Update

Toen ik eind 2005 een kleine hartaanval kreeg, werd mij verteld dat ik het moest zien als een waarschuwing van mijn lichaam. Teveel stress is voor niemand gezond en ik had overduidelijk al jaren overmatig te veel stress. Bovendien rookte ik en had ik fiks overgewicht, ook iets om mee aan de slag te gaan. Maar de nadruk werd vooral op de stress gelegd, daar moest ik het eerste en het hardst aan werken.

Op zich heb ik die waarschuwing wel te harte genomen. Of althans, dat geprobeerd. Het ging niet zo best. Afvallen lukte maar niet, stoppen met roken wilde ik niet genoeg om het te laten slagen, hulp was nergens te vinden. En de stress, die zat weliswaar in mij maar kwam oorspronkelijk van buitenaf. Gebeurtenissen die gebeuren, waar ik weinig tot geen invloed op uit kon oefenen. Ziekte van mijzelf, ziekte bij mensen die me lief waren, sterfgevallen en meer.

Uiteindelijk werd de stress niet minder maar meer en in 2009 groeide het finaal boven mijn hoofd. Ten eerste had ik ineens een diagnose in handen die vertelde dat ik niet zeventien jaar een psychisch onbenul en parasiet was geweest maar dat ik iets simpels mankeerde wat elke arts, specialist en lab over het hoofd had gezien: enkele vitamine tekorten. Enerzijds positief: ik kon behandeld worden en al zou ik waarschijnlijk niet meer geheel genezen, zou ik best flink kunnen verbeteren. Anderzijds een kopstoot: was dat zeventien jaar eerder getest had ik kunnen blijven werken, mijn dubbele studie af kunnen maken, was ik niet in de WAO gestrand, had ik mijn leven kunnen leiden, ambities waar kunnen maken of het minstens kunnen proberen en was mijn lichaam niet tot de grond toe afgebroken geraakt. Had ik niet zeventien jaar lang hoeven vechten tegen vooroordelen en veroordelingen, me niet nachten lang af hoeven vragen of ik niet toch gewoon psychisch niet goed bij was. Was ik na twintig gewoon eenentwintig geworden in plaats van tachtig.

Toch woog het positieve van het geheel natuurlijk wel op. Maar ‘ten eerste’ suggereert een tweede gebeurtenis. Vier januari 2009 pleegde mijn vader zelfmoord. Mijn wereld stortte compleet in elkaar maar daarbij bleven de brokstukken maar vallen. De politie vergat ons op te vangen, slachtofferhulp werd geweigerd, de begravenisondernemer maakte een nachtmerrie van de crematie, een familielid gaf me mentaal een klap op mijn bek na, de notaris bedroog me en de administratieve rompslomp ging meer fout dan iets anders. Een opsomming van feitjes, ik kan niet in woorden uitdrukken welke gevoelens er hier achter schuil zijn gegaan.

Ik heb het een klein jaar volgehouden. Doorgaan, mijn behandeling starten, regelen en organiseren, doorgaan, hulp zoeken die ik niet kreeg, iets aan mijn conditie doen, drieentwintig kilo afvallen, doorgaan, het huis uit de erfenis verkopen, de erfenis afhandelen, doorgaan, doorgaan, doorgaan. Ik zou me er niet onder laten krijgen. Ik zou het beste uit mijn behandeling en mezelf proberen te halen. Ik zou alles afhandelen zo goed als ik kon. Ik zou godverdomme gelukkig proberen te worden, in weerwil van alles.

Eind 2009 kreeg ik een tweede hartaanval. Een kleine weer maar toch. Een tweede. Dus meer waarschuwingen, meer medicatie, meer onderzoeken en meer voorschriften. Na twee angstige maanden is uit onderzoek gebleken dat ik waarschijnlijk geen permanente schade heb maar deze keer moet ik op medicatie en onder controle blijven. In augustus draaien ze me opnieuw binnenstebuiten om te kijken hoe alles gaat.

Deze keer kwam de waarschuwing loeihard met gillende alarmbellen bij me binnen. In het ziekenhuis voelde ik al tot ik mijn haarwortels dat het niet meer ging. Ik was op, gesloopt, totaal vernield van binnen. Fysiek maar nog meer mentaal was ik volkomen gestrand. Ineens kon ik vrijwel niets meer. Durfde ook vrijwel niets meer. Zo bang voor welke stress of spanning dan ook, dat ik een gesprek over koetjes en kalfjes al niet meer aan kon. Eenmaal thuis zonk het nog meer in: ik kón niet meer. Een huilend brokje angst was er nog over.

Inmiddels zijn we bijna zes maanden verder en gaat het wel wat beter met me. Fysiek valt het wat tegen, mijn vitamine huishouding is opnieuw overhoop gaan liggen dit jaar. Maar daar is wat aan te doen en het zal uiteindelijk wel recht trekken. En mentaal tja, negeer ik gewoon alles wat slecht voor me is. Kijk beperkt nieuws, praat weinig over negatieve onderwerpen, probeer nergens meer boos om te worden en zoek alleen op wat ik leuk vind. Alles wat me niet bevalt, mijn eigen zorgen incluis, gooi ik voortdurend het raam uit. Daarmee verwerk ik absoluut niets, bewust ban ik ook alle verdriet zoveel mogelijk weg. Natuurlijk weet ik wel dat ik dat niet eeuwig kan volhouden maar voorlopig moet het even zo. Deze keer moet en wil ik alleen maar tot rust komen, vrolijker worden en heel veel los en achter me laten.

Vandaar dat er weinig schrijfsels zijn verschenen hier en dat zal voorlopig nog wel zo blijven denk ik. Eerst mezelf weer in elkaar sleutelen, dan komt het schrijven ook wel weer.