Dag lieve Bor

Bor was nogal een vreemd katje toen ik hem zeventien jaar geleden ‘vond’. Hij zat al twee weken bij mensen in het Brabantse land in de tuin, vermagerd en paniekerig te roepen om eten en aandacht (die hij niet kreeg). Waar de huiskat naast brokjes en blikjes regelmatig thuiskwam met muisen en egels, kon Bor zichzelf blijkbaar niet redden in het wild. Omdat ik al Dolly – een mooie grijze poes – had, probeerde ik hem eerst naar een asiel te brengen. Maar de mededeling ‘dan laten we hem wel inslapen’ was voldoende, hij ging met me mee naar Amsterdam! Daar sloeg Dolly hem zes weken werkelijk alle kanten op tot ik huilend besloot dat hij toch naar een ander thuis moest. Alsof ze het wisten, vond ik ze de volgende dag tegen elkaar aan gekropen op de bank.

Verder bleef hij de eerste jaren wel wat zonderling. Vermoedelijk zwaar mishandeld, durfde hij niet in de buurt van ramen te komen, was doodsbang voor visite en na elke verandering verdween hij weken tot maanden onder het bed. Ik mocht hem daar als enige wel komen aaien maar op pakken moest ik snel vergeten, wilde ik niet door zijn blinde paniek van onder tot boven open gehaald worden. Pas na een jaar of twee kwam hij deels wat bij, maar dan nog. Alleen als het om Dolly ging was hij een stoere vent, maar voor mensen en veranderingen bleef hij een beetje angstig.

Tot Stefan negen en een half jaar geleden mijn en zijn leven binnen wandelde. De eerste overnachting bij mij, viel Bor op zijn voeten in slaap. En na de verhuizing hierheen liet hij ons totaal verstelt staan door zich niet te verstoppen uit schrik van verandering, maar sterker de eerste dag pontificaal bij Stefan op schoot te gaan zitten. Dat had hij zelfs bij mij nog nooit gedaan! Vanaf die dag is Bor  een knuffelige mannetje gebleven die heel wat durfde. Ooit vonden we hem zelfs terug in een pan chili, waar hij nog niet zo makkelijk uit te vissen was. Er kwam een hond bij die hij wel aardig vond en later kreeg hij Knoepie als tweede vrouwtje er bij. Bor werd een heel gelukkig ventje.

De laatste vier jaar was hij nog alleen met Knoepie over en al was hij bejaard, bleef hij liefdevol de baas over haar. En omdat hij al zo oud was, kreeg hij van alles van ons gedaan. Van stukjes ham bij de lunch tot een plasje kattemelk bij de koffie en vaak jatte hij nog eens de helft van Knoepie ook weg. Hij veroverde een vast plekje naast me op de bank en had dagelijkse knuffeluurtjes. Onder het koken bleef hij gezellig in de weg zitten, hij kreeg nooit iets maar had steevast de hoop dat ik pannen eten over de vloer zou gooien. Als een van ons thuis kwam, zat hij vaak al bij de deur om begroet te worden. Als eerste, hij had tenslotte eerste recht. 

Inmiddels minstens negentien jaar of nog ouder, was hij de laatste tijd een beetje dement en versleten. We zagen al aankomen dat hij niet zo lang meer zou hebben en afgelopen dinsdag maakte ik de afspraak met de dierenarts om hem eind van de week thuis in te laten slapen. Maar het ging veel sneller dan dat. Gisterenavond at hij nog lekker van de ham en de paté die ik voor hem had gehaald maar in de nacht gaf hij het ineens compleet op. Heb de nacht samen met Knoepie zoveel mogelijk bij hem doorgebracht en vanochtend om half acht hebben we hem in moeten laten slapen bij de dierenarts. Gelukkig voor hem heeft hij het heel lang leuk gehad en is het einde enorm snel gegaan. Maar verdomme, wat zullen wij hem verschrikkelijk missen.

Rust zacht lief jochie ..

Knoepie heeft het wel zwaar nu, zo zonder Bor. Ze is erg onrustig, zoekt hem soms toch nog en is een beetje boos en gefrustreerd. Ze weet duidelijk ook niet dat ze om wat lekkers mag vragen, het was altijd Bor die kwam zeuren en dan ging Knoepie met hem mee. Gelukkig trekt ze zich niet terug maar zoekt ze veel aandacht en troost bij ons, waar we haar natuurlijk mee overladen.