Bor was nogal een vreemd katje toen ik hem zeventien jaar geleden ‘vond’. Hij zat al twee weken bij mensen in het Brabantse land in de tuin, vermagerd en paniekerig te roepen om eten en aandacht (die hij niet kreeg). Waar de huiskat naast brokjes en blikjes regelmatig thuiskwam met muisen en egels, kon Bor zichzelf blijkbaar niet redden in het wild. Omdat ik al Dolly – een mooie grijze poes – had, probeerde ik hem eerst naar een asiel te brengen. Maar de mededeling ‘dan laten we hem wel inslapen’ was voldoende, hij ging met me mee naar Amsterdam! Daar sloeg Dolly hem zes weken werkelijk alle kanten op tot ik huilend besloot dat hij toch naar een ander thuis moest. Alsof ze het wisten, vond ik ze de volgende dag tegen elkaar aan gekropen op de bank.
Verder bleef hij de eerste jaren wel wat zonderling. Vermoedelijk zwaar mishandeld, durfde hij niet in de buurt van ramen te komen, was doodsbang voor visite en na elke verandering verdween hij weken tot maanden onder het bed. Ik mocht hem daar als enige wel komen aaien maar op pakken moest ik snel vergeten, wilde ik niet door zijn blinde paniek van onder tot boven open gehaald worden. Pas na een jaar of twee kwam hij deels wat bij, maar dan nog. Alleen als het om Dolly ging was hij een stoere vent, maar voor mensen en veranderingen bleef hij een beetje angstig.
Tot Stefan negen en een half jaar geleden mijn en zijn leven binnen wandelde. De eerste overnachting bij mij, viel Bor op zijn voeten in slaap. En na de verhuizing hierheen liet hij ons totaal verstelt staan door zich niet te verstoppen uit schrik van verandering, maar sterker de eerste dag pontificaal bij Stefan op schoot te gaan zitten. Dat had hij zelfs bij mij nog nooit gedaan! Vanaf die dag is Bor een knuffelige mannetje gebleven die heel wat durfde. Ooit vonden we hem zelfs terug in een pan chili, waar hij nog niet zo makkelijk uit te vissen was. Er kwam een hond bij die hij wel aardig vond en later kreeg hij Knoepie als tweede vrouwtje er bij. Bor werd een heel gelukkig ventje.
De laatste vier jaar was hij nog alleen met Knoepie over en al was hij bejaard, bleef hij liefdevol de baas over haar. En omdat hij al zo oud was, kreeg hij van alles van ons gedaan. Van stukjes ham bij de lunch tot een plasje kattemelk bij de koffie en vaak jatte hij nog eens de helft van Knoepie ook weg. Hij veroverde een vast plekje naast me op de bank en had dagelijkse knuffeluurtjes. Onder het koken bleef hij gezellig in de weg zitten, hij kreeg nooit iets maar had steevast de hoop dat ik pannen eten over de vloer zou gooien. Als een van ons thuis kwam, zat hij vaak al bij de deur om begroet te worden. Als eerste, hij had tenslotte eerste recht.
Inmiddels minstens negentien jaar of nog ouder, was hij de laatste tijd een beetje dement en versleten. We zagen al aankomen dat hij niet zo lang meer zou hebben en afgelopen dinsdag maakte ik de afspraak met de dierenarts om hem eind van de week thuis in te laten slapen. Maar het ging veel sneller dan dat. Gisterenavond at hij nog lekker van de ham en de paté die ik voor hem had gehaald maar in de nacht gaf hij het ineens compleet op. Heb de nacht samen met Knoepie zoveel mogelijk bij hem doorgebracht en vanochtend om half acht hebben we hem in moeten laten slapen bij de dierenarts. Gelukkig voor hem heeft hij het heel lang leuk gehad en is het einde enorm snel gegaan. Maar verdomme, wat zullen wij hem verschrikkelijk missen.
Rust zacht lief jochie ..
Knoepie heeft het wel zwaar nu, zo zonder Bor. Ze is erg onrustig, zoekt hem soms toch nog en is een beetje boos en gefrustreerd. Ze weet duidelijk ook niet dat ze om wat lekkers mag vragen, het was altijd Bor die kwam zeuren en dan ging Knoepie met hem mee. Gelukkig trekt ze zich niet terug maar zoekt ze veel aandacht en troost bij ons, waar we haar natuurlijk mee overladen.
jsmn
het blijft gewoon zo naar. wij hebben joy in december laten gaan. bijna 19, dement en stuk. ik haalde haar uit het asiel als kitten, 10 weken oud.
veel sterkte.
HenK
“Gelukkig voor hem heeft hij het heel lang leuk gehad en is het einde enorm snel gegaan. Maar verdomme, wat zullen wij hem verschrikkelijk missen.”
Mooi, zoals je dit nu al weet samen te vatten.
Rationeel weet je dat de kans dat je ze overleeft vrij groot is, maar gevoelsmatig heb je daar nu nog weinig aan.
Sterkte Cin, Stefan en Knoepie.
Met vriendelijke groet,
Henk.
Wenz
Awww. Dag Bor. Wat lief dat je al die jaren een fijn thuis voor hem kon zijn. En dat Stefans komst hem nog veel relaxter maakte. Zo heeft hij toch zeventien mooie jaren gehad. En negentien jaar oud worden is redelijk indrukwekkend. Ik denk dat niet alleen Knoepie zal moeten wennen aan zijn afwezigheid.
Rian
Sterkte met dit verlies.
CiNNeR
@jsmn: ja, dat is het enige nare aan huisdieren, dat je ze toch uiteindelijk moet laten gaan. Kan ze allemaal soms nog hevig missen.
@HenK: Toch is het maar goed dat we ze doorgaans overleven, wat zouden ze zonder je moeten tenslotte. Het helpt me trouwens wel een beetje, al zijn het juist de leuke herinneringen die het gemis zwaar maken.
@Wenz: nee idd, Stefan en ik zien en horen hem ook overal en het is heel vreemd zonder hem. Alleen kunnen wij begrijpen wat er gebeurd is en Knoepie niet helemaal denk ik. Ze heeft hem wel gevolgd de hele nacht en ze wist duidelijk dat het niet goed ging, maar ze was er niet bij toen hij overleed, dus ben niet zeker of ze het weet. Haar andere maatjes konden thuis inslapen en heeft ze toen even bij gelegen, die zocht ze ook niet. Merk nu bijvoorbeeld dat ze achter ons gaat zoeken als we thuis komen of een beetje verontwaardigd naar ons kijkt dat we hem niet bij ons hebben. maar het komt wel goed met haar. Ben veel thuis en doe veel extra’s met haar.
@Rian: dankje lief.
ctje
sterkte!!!
Silverblue
Het is altijd erg naar om je huisdier te moeten missen. Ook al weet je verstandelijk dat het beter is enzok gevoelsmatig is dat niet zo. Sterkte voor jullie drietjes.
Luuk
Ai, wat vervelend. Twee maanden terug heb ik ook een van mijn twee katten moeten laten inslapen. Huilen om een dode poes, ik wist niet dat ik dat kon.
CiNNeR
@Ctrje: dankje lieffie
@Silverblue: Psies. Het is fijn dat hij zo’n mooie leeftijd bereikt heeft en puur van ouderdom is overleden. Maar gevoelsmatig interesseert dat niets, hij had van ons minstens veertig mogen worden.
@Luuk: ja, zo’n huisdier is een vriend in het leven he. Heb het al vele keren meer meegemaakt en het went niets, lijk het eigenlijk alleen maar steeds erger en moeilijker te gaan vinden. Maar toch, wil ze ook niet missen in mijn leven. Mag ik vragen hoe de de andere kat omgaat met het verlies?
desiree
Altijd pijnlijk het moeten missen van een huismaatje!
Veel sterkte.
Knuffel voor Knoepie
CiNNeR
Dankjewel Desiree, Knoepie kan alle knuffels gebruiken.
Luuk
@Cinner
Die andere kat (sloom, lui) is helemaal opgeleefd. Het is bijna alsof de geest van de dode kat (actief en altijd de baas van de twee) in haar is gevaren. Ze trippelt nu door het hele huis, is actief en lijkt bijna gelukkiger dan ooit. Nooit gemerkt dat ze haar zusje mist. Tja…