Ow ja, veertig worden is voor veel mensen verschrikkelijk. Wat je zegt, je kijkt terug op je leven en wat je hebt bereikt en jij kijkt terug op wat je niet hebt kunnen doen of bereiken. En ik zal het maar hard uitspreken, het is ook DE grens. Je zal geen kinderen krijgen waarschijnlijk, dat vond je ook erg begreep ik vorige keer? Ja, je zal je heus somber voelen door je verjaardag.
Aldus de medisch maatschappelijk werker die mijn lichte somberheid wist om te zetten in wat zwaardere somberheid. Nou ja, ze had een positieve noot. Het is niet gezegd dat als ik gezond was gebleven, ik van alles wél bereikt had. Mensen idealiseren nogal wat ze niet hebben kunnen doen, misschien had ik gezond en al eveneens niets bereikt en was er net zoveel mis gegaan als in mijn werkelijke leven is mis gegaan. U begrijpt dat mijn stemming onmiddellijk flink verbeterde .. *zucht*
Het werd er verder – ondanks dat het een aardige mevrouw is – niet echt beter op. Eigenlijk wist ze vooral alles wat ik aan moeilijke gevoelens meedraag, flink te versterken. Om daarna te melden dat ze me er niet mee kan helpen, omdat maatschappelijk werk daar niet voor bedoeld is.
Ze hoopte dat ik toch iets aan het gesprek had gehad. En ik, ik had het hart niet om te zeggen dat ik het gesprek had kunnen missen als kiespijn. Dat ik zin had om een potje te gaan zitten huilen en waarschijnlijk een flink brok chocola naar binnen zou werken om mezelf weer wat op te vrolijken. Dat dit meer weg had van de wal en in de sloot helpen of van de regen in de drup. In plaats daarvan hoorde ik mezelf toch een laatste afspraak maken voor over vijf weken, om nog na te bespreken hoe de overige revalidatie was verlopen.
Ongetwijfeld zal ik dan zeggen dat ik me geweldig goed voel. Houden we het tenminste gezellig ..
kitty
dikke knuffel meisje!!
helaas is het idd niet gezegd dat je altijd vrolijk en fris en fruitig de deur van de maatschappelijk werker uitloopt…ik heb mijzelf ook onnoemelijke keren nog rotter gevoeld dan voor het gesprek….toch beschouw ik het als het ‘door heen moeten’ van onverwerkte emoties en heb sommige dingen daardoor juist weer eerder een plekje kunnen geven…
uiteindelijk ben je toch zelf degene die alles op de juiste plek in je hart moet zetten…en de lieve of niet lieve woorden van een therapeut zijn daar toch net iets ondergeschikter aan….
dikke knuf lieverd…!! love you!
Bettine
Oh Cin, wat erg toch, zulke mensen. Eerst alles nog eens fijn omwoelen en dan zeggen dat je er niets aan kunt doen omdat je maar maatschappelijk werkster bent…… Verstandige reactie van jou, hoor!
(P.S. ik schrijf je binnenkort nog terug hoor, was er even niet van gekomen)
liefs, bettine
Thinkie
Klinkt alsof ze een beetje te goed haar best doet om je te begrijpen. En andersom ook trouwens. ik heb misschien makkelijk praten met m’n 30 jaren, maar het is maar een cijfer, het verandert niks. In zekere zin sta je er nu misschien juist beter voor dan in jaren omdat je weet wat je mankeert, al voelt dat tegelijkertijd heel rot. hug!
christinA eijkhout
Waarom ga je? Je zult waarschijnlijk meer hebben aan een goede vriendin die en luistert en opbeurt.
Als zo’n MWer zegt ergens niet voor daar te zijn, zou jouw antwoord de vraag kunnen wezen waartoe ze dan wel in staat is.
En daarna zou ik opgevrolijkt, gaan. 🙂
ctje
lekker dan zo´n gesprek. Gauw vriendin bellen, taart en chocola halen en gezellig bakkie doen. Of bakkie ergens gaan doen nog beterder..
Euhhh nou ben ik zeker je verjaardag vergeten. 🙁
HenK
“Ik realiseer me nu pas hoe zwaar uw beroep is…
Zoveel ellende zien en er zo weinig aan kunnen doen, daar moet een mens haast wel psychische problemen mee krijgen”.
Of… woorden van gelijke strekking. Dat is wat ik denk, wanneer ik lees wat je nu weer is overkomen. Zou die aardige mevrouw echt niet begrijpen wat ze mensen aandoet met haar benadering? Onbegrijpelijk…
Dit kun je verwachten, wanneer je de pech hebt met ‘de verkeerde persoon’ een gesprek aan te gaan in een wachtkamer… maar niet van een professionele hulpverleenster.
Uitgaand van het principe ‘je bent zo oud als je je voelt’, hoop ik dat je je inmiddels weer wat jonger voelt dan na het gesprek.
Misschien kun je bij je laatste afspraak het gesprek beginnen met, na haar even te hebben aangekeken, de vraag “bent u ziek geweest?” Die vraag wil mensen ook nog wel eens aan het denken zetten…
Niet aardig, maar sommige mensen vragen erom.
Nog gefeliciteerd trouwens… jongedame! 🙂
Met vriendelijke groet,
Henk.
desiree
Mooi! Ouder worden is nog altijd beter dan het alternatief 😉
Gefeliciteerd Cin, hele dikke verjaarsknuffel 🙂 @~>
CiNNeR
@Kitty: ik snap wel wat je bedoelt. Alleen als een maatschappelijk werker alleen al het negatieve op een rijtje zet en benadrukt zonder dat er nog iets op volgt, dan zijn er wel erg weinig handvatten om een en ander een plekje te geven.
@Bettine: dankjewel voor het compliment, ben ik wat reacties betreft wat rustiger geworden 😉
@Thinkie: ja dat was mijn idee ook wel, overmatig begripvol. Ik had wel minder begripvol terug kunnen doen, maar ja wat bereik ik er mee (dacht ik)
@christinA: ik ging om wat hulp te krijgen een en ander een plek te geven en los te laten of dingen beter te accepteren. Maar idd, ik had beter koffie kunnen gaan drinken met een goede vriendin. Ik heb haar nog wel gevraagd wat ze normaal kon betekenen en dat bleek nogal op andere gebieden te liggen. Nou ja, heb de laatste afspraak al gemaakt en verder laat ik dit maar wel los.
@ctje: Had niet zoveel ruchtbaarheid aan mijn verjaardag gegeven deze keer 🙂 De chocola is binnen, gesprek met vrienden ook.
@HenK: ach, feit blijft dat mijn problemen niet op haar gebied liggen. Dus wellicht moeten we de revalidatiearts diep in de ogen kijken, die heeft tenslotte de verwijzing gedaan (en toen heb ik al aangegeven te denken dat maatschappelijk werk te ‘licht’ zou zijn). Verder heb ik nu wel een fijn team met mensen die me wel verder aan het helpen zijn, dus ik zoek het conflict even niet op 😉
Voel me inmiddels weer 25!
@desiree: LOL, ook weer waar 🙂
Cisca
Zulke lui moeten verboden worden.Weet helemaal wat je doormaakte. Ik kwam ook ooit eens bij zo’n instantie uit. Net gescheiden, helemaal platzak en een lijf wat in puin lag maar dat zat tussen de oren.Verder kende ik geen hond in mijn nieuwe woonplaats.Fijn gesprek gehad hoor.Ik gooide een hoop wanhoop op tafel. Eerste reatie van beroepstrut”en wat verwacht u nu van mij??”Tweede reactie””ik snap niet hoe u dat volhoudt. Ik zou er stapelgek van worden. Hoe redt u zich dan eigenlijk???JA NIET DUS!!!! Niet bedankt en niet tot ziens Mijn nieuwe huisarts bracht redding. Die keek me gewoon eens aan toen ik met pijn kwam.Vroeg het 1 en ander. En zei gewoon. Je verdient een medaille dat je je zelf zo gered heb op eigen kracht.Je beseft zelf niet hoeveel goud je zelf in je karakter en in je geest hebt. Doe gewoon maar een poos niks Iemand als jij komt vanzelf na een poos weer op de pootjes terecht. Elke week wipte hij ongevraagd even bij me langs om z.g. koffie te drinken en een praatje pot. Ik hoefde niks en hiij gaf goede medicijnen voor de pijn en advies. Het was de warme deken die nodig was Dit was wat ik noem een echt goede zorgverlener. Dit was vlak voor ik 50 werd.Ik hoop dat je zelf ook dit soort mensen trft als je ze nodig hebt. Knuffel hoor. Cisca
CiNNeR
@Ciska: in dit geval was het ook weer niet zo erg, ze gaf tenslotte duidelijk aan dat mijn problematiek niet op haar gebied ligt en dat is ook zo. Ze heeft ook aangedrongen op zoeken van andere hulp, alleen zal ik dat vanwege de kosten en nodige wantrouwen in de zorg voorlopig niet doen. Het was half om half eigenlijk.
Maar heb eerder wel zo’n zelfde ervaring gehad. Een die ging huilen omdat hij me niet kon helpen en het zo schrijnend vond. ja, daar schoot ik wat mee op …
Gelukkig heb je een erg begripvolle huisarts, die zijn best schaars volgens mij.