GGZ: best bewaard publiek geheim

Vier maal ben ik aangewezen geweest op het GGZ waarbij ik met vijf verschillende personen contact heb gehad. Slechts één maal betrof dat een goede ervaring maar het moet gezegd, dat was een medewerker van een externe zorginstelling die sinds kort bij het GGZ was gevoegd. Hij was zelf nogal ongelukkig met het samengaan omdat hij het GGZ uiterst beroerd vond functioneren. Dat bleek ook wel. Hij kwam alleen op bezoek omdat een mij onbekende medewerker plots had besloten het dossier van een familielid waar ik zorgen om had en mij om te wisselen, zodat ik ineens aangemerkt was als alcoholiste die zichzelf totaal verwaarloosde en in diepe crisis zat. U had zijn blik moeten zien toen ik heel normaal de deur open deed! Zodra duidelijk werd dat ik niet in crisis was, was het dan ook snel klaar en kreeg ik verplicht een ander toegewezen. Een sympathieke mijnheer waar ik twee jaar mee gepraat heb en vrijwel niets mee opgeschoten ben. Niet alleen mijn maar ook zijn conclusie.  Het alcoholisme heeft overigens – ondanks het feit dat ik vanaf  mijn twintigste een alcohol intolerantie heb en nog geen kersenbonbon kan eten –  nog zeven jaar in mijn dossier gestaan. Telkens als ik verzocht het eruit te vissen, werd besloten dat ik ‘in ontkenning’ was en tegen mezelf beschermd moest worden. De enige reden dat ik wist dat het nog altijd in mijn dossier stond, is dat bij elke fysieke klacht behorende bij mijn chronische aandoeningen werd gezegd dat ik ‘ook niet zoveel moest zuipen’.

Enfin, dit was dus de ‘positieve’ ervaring(!). De overige drie confrontaties waren ronduit rampzalig. Een psycholoog fantaseerde eigenhandig bij elkaar dat ik in mijn jeugd zwaar mishandeld zou zijn geweest door mijn moeder en wellicht ook nog was misbruikt. Bij elke ontkenning van mijn kant werd hij ronduit boos en meende dat ik ‘niet geholpen wilde worden’. Bij de derde afspraak ben ik ronduit woedend opgestapt om hem geen fysieke schade aan te brengen. Een andere psycholoog vond dat ik absurd veel problemen op mijn pad had en wist ook niet wat ze daarmee aan moest(?). Zij werd nog ongelukkiger van mijn problemen dan ik al was en we besloten dan maar uit elkaar te gaan. De laatste wilde het met alle geweld niet over de reden van mijn komst praten (zelfdoding van mijn vader), concludeerde aan de hand van wat later Post Traumatisch Stress Syndroom bleek te zijn dat ik waarschijnlijk borderline moest hebben en meende uit het niets dat ik opnieuw moest leren functioneren. Dus in de zin van een boodschapje doen, een boterham klaar maken of een telefoontje durven te plegen. Daarvoor moest ik in intensieve dagopvang vond zij. Ik had in negen maanden tijd de nalatenschap van mijn vader compleet afgehandeld, was een intensieve medische behandeling gestart en kon echt mijn boterham nog wel smeren dus dacht er een tikkeltje anders over. Het resulteerde in een ordinaire ruzie waar me werd toegebeten op te rotten en me nooit meer aan te melden bij het GGZ. Waarschijnlijk begreep zij ondertussen best dat ik nog liever eigenhandig mijn been in drieën zou breken dan ooit nog terug naar het GGZ te gaan.

Zou dit nu incidenteel zijn, zou je zomaar kunnen stellen dat ik het toevallig erg slecht getroffen heb daar. Maar het lijkt niet bepaald incidenteel. Van de tientallen ervaringen waar ik ooit van vernomen heb, is er een enkeling die geen absurde problemen cadeau kreeg bij het GGZ. In vrijwel alle gesprekken over het GGZ met willekeurig wie, komt het GGZ uiterst slecht uit de bus. Ook in de media kent het GGZ nou niet bepaald een goede reputatie en er zijn zelfs relatief veel huisartsen die simpelweg naar alles behalve het GGZ willen verwijzen. Sterker is dit negatieve beeld niet eens iets van de laatste tijd of zelfs maar de laatste jaren. In de tijd dat het GGZ nog RIAGG heette, was de reputatie ook al volslagen belabberd.

En al jaren vraag ik mij dus af: hoe kan dat nou? Hoe bestaat het toch dat een organisatie zoveel slechte hulpverleners onder een dak weet te krijgen? Hoe kan het dat bestaande problemen in die instelling bestaande problemen blijven? Hoe is het mogelijk dat zo’n organisatie al die jaren blijft voortbestaan?

Het slechte reilen en zeilen van het GGZ moet wel het best bewaarde publieke geheim van Nederland zijn?

Positieve noot, toen ik eindelijk zo ver was (of vooral zover heen was) dat ik weer hulp durfde te zoeken, ben ik februari dit jaar bij Intherapy terecht gekomen. Daar heeft een psycholoog mij geheel online in zes weken(!) van Post Traumatisch Stress Syndroom afgeholpen. Verder word ik nog een jaar gevolgd om te zien hoe het me verder vergaat.

Comments (6)



Previous

Blijf van mijn oma af; Update 1

Next

Blijf van mijn oma af, de uitkomst

6 Comments

  1. Jouw verhaal en een verhaal uit mijn omgeving leidt mij tot de conclusie dat ze bij de GGZ uitgaan van een zeer simplistische benadering: 1. de cliënt heeft geestelijke problemen, 2. die vinden hun oorzaak in de cliënt zelf, die is de zwakke schakel 3. met de oorzaken van buitenaf hoef je dus niets te doen, als je de cliënt “repareert” lost de rest zich vanzelf wel op.

    Dus proberen ze iedere cliënt de “tools” te geven om het verder zelf maar uit te zoeken en als de cliënt te kennen geeft dat dat niet is wat hij verwacht/nodig heeft werkt die niet mee en wordt afgeschreven.

  2. Dat is misschien niet helemaal duidelijk. Zou zelfs logisch kunnen klinken om het zo te doen. Dus even voor de duidelijkheid: die “tools” zijn vervolgens bedoeld om “er mee om te gaan” en niet om het op te lossen. Soms zal dat inderdaad genoeg zijn, maar volgens mij creëer je daarmee in de meeste gevallen vooral frustratie.

  3. Cisca

    Ging in een grijs verleden voor relatietherapie naar GGz/Riag.Was goed lichamelijk ziek met de diagnose fibromyalgie. Ik had dan ook een floder hierover meegenomen voor mijn partner en de hulpverlener. Partner las de folder door en zei met een zieke gek niet verder te willen leven. Speet hem zeer maar hij had er geen zin meer in. Stond op en liep uit de spreekkamer weg. Ik was eerst afgeblufd maar barstte toch in huilen uit. Tja. En de hulpverlener?? Die stond ook op en zei dat het gesprek dus dan maar beeindigd was. Ik vroeg of ik nog even kon blijven zitten omdat ik niet op de gang in zicht van publiek wilde huilen. Dat was niet de bedoeling van het geheel. De spreekkamer kon niet zomaar bezet gehouden worden en ik moest maar op de gang gaan zitten. Zelden heb ik (op expartner na) zo’n lompe hufter meegemaakt. Nooit meer 1 stap daar binnen gezet. Later werd ik nog wel opgebeld waarom ik geen vervolggesprekken wilde. De fibro zat tussen mijn oren en daar moest ik wat aan doen!!! Er zit nu inderdaad iets tussen mijn oren .En litteken van 30cm van halverwege mijn hoofd tot tussen mijn schouderbladen. Spedoperatie om een totale verlamming vanuit de nek stopte zetten omdat het ruggemergkanaal door artose dichtgroeide.Was ik achteraf ff blij dat ik toen zo op mezelf teruggegooid werd door GGZ. Het gaf me het inzicht dat je het soms toch helemaal zelf moest doen. En dat was van onschatbare waarde toen ik ineens de diagnose en spoedoperatie kreeg. Ik kon me er zelf door heen slaan. En nog steeds want er zijn toch flinke mankementen blijven hangen. Dat hele etiket van GEESTELIJKE GZONDHEIDSZORG is een grote farce. Haal dat gezondheidszorg er maar van af. Een nog grotere schande is het hoe dossiers en diagnoses een mensenleven mee gaan en schade kunnen toe brengen aan de mensen. Maar deze club schijnt met overheidsgeld onverwoestbaar te zijn.

  4. CiNNeR

    @Frans: het strekt zelfs nog veel verder. Het GGZ kijkt soms gewoon helemaal niet naar het probleem wat de cliënt heeft, maar verzint geheel zelf een niet bestaand probleem. Of de cliënt heeft problemen die met externe gebeurtenissen te maken hebben, maar het GGZ wenst daar niet naar te kijken. Of het GGZ is gewoonweg totaal onbeschoft en vindt dat heel normaal.

    Een vriend van mij werd eens gewoon zomaar uitgeschreven. Dat konden ze zelf niet verhelpen(?!), er moest een nieuwe verwijzing van de huisarts komen. Toen ik zelf bij de laatste hulpverlener aangaf dat ik het niet eens was met de conclusie en waarom werd me verteld dat dat mijn mening was, dat ik recht had op mijn eigen mening maar dat die mening niets waard was en ze daar echt niet naar ging luisteren. Nou ja, you get my drift.

    @Ciska: sta ook wel paf van je partner, wat verschrikkelijk zeg! En het GGZ ook idd. Maar wat je zegt, op een of andere manier moet en zal het in stand gehouden worden. Onbegrijpelijk.

  5. Het GGZ is een ambtenaren instelling, mensen die daar werken gaan daar nooit meer weg tenzij uit eigen beweging, ze zitten hun tijd uit tot hun pensioen, mocht je echt te beroerd functioneren, dan wordt je overgeplaatst naar een andere afdeling of locatie, mag je daar verder wachten en patiënten belabberd behandelen en schitteren in je incompetentie.

  6. Simone

    De ggz is wel de meest onbeschofte,onbetrouwbare en arrogante instelling die ik ooit heb meegemaakt!verschrikkelijk,zelfs de telefonistes zijn onbeschoft en arrogant.het ggz in.nederland is gewoon een soort wit rusland,het is er vies,onveilig,leugenachtig personeel,sexueel misbruik en mishandeling door personeel dat te lui,dom en arrogant is om echt te werken.ggz misbruikt geld,het wordt niet aan zorg uitgegeven!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

 

Powered by WordPress & theme based on Lovecraft