De diagnose was een feit en toen was het er ineens: DE verandering. Mijn klachten zijn hetzelfde als al die jaren er voor maar zorgend personeel is mij plots zeer anders gaan bekijken en behandelen. En nee, dat is helemaal geen fijne ontwikkeling. Het is namelijk niet alleen dat ze me wat serieuzer nemen dan voorheen (dat is erg prettig). Het is dat ze me met alle goede bedoelingen gaan behandelen alsof ik negentig en dementerend ben.
Bij binnenkomst is er nog niets aan de hand maar komt de diagnose te sprake, dan is de boot meteen aan. Zo vond men voorheen dat ik veel meer zou kunnen dan ik aangaf, als ik maar wilde. Nu kan ik willen tot ik een ons weeg maar wordt bij alles en niets opgemerkt ‘nee nee, u mag niets forceren mevrouw’ en ‘houdt u zich maar rustig hoor’. Eerder kon ik wel waarschuwen dat ik soms om kon vallen maar was men altijd weer verbaasd als het werkelijk gebeurde. Nu mocht ik plots niet in mijn eentje over de gang van de ene spreekkamer naar de andere lopen, terwijl ik toch echt in mijn eentje naar het ziekenhuis was gekomen en heus zelfstandig zonder kleerscheuren weer thuis zou geraken. Grapjes worden ineens gevolgd door net even te serieuze reacties en waarom moet alles nu drie maal uitgelegd worden?
Nog erger is de non-verbale communicatie. Wellicht merken mensen het zelf niet eens maar na het horen van de diagnose krijgen de meesten een meelevende blik die niet meer verdwijnt. Bovendien gaan ze langzamer en op zachtere toon spreken. Tussendoor wordt ik duidelijk in de gaten gehouden, alsof mijn hoofd zomaar van mijn romp zou kunnen rollen.
Het allerergste is het aanraken. Mensen krijgen de onbedwingbare behoefte om me begeleidend vast te pakken, een hand op mijn arm te leggen, een kneepje in mijn been te geven of jawel .. over mijn haar te aaien. Terloops, vriendschappelijk, troostend bijna.
Woeaaaahhhhh!
Zeker, het is fijn dat ingezien wordt dat er een en ander schort aan mij. En soms een beetje hulp als het nodig is, is helemaal niet weg. Een prettige sfeer met af en toe een glimlach is altijd prettig. Maar het kan ook een stap te ver gaan nietwaar …
Laurent
Hahaha, dat moet ook weer op dee zenuwen werken ja.
christinA eijkhout
Hahaha, watjes zijn het allemaal en schijnheilig ook nog. Nu weet je meteen waarom ik al jaren een hekel aan al die zogenaamde vriendelijkheid heb.
Ik maak dit al jaren mee, en het wordt echt niet minder. 🙂
Sekreet
Maar mevrouwtje, heeft u helemaal alleen dit stukje geschreven? Doet u het maar even rustig aan hoor! En volgende keer een alineaatje minder, dat is beter voor u…
Thinkie
Ha, ha, misschien beseffen ze dat ze wat te compenseren hebben voor de jaren dat het het andere uiterste was? 😉
HenK
Zorg maar dat je nooit in een rolstoel komt, want dan schijnt het allemaal nog erger te zijn. Gaan ze aan de persoon die je begeleid vragen, hoe JIJ je de afgelopen periode hebt gevoeld… 🙁
Je zou je nog extra zorgen gaan maken bij de door jou omschreven behandeling… Het ontbrak er nog maar aan dat er mensen spontaan begonnen te huilen bij je binnenkomst.
Met vriendelijke groet… nee, met een knuffel dit keer 😉
Henk.
CiNNeR
@Laurent: Behoorlijk!! 🙂
@christinA: verschrikkelijk, daar wordt je toch gek van?! Heb je er wel eens wat van gezegd of hoe ga je daarmee om?
@Sekreetje: LOL!
@Thinkie: helaas, ook de personen die ik nieuw tref doen het.
@HenK: Zal je nog erger vertellen, de cardioloog wil me volgend jaar terug op controle en zei “dan zien we meteen of de neuropathie goed is genezen”. Nu weet ik dat het niet geneest, hooguit verbeterd én dat de verbeteringen jaren kunnen duren. Maar je zal als patiënt toch geloven wat die cardioloog je wijst maakt! Ik heb hem gecorrigeerd maar kreeg niet veel reactie meer.
HenK
Je reactie had kunnen zijn:
Nu weet ik meteen waarom er steeds minder mussen zijn.
Cardioloog: “Uh… uh… hoe bedoelt u?”
Ze worden gevangen en afgemaakt door specialisten, die ze daarna aan hun patiënten uitdelen. Goedemiddag!
Maarruh, serieus… gewoon corrigeren is ook al iets waar velen nog steeds niet echt aan gewend zijn. Mondige patiënten… ‘t is wat.
Een beetje jaloers ben ik trouwens wel… verpleegkundigen en specialistes zijn, behalve wanneer het onderdeel uitmaakt van een behandeling, nooit handtastelijk in mijn richting. 😉
patchwork
Levensgevaarlijk, je zou er een hartaanval van krijgen, van de tegenstelling in benadering! Meteen vragen om vlugzout als je weer een aai krijgt! Die zorg lijkt me geschikt voor het scenario van een kostuumdrama! Doe er nog een schepje bovenop en hou ons op de hoogte ajb! 🙂 Ik denk dat ze anticiperen op Amerikaanse claimtoestanden. Nu het toch ter sprake komt…. 😉
CiNNeR
@HenK: ach, ik moet de cardioloog volgend jaar weer ontmoeten en dan wil je niet herinnert worden als die bijdehand vol grappen en grollen 😉 Dus gewoon maar mondig een reactie gegeven.
Zou er niet te jaloers op zijn hoor hahahaha
@patchwork: er valt niets te claimen, probeer maar te bewijzen dat met de neus kijken en zo een diagnose missen opzettelijk is geweest. Wat jammer is. Niet voor het claimen maar ik had toch graag een klacht ingediend bij deze of gene.
christinA eijkhout
Iets aan doen? Ik weet alleen dat het iedereen hooguit 1x lukt… 🙂
Kheb mijn reputatie niet voor niets natuurlijk. Ik schijn een beetje “te mondig” te zijn .
CiNNeR
@christinA: ik begrijp het. Dat vinden ze niet leuk natuurlijk, ze zijn zo lief voor je (uch!!)
citrientje
sorrie niet leuk voor jou maar ik grinnik toch een beetje.
Blijkbaar weet men niet meer te reageren op jou…..
Eveline
Dat niet van ‘t ene naar het andere spreekkamertje mogen lopen is natuurlijk puur een verzekeringskwestie. Stel je nou toch voor dat je wel van je stokkie afgaat en je bezeerd en het ziekenhuis aanklaagt, dan zijn zij mooi ‘t haasje, want dan had je begeleiding moeten hebben.
Maar dat aanraken, dat moest verboden worden!
Frans54
Ja, onbegrip is vreselijk, maar begrip kan ook heel vermoeiend zijn (al is het in mijn geval maar omdat ik me compleet buiten adem lach van zulke overbezorgdheid)
CiNNeR
@citrientje: och, mijn omgeving kwam niet meer bij dus grinniken kan er wel bij 😉
@Eveline: Zou dat zo zijn, verzekeringskwestie. Dacht dat dat in Nederland zo’n vaart niet liep. En idd, verboden te aaien!! (Alsof we in ene dierentuin zitten hahaha)
@Frans54: Niet zo hard lachen dan, schrikt iedereen zich helemaal rot daar 😉
Cisca
JA.dat ken ik. Aan mij zie je dus ook niks tot ik in beweging moet komen. En als men in het medische circus de papieren echt leest,,, wordt ik zowat liggend afgevoerd. Zonder lezen van de papieren.. ach zit het tussen de oren. Tja klopt…. Dar zit nou eenmaal ruggemerg dat beschadigd is. .. Dus, welkom tussen de mensen die echt iets mankeren en zodanig ook als kleuters behandeld worden. Van mij dus ook een aai over je bolletje, billetje en je brammetjes. Je mankeert nu echt iets en moet blij zijn met elksoortig lullig meeleven/aanraken HAHAHA