zo goed als ik kon. Ik zou godverdomme gelukkig proberen te worden, in weerwil van alles.

Eind 2009 kreeg ik een tweede hartaanval. Een kleine weer maar toch. Een tweede. Dus meer waarschuwingen, meer medicatie, meer onderzoeken en meer voorschriften. Na twee angstige maanden is uit onderzoek gebleken dat ik waarschijnlijk geen permanente schade heb maar deze keer moet ik op medicatie en onder controle blijven. In augustus draaien ze me opnieuw binnenstebuiten om te kijken hoe alles gaat.

Deze keer kwam de waarschuwing loeihard met gillende alarmbellen bij me binnen. In het ziekenhuis voelde ik al tot ik mijn haarwortels dat het niet meer ging. Ik was op, gesloopt, totaal vernield van binnen. Fysiek maar nog meer mentaal was ik volkomen gestrand. Ineens kon ik vrijwel niets meer. Durfde ook vrijwel niets meer. Zo bang voor welke stress of spanning dan ook, dat ik een gesprek over koetjes en kalfjes al niet meer aan kon. Eenmaal thuis zonk het nog meer in: ik kón niet meer. Een huilend brokje angst was er nog over.

Inmiddels zijn we bijna zes maanden verder en gaat het wel wat beter met me. Fysiek valt het wat tegen, mijn vitamine huishouding is opnieuw overhoop gaan liggen dit jaar. Maar daar is wat aan te doen en het zal uiteindelijk wel recht trekken. En mentaal tja, negeer ik gewoon alles wat slecht voor me is. Kijk beperkt nieuws, praat weinig over negatieve onderwerpen, probeer nergens meer boos om te worden en zoek alleen op wat ik leuk vind. Alles wat me niet bevalt, mijn eigen zorgen incluis, gooi ik voortdurend het raam uit. Daarmee verwerk ik absoluut niets, bewust ban ik ook alle verdriet zoveel mogelijk weg. Natuurlijk weet ik wel dat ik dat niet eeuwig kan volhouden maar voorlopig moet het even zo. Deze keer moet en wil ik alleen maar tot rust komen, vrolijker worden en heel veel los en achter me laten.

Vandaar dat er weinig schrijfsels zijn verschenen hier en dat zal voorlopig nog wel zo blijven denk ik. Eerst mezelf weer in elkaar sleutelen, dan komt het schrijven ook wel weer.

Comments (17)



Previous

Paniekerige herdenking

Next

De politicus en de boodschap

17 Comments

  1. HenK

    Korte reactie:
    Gun jezelf de tijd die je nodig hebt, Cin.
    (*volgens mij schreef ik je dat al eerder*)
    Het ga je goed! 😡
    Henk.

  2. Fijn dat je toch af en toe wat van je laat horen! Een Blogosphere zonder Cinner issut ook niet helemaal :p :s

    Sterkte, ik denk aan je!

  3. Jij krijgt op je bord in één jaar wat anderen in een heel leven nog niet hoeven te verstouwen. Een mens kan maar zoveel aan, lichamelijk én psychisch – en dan komt het lijf in opstand. De enige manier om te laten weten dat je grenzen overschreden zijn.

    Heel veel succes lieve Cin, ik hoop dat je er grip op kunt krijgen en het leven op een of andere manier weer naar je hand kunt zetten. Schroom ook vooral niet om hulp te vragen. Laat andere situaties waarin men je in de kou liet staan nooit ervoor zorgen dat je negatief naar nieuwe en andere situaties gaat kijken. Take it one at a time en ervaar dat dingen ook goed kunnen gaan, zo nu en dan.

    Knuffel, ben maar heel erg lief voor jezelf.

  4. christinA eijkhout

    Das een heel verhaal. Blijf lekker rustig doorgaan met leuke dingen te doen, langzaam krabbel je weer op. Ga rustig verder

  5. Dus nog “even knutselen” aan de geest.

    Zodra je de volgende stelling van harte kunt onderschrijven ben je m.i. geslaagd:

    Zodra iets vervelends (of iets prettigs) gebeurt is,
    is het voorbij
    en een onderdeel van de ervaring, die een mens maakt tot een bron van wijsheid.

    Sterkte en dat je er gelouterd uit te voorschijn mag komen.

  6. Sterkte en succes met sleutenlen (en denk er aan: met een set horlogeschroevendraaiers prutsen geeft uiteindelijk iha een beter resultaat dan met een breekijzer aan de gang gaan, dus “take your time”)

  7. Ha, een teken van leven! Nog niet het gewenste leven, maar toch….
    Sterkte met het herstel. Uiteindelijk ben je zelf belangrijker dan je blog, hoewel ik hoop op een schitterden comeback.

  8. @HenK: klopt (dat je het eerder al schreef) en zal ik doen, dankjewel!

    @Irene: dankje 🙂

    @Wenz: Professionele hulp zoeken zal ik niet meer doen, tenminste niet op bepaalde gebieden. Omdat het hier letterlijk een kwestie is van ‘been there, done that’ en het heeft me meer stress en verdriet opgeleverd dan iets anders. Dat wil niet zeggen dat ik iets of iemand geen enkele kans meer zou geven, alleen niet de paden die al bewandeld zijn. Vrienden, familie of hulp uit onverwachtse hoek zal ik nog wel aannemen. Voorlopig zal ik er niet snel om vragen. Niet uit schroom maar omdat ik er niet aan toe ben. Ik begrijp wel wat je bedoeld en het is een goed advies denk ik, maar toch … Ik durf gewoonweg niet het risico te nemen tegen weer een teleurstelling aan te lopen, dat zou ik echt niet aankunnen.

    Merk gelukkig wel af en toe dat dingen ook anders kunnen gaan, dat ik op sommige dingen weer een beetje vat weet te krijgen en probeer uit hoe het anders kan, hoe ik het anders kan. Het is een heel proces en het zal me nog lang bezig houden, maar inmiddels al met een wat prettiger gevoel. Tnx voor de lieve woorden!

    @christinA: dat hoop en denk ik ook, luchtig en leuk en veel rust om op zijn tijd op te krabbelen.

    @Henk van S: dankjewel, we zullen merken hoe wijs (of onwijs) ik er verderop uit kom 🙂

    @Frans54: Dat heb je mooi verwoord 😀 En ik ben wel hier en daar aan het priegelen, als ik er zin in heb. Dat breekijzer heb ik al een tijdje niet meer rond zien slingeren 😉

    @Peter: Dankjewel voor het compliment 🙂 De comeback zullen we af moeten wachten, zelfs ik weet niet hoe dat zal zijn.

  9. Luuk

    Take your time, dat is het aller belangrijkst. Echt.

  10. Fijn weer iets te horen, Cinner. En ook al ben je er nog lang niet, mooi dat het weer ietsje beter gaat. Ik hoop dat Stefan de kracht heeft om je bij te staan, niet dat hij er ook aan onderdoor gaat. Nou ja, sterkte met de situatie en hopelijk staan hier snel weer positieve berichten!

  11. Het is één van de belangrijkste vaardigheden die je moet leren in het leven: grenzen aangeven en bewaken. Neem je tijd en je rust en bouw op die manier je energie weer terug. Wanneer je er weer klaar voor bent, merken wij het wel. Veel sterkte en rust toegewenst!

  12. citroentje

    heel veel sterkte en beterschap.

  13. Heftig hoor.
    Nee, daarbij valt zo’n lullig akkefietje over copyrights toch wel in ‘t niets ; )
    Toont maar weer wat echt belangrijk is in ‘t leven…
    Hang in there !

  14. Ted

    Hey Cin, Hoe gaat het nu met je?

  15. @Luuk, Jaco, Citrientje: tnx!

    @Casaspider: Stefan heeft zijn eigen proces waar hij doorheen moet, dus we staan elkaar bij zover dat gaat maar doen sowieso de leuke dingen samen 🙂

    @Anders: ja, daar maak ik me ook al lang niet bijster druk meer om 🙂

    @Ted: langzaam ietsje beter. Op vakantie geweest, dat heeft heel erg veel goed gedaan moet ik zeggen.

  16. Dag Cinny,

    Het is alweer veel te lang geleden dat ik hier bij jou op blog-bezoek ben geweest. (shame on me!) Het is niet niks waar je weer doorheen moet joh.
    Ik bewonder je dat je steeds maar weer overeind blijft klauteren.

    Hele lieve knuffel vanuit Belgenland

    Anne

  17. Zo hé, da’s allemaal niet niks. Meiske toch. Ik wens je het allerbeste en heel veel beterschap.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

 

Powered by WordPress & theme based on Lovecraft