Omdat van me af schrijven voor mij de beste manier is om verleden te plaatsen en los te kunnen laten, ga ik u de komende periode even lastig vallen over verschillende dingen die mij dwars zitten aan mijn medische verleden en meer oud zeer.
Van alle artsen waar ik tegen problemen ben aangelopen, spande de voorlaatste huisarts (mijlen) veruit de kroon. Ik denk dat hij elke juiste diagnose het meest in de weg heeft gezeten, in elk geval mag het een wonder heten dat ik de zeven jaar dat hij mijn huisarts was, ben doorgekomen.
Bij kennismaking had de man aangegeven niets te zien in de diagnose ME als zelfstandige ziekte. Hij meende dat ME gelijk stond aan irreële gedachten: de persoon is bang voor ziekte en denkt zichzelf ziek terwijl er helemaal niets aan de hand is. Verder gaf hij aan dat zijn visie goede zorg niet in de weg zou staan en hij me uiterst serieus zou nemen. Omdat ik wegens een huisartsentekort nergens anders terecht kon, deed ik het er maar mee. Bovendien dacht ik het onderwerp ME wel te kunnen vermijden door het zelf niet te noemen. Dat mislukte nogal jammerlijk. Elk consult – waar ik ook voor kwam – startte hij blijmoedig met een discussie over ME. Hij verkondigde aan de hand van tv programma’s en kranten artikelen de visie dat ME onzin was en ME-patiënten onnozel. Soms had hij artikelen gekopieerd en bewaard zodat ik die kon meenemen. Ik legde hem op mijn beurt uit dat niet de patiënt maar een arts de diagnose stelt. Dat de patiënt het niet kan helpen dat een diagnose omstreden is. Dat de naam van een etiket niet belangrijk zou moeten zijn maar de klachten en problemen van de patiënt. Dat ik persoonlijk geen idee had of ME een verzamelnaam voor klachten zou blijken te zijn of een ziekte. Maar ondertussen voelde ik wel aan dat wat ik ook zou zeggen, ik helemaal verkeerd zat. Als de man zo sterk dacht over ME en ME-patiënten, zou hij ondanks zijn luchtige en gezellige toon over mij niet veel beter denken.
Dat bleek ook wel gaandeweg. Buiten de oplopende hoeveelheid vervelende en flauwe opmerkingen, ontstonden er in mijn ogen totaal absurde situaties. Een veel te hoge bloeddruk – toevallig gezien door een specialist – werd door de huisarts niet gecontroleerd en al helemaal niet behandeld. Na een (gelukkig klein) hartaanval nog steeds niet, al waren daar duidelijke instructies voor gegeven vanuit het ziekenhuis. De huisarts bleef onder de impressie dat ik niet via een ambulance op de hartbewaking was beland maar … wait for it … dat ik het voor elkaar had gekregen mijzelf daar op te laten nemen in verband met ME-klachten(?!?!?). Toen ik twaalf uur lang ernstige verlammingsverschijnselen kreeg van een half tabletje oxazepam, gaf hij aan dat het een teken was dat ik eindelijk eens ontspande en adviseerde me niet te stoppen maar de dosering op te hogen. Dat ik dat weigerde vond hij erg dom van me. (Sinds dit jaar is duidelijk dat dit soort medicatie niet gebruikt mag worden bij HMSN vanwege .. juist, uitval van de spieren). Een fysiotherapeut schrok van de achteruitgang van mijn spieren na kleine oefeningen, durfde mij niet verder te begeleiden en stuurde me terug naar de huisarts. Hij snauwde me toe “als je bij alles meteen al auw roept, dan wordt het natuurlijk gewoon niks met je, je moet eens stoppen met kleinzerig gedoe”. (Inderdaad, voor HMSN patiënten kwamen de oefeningen neer op enorme overbelasting met alle gevolgen van dien). Bleek hieruit al overduidelijk dat deze huisarts werkelijk geen woord uit mijn mond geloofde, moest het ergste nog komen.
Ondanks een uitstrijkje met onduidelijke uitslag bij een eerdere huisarts, specifieke klachten en intuïtie dat er iets mis zou zijn met mijn baarmoeder, weigerde hij over een periode van bijna twee jaar zeker vijf keer een uitstrijkje of een verwijzing naar de gyneacoloog. Tenslotte had ik al ME en dit zou hetzelfde zijn, irreële gedachten, loze angst om niets. Dat ging hij niet laten onderzoeken, de zorg was al duur genoeg. Toen werd ik dertig en kreeg zoals elke vrouw van die leeftijd bevolkingsonderzoek. Wat de huisarts aan had gegeven als irreële gedachten, bleek een zeer reëel voorstadium baarmoederhalskanker te zijn. Imiddels erg ver gevorderd, ik kon nog maar net poliklinisch geopereerd worden. De tumor bleek langzaamgroeiend te zijn, ik liep er al minstens tien jaar mee rond en de gyneacoloog vroeg zich af waarom ik me met mijn duidelijke klachten in hemelsnaam niet eerder had gemeld. Hij leerde me dat een verwijzing eigenlijk niet geweigerd mag worden. En adviseerde me als de wiede weerga een andere huisarts te zoeken.
Ik wilde niets liever maar in Roosendaal werkt het zo: als je al een huisarts hebt, besluit elke andere praktijk daarop dat ze een patiëntenstop hebben. Dat het in feite omzeilen van wettelijke keuzevrijheid van de patiënt is, kon ik wel zeggen, maar hielp me niets verder. Pas jaren en zoveel moedeloosheid verder, barstte ik na weer een weigering in een voor mij weinig typerend doch hysterisch huilen uit. Dat overtuigde van de noodzaak, de praktijk nam me alsnog aan. Als ik het had gekund, had ik staan dansen op de tafel.
Maar had ik gedacht alles wel meegemaakt te hebben, kwam ik alsnog bedrogen uit. Ik kreeg mijn dossier mee voor de volgende huisarts, kopieerde het geheel en las het met bijzondere interesse en groeiende verbijstering. Zo las ik dat specialisten hadden aangedrongen op verwijzing naar een andere specialist waar de huisarts had bijgekrabbeld dit niet nodig te vinden, waardoor het ook nooit gebeurd was. Las ik verwijsbrieven waarin ik min of meer werd afgeschilderd als psychisch geval waarvoor alleen wat geruststeling nodig was omdat er niets aan de hand zou zijn. Las instructies vanuit het ziekenhuis die nooit waren opgevolgd. En kwam er achter dat de huisarts letterlijk tegen me had gelogen. Verschillende malen had ik met gegronde reden gevraagd om een B12 bepaling. Alle keren werd er bloedgeprikt, alle keren beweerde de huisarts dat vitamine B12 was meegenomen en alle keren zou de waarde prima in orde geweest zijn. Mijn dossier vertelde dat het nooit was getest.
De klap kwam enkele weken later, toen de nieuwe huisarts wél wilde meewerken en er uit mijn bloed een ernstig vitamine B12 tekort kwam rollen. Toen bleek dat dit verantwoordelijk was voor erg veel klachten waar ik al die jaren en langer mee geworsteld had. Deze huisarts had kunnen voorkomen dat ik nog zieker werd dan ik al was. Had wellicht kunnen voorkomen dat ik in de WAO strandde. Had tal van andere problemen kunnen voorkomen. Maar had verkozen me misplaatst gerust te stellen door te liegen. De $#%&*@%*&!!
Dit jaar volgde de volgende en laatste klap. Toen bij neurologen en de revalidatie arts naar voren kwam dat een aantal problemen die de huisarts volslagen onbelangrijk had gevonden, duidelijke tekenen waren geweest van de schade aan de zenuwbanen en spieren. Dat hij een flinke misser had begaan door ongefundeerd artrose te stellen en de rest als psychisch af te doen. Dat zijn adviezen niet alleen totaal verkeerd waren geweest maar er voor gezorgd hadden dat ik in een structurele staat van overbelasting heb geleefd. En helaas ook dat ik weinig kans zou maken met dit alles concreet iets te kunnen doen.
Nu is het niet zo dat ik nooit een weerwoord gegeven heb of alles over mijn kant liet gaan. Er ontstonden in de loop der tijd verschillende conflicten, ik heb enkele keren een gesprek gehad om mijn klachten en wantrouwen te uiten, er zijn specialisten geweest die voor me hebben gebeld en zelfs een van zijn directe collegae sprong enkele keren voor me in de bres. Maakte dit nog niet duidelijk genoeg hoe ontevreden ik over deze huisarts was, ben ik nog een laatste gesprek aangegaan voor vertrek, om nogmaals aan te geven wat er allemaal mis was geweest. Gek genoeg was zijn reactie “Ik begrijp helemaal niet waarom je weg gaat. We hebben juist altijd zo goed overweg gekund, ik voelde wel een klik. Ik dacht ook dat je wel tegen een stootje kon maar blijkbaar heb ik me daar in vergist”. Hij was wel een tikkeltje verbolgen dat ik zo lelijk over hem dacht.
Hij moest eens weten hoe ik inmiddels over hem denk …
Hoe zijn uw ervaringen met huisartsen?
HenK
Die huisarts moet bijzonder populair zijn… bij de ziektekostenverzekeraars. Da’s geen poortwachter, maar een regelrechte Cerberus.
Het is schandalig, ‘k zou het zelfs misdadig willen noemen, wat hij je heeft aangedaan en dan die reactie bij je slotgesprek. Die heeft geen bord voor z’n hoofd, maar houdt een bord omhoog, zodat je niet kunt zien dat het hoofd ontbreekt…
Mijn eigen ervaringen met huisartsen waren, in chronologische volgorde: extreem slecht, goed, matig, zeer goed, matig, matig/slecht. Details… ‘even’ niet.
Is deze huisarts overigens degene die op Zorgkaart Nederland onder negatieve ervaringen o.a. schrijft: “Meent u dat u daadwerkelijk gezondheidsschade heeft opgelopen, wat ik betwijfel, dan staan u diverse klachtenregelingen ter beschikking, wat u ongetwijfeld bekend zal zijn.” Dat zou me namelijk niet verbazen…
Bij hoe je nu over hem denkt, kan ik me iets voorstellen… 🙁
Vriendelijke groet,
Henk.
Jetje
zou me kunnen voorstellen dat je hem voor het medisch tuchtcollege sleept. dit is allemaal wel heel erg. en goed gedocumenteerd. wat een ********
Freek
Ik werd bij iedere gelezen regel blijer met mijn huidige (en vorige) huisarts. Beiden gaan uit van: Wijt jij voelt voel jij alleen. Aan mij de taak uit te zoeken waarom. Daarbij telt uiteraard mee dat bij mijn diagnoses (door hen) er voor mij klachten ook altijd een overduidelijke oorzaak werd gevonden. Pijn in mijn knie leek te liggen aan (vele) scherfjes bot door slijtage (waarna niemand mijn pijn meer bagataliseerde, integendeel). Moeheid werd niet alleen maar toegeschreven aan mijn aangeboren spasme (deels wel natuurlijk want ik moet daardoor meer moeite doen bij bewegen) maar bleek versterkt te zijn door diabetes enz. enz. Kortom, zodra ik kom met ‘er is nog iets’ gaan/gingen ze daar serieus op in.. Twee dingen zijn natuurlijk van belang. Breng je (nieuwe) klacht helder onder woorden en leg uit waar het verschil in zit en ook, creeer een houding van vertrouwen over en weer tussen jou en je arts. Zo te horen was dat een onmogelijke opgave.
En klachten over de kosten van de zorg? Juist de huisarts is de deurwachter om dat, door tijdig ingrijpen, juist te voorkomen. Toen mijn nieuwe (door erhuizing naar Friesland) mij voor het eerst ontmoette zei hij: Je dossier lees ik later wel. Vertel jij nou eerst maar eens wat jij weet van welke schroefjes er niet goed vast zitten in je lijf. Natuurlijk, nieuwe arts (en nog redelijk jong ook) is ook nieuwe inzichten en plannen en daar ben ik hartstikke voor te vinden (tot op zekere hoogte).
Freek
ctje
Wat een enorme eikel, sneu voor al zijn patienten. Hij is nogal ingenomen met zichzelf.
Begrijp nu ook waarom een andere arts mij niet aan wilde nemen nadat hij vroeg wie mijn huisarts nu was.
Ik kom ook weinig bij mijn huisarts alleen als niet anders kan. 2 diagnoses die ze hadden kunnen stellen op mijn dertiende hebben ze pas gesteld op mijn 37 ste. Ik begrijp nog niet hoe ze zo dom hebben kunnen zijn. 2 eenvoudige testen en ff opletten was alles wat er nodig was.
Maar blijkbaar als je label ME hebt dan kun je verder wel schudden en word je inderderdaad alleen nog serieus genomen als psychisch patient.
Trieste is dat veel mensen in mijn omgeving dat ook deden want de arts word geloofd. Tot op heden wacht ik nog steeds tot iemand es sorrie zegt.
En nu???? nu word alles op mijn nieuwe ziekte geschoven. Heeft geen zin om bij huisarts te komen. Ook al hoort het er niet bij.
CiNNeR
@HenK: “Da’s geen poortwachter, maar een regelrechte Cerberus.”
Prachtig verwoord.
Het was niet de huisarts waar je aan refereert op Zorgkaart Nederland maar de woorden hadden uit zijn mond kunnen komen. De huisarts waar ik het over heb, staat eigenlijk wisselend bekend. Mensen lopen enthousiast met hem weg of mensen vinden hem een absolute nachtmerrie. Wellicht is zijn gedrag afhankelijk van hoe simpel of complex gezondheidsproblemen zijn. En naar mijn idee laat hij zijn privé blik een monsterlijke rol spelen, raakt hij daar bij sommigen volslagen blind en doof van. Zoals het woord ME hem duidelijk heeft getriggerd.
Jammer dat jouw rij ervaringen eindigt met matig/slecht. Heb je een mogelijkheid een andere huisarts te zoeken of is dat in de praktijk nagenoeg onmogelijk?
@Jetje: Het medisch tuchtcollege heeft weinig kans van slagen vrees ik (heb er wel naar geïnformeerd). Erg opvallend in mijn dossier is dat hij zelden geregistreerd heeft waar ik mee kwam of naar vroeg maar enkel geregistreerd heeft wat hij zelf dacht. Zo kan een duidelijk verzoek voor een specialist verwoord staan als ‘maakt zich zorgen’ of niet eens in het dossier opgenomen zijn. Blijft er wel een en ander uit het dossier te halen en ik heb voor sommige bezoeken getuigen. Maar goed, het is al heel moeilijk om voet aan de grond te krijgen bij zeer heldere, ernstige medische missers die voor iedereen zonneklaar zijn. Het zal mij waarschijnlijk helemaal niet lukken er echt iets nuttigs uit te halen. Heb er heel lang over getwijfeld maar uiteindelijk besloten dat het de negatieve energie niet waard zal zijn.
@Freek: Ik heb het idee dat ik altijd vrij duidelijk heb kunnen verwoorden wat er aan de hand was. Later ben ik ook veel voor de zekerheid kort op schrift gaan zetten (eerste teken van wantrouwen al, als het op papier staat kan niet ontkend worden wat ik heb verteld.) Uiteindelijk ben ik soms mensen mee gaan nemen, eigenlijk vooral zodat anderen zouden meemaken hoe zo’n gesprek kon vergaan en mij konden vertellen of ik nu zo gek of onduidelijk was of niet. En ook opdat zij vanuit hun ervaring mijn verhaal konden bekrachtigen, zij maakten mij immers mee. Het enige gevolg was dat mensen die veel vertrouwen in de zorg hadden, na zo’n afspraak een flink stuk minder vertrouwen in de zorg over hielden.
Voor een vertrouwensband heb je twee mensen nodig en inderdaad, hier bleek het al vrij snel een onmogelijke opgaaf. Het heeft een lastige consequentie, ik geloof inmiddels eigenlijk geen enkele arts meer op zijn of haar woord (en ben daar maar gewoon eerlijk over). Than again, ben ik van mening dat het eigenlijk niet de rol van de patiënt is om vertrouwen te kweken maar van de arts om enig vertrouwen te geven. Toch in elk geval het vertrouwen dat de patiënt er niet voor zijn lol maar uit zijn nek zit te kletsen (tot het tegendeel bewezen wordt zullen we maar zeggen).
Inmiddels heb ik in elk geval wel twee goede neurologen, een fijne revalidatie arts en een aantal prettige peuten. Die niet alleen goede zorg verlenen maar ook veel begrip hebben voor mijn wantrouwen en weerstand tegenover artsen. Mijn huidige huisarts heb ik weinig vertrouwen in maar goed, hij gelooft me inmiddels op mijn woord en is een stuk voorzichtiger geworden.
@Ctje: Zal dat ook nooit begrijpen, dat simpele dingen toch tientallen jaren gemist kunnen worden. Over de omgeving deel ik je ervaringen tot en met het gebrek aan sorry toe. Daar ga ik nog wel over schrijven, het is een groot onderdeel van veel oud zeer.
En nu schuiven ze bij jou elke nieuwe klacht onder bestaande diagnoses alsof het niets is. Bizar, elke arts zal zich toch bewust zijn dat dat een risico is. Vaak worden patiënten zelfs gewaarschuwd er voor te waken dat niet zelf te doen, denken dat elke klacht van een bestaande ziekte af komt.
Heb jij geen mogelijkheid te wisselen van huisarts?
Ctje
Heb geprobeerd bij ander arts te kome die mij ook bij kon stadn in natuurmedicatie. Als huisarts zat ie vol en verschoof steeds met maanden. Als natuurarts zat ie niet vol. Mocht dus alleen daar voor komen. Vind ik ietwat raar. Vandaag bij nieuwe arts geweest omdat andrre artsen stopten. En open gesprek gehad. Ben benieuwd….. Ben nog verbaasd dat mijn bloeddruk is gemeten….
Ctje
Pstjee sorrie voor fouten. Op ipod typen valt niet mee,
Puck
Hoi Cin,
Wil eigenlijk alleen even mijn ‘lurken’ doorbreken, en zeggen dat ik met ontzetting en koude rillingen je stukjes lees. Pure horror.
‘k Heb verder inhoudelijk niets bij te dragen, maar wilde dus enkel laten weten dat ik je lees en volg, en met je meeleef.
Sterkte!!
HenK
Vreemd, dat het antwoordje, dat ik gisteren schreef blijkbaar niet is aangekomen, maar goed, het kwam erop neer dat ik, wanneer ik dat zou willen, wel op zoek zou kunnen gaan naar een andere huisarts, maar dat ik daar geen zin (meer) in heb.
Ik was eigenlijk al geruime tijd een zorgmijder toen de pijn van m’n recentste ‘kwaaltje’ (reumatoïde artritis) me toch weer richting huisarts dwong. Echt fouten werden er niet gemaakt, maar wat voor mij een huisarts tot (zeer) goede huisarts maakte – ongeveer het type huisarts dat Freek omschrijft – kom je volgens mij steeds minder tegen in de moderne huisartsenposten met snelle deeltijd-huisartsen en ‘ondersteunend personeel’.
CiNNeR
@Ctje: Het is toch eigenlijk ook wat, dat we verbijsterd zijn als we normaal behandeld worden. Dat deze nieuwe huisarts een hele goede mag blijken te zijn en je wat verbetering kan behalen!
@Puck: wat lief, dankjewel voor je berichtje!
@HenK: heb even gekeken maar het zat ook niet in de filter. Kan me ergens voorstellen dat je er geen ‘zin’ meer in hebt om op zoek te gaan naar een andere huisarts. Zolang er maar geen fouten worden gemaakt, dat is wel erg belangrijk.
Denk ook dat de huisarts zoals Freek die beschrijft, zeldzaam aan het worden is. Daar zijn een heleboel ontwikkelingen debet aan vrees ik.
jetje
Ik lees iets wat ik heel opvallend vind, Freek vertelt dat hij wèl serieus wordt genomen als hij met een (nieuwe) klacht bij de dokter komt, en dat er geluisterd wordt naar zijn klacht, c’tje zegt het tegenovergestelde. Bij mij precies hetzelfde, mijn man heeft MS en wordt serieus genomen, ik heb ME en word niet serieus genomen.
Als je dus een ziekte of kwaal hebt die in het boekje voorkomt, dan wordt ernaar gekeken, en wordt ook een losstaande, andere kwaal bekeken, maar als je ME hebt, of men denkt dat je dat hebt, lijkt het wel alsof er bij voorbaat van wordt uitgegaan dat je je klachten of kwalen inbeeldt, en wek je bij voorbaat al irritatie op.
Ik kan hier nog alineas lang doorgaan met voorbeelden uit ons leven van hoe verschillend de een en de ander bejegend worden, en als het niet zo triest was, zou het lachwekkend zijn. Maar Cin maakt het nu mee, en het is niet fijn. En ik kan me voorstellen dat de woede met terugwerkende kracht enorm is.
Freek
even verduidelijken. dat ik serieus wordt genomen is vooral het gevolg van dat hij intussen ‘weet dat als ik ergens mee kom dat er dan ook echt iets is. Die ‘positie’ heb ik wel (met vallen en opstaan) moeten ‘verwerven
jetje
@Freek. okay, begrijp ik
desiree
Huisartsen, moeilijk onderwerp, zit hier in een maatschap van drie artsen, het is makkelijk om te switchen van de ene dokter naar de ander, luxe positie tot nog toe dus.
Geen problemen zover gehad…
Cin, dit alles terug kijkende moet zwaar zijn, moet veel pijn doen, zo onmachtig over zo een lange periode waarin zoveel in voorkomen had kunnen worden, ik denk dat ik me nauwelijks voor kan stellen hoe je je voelt en hoe je alles ervaart op dit moment, maar ik leef met je mee, veel sterkte en liefs toegewenst!
Thian
bizar cinner, zoveel bij elkaar
ik heb zulke ervaringen met een internist en zijn leerlingen
daarna heb ik jaren niet meer naar de dokter gedurft
en niet naar het ziekenhuis
nu pas weer nu mijn therapeut in de ggz het wil eigenlijk
en nu worden op haar order bij heel andere artsen er lichamelijke
oorzaken gesteld, die er toen ook al waren,
en heel goed te verhelpen
het ergeste wat die man deed was er in het verslag naar de huisarts zetten dat ik me de klachte inbeelde voor aandacht, ik die niet eens wist wat aandacht was, dat niet zou durfden vragen, daarom durfde in niet meer te gaan of het moest duidelijk aantoonbaar zijn
en… eeen vitamine D tekort, aqfgelopen maandag,
jeetje een half uur/uur na de druppeltjes vitamine D3 ben ik werd ik toch een stuk helderder, er stons bij dat het zeer snel werkte
en nu kan ik veel meer aan, tekort veroorzaakt; depressie, ernstige vermoeidheid etc.
daar moet je ruim 40 voor worden.. dat ze dat ontdekken
liefs thian
CiNNeR
@Jetje: Ondanks dat het bij Freek ook niet zo vanzelf is gegaan, ik denk zeker dat de diagnose ME meestal een zeer slechte invloed heeft op het verkrijgen van normale/goede zorg en dat dat al tientallen jaren zo is. Ik zal mensen altijd afraden de diagnose ME te accepteren, omdat ik van mening ben dat je er vooralsnog absoluut niets aan hebt behalve veel nadeel (er heeft overigens nog nooit iemand naar geluisterd).
En ik vind het erg om te zeggen, maar ik denk dat niet alleen artsen hier debet aan zijn. Er zijn groepen bijna militante patiënten, elkaar in de haren vliegende patiënt organisaties en meer personen die ME een bar slechte naam geven. Dat zou op ons geen invloed mogen hebben maar praktijk leert dat die invloed er wel is.
Er zijn nog wat ziektes meer waarbij mensen vaker weinig serieus worden genomen.
@desiree: Kan het zelf bijna niet beschrijven, hoe het was en wat ik er nu over voel. Veel onzekerheid, angst en ook regelmatig verdriet, hoewel boosheid en strijdbaarheid het altijd hebben gewonnen in mij. De laatste diagnose sloeg me vooral enorm uit het lood. Maar deze woorden dekken de lading niet bepaald.
Toch ben ik overtuigd dat deze gevoelens zullen slijten. Uiteindelijk blijft de herinnering wel, maar staan ze niet meer in de weg. Daar ben ik nu naar toe aan het werken.
Gelukkig heb je geen problemen bij jouw huisartsenpraktijk. En dankjewel voor de lieve wensen!
@Thian: zonde dat een zorgverlener zulke negatieve ontwikkelingen in gang heeft gezet. En ja, problemen met vitamines worden in Nederland weinig serieus genomen. Op de opleiding is er weinig aandacht voor en sommige vooroordelen zoals dat vitamine tekorten alleen voor komt bij ouderen, blijven hier hardnekkig lang bestaan. Goed te horen dat je er al zoveel baat bij hebt, hopelijk op de langere termijn nog wat verbetering meer. Weet je dat je van een B12 tekort ook depressief of negatief kan raken?
Cisca
Lekker type die huisarts. Zou hij nog een klik hebben als je luid en duidelijk zijn naam noemt in een blog????Die zou ik nl. wel willen weten. Niet dat ik ooit richting jouw woonplaats kom te wonen ofzo. Mijn huisarts is prima. Dat kon ik niet van de huisarts van mijn ouders zeggenKwam niet als mijn moeder in de douche gevallen was. Zij had de ziekte van Kahler.Een ernstige vorm van kanker die al je botten vernielen zonder dat je valt. Dit gebeurde tot 2x toe. Bleek uiteindelijk 2x gebroken rug te zijn met opname in verpleeghuis.Laatste jaren had vader ernstig nier en hartfalen plus dubbele dementie.Ach komt u maar naar de praktijk is wel zo handig voor me,zei hij altijd.Er kwam een tijd dat euthenasie besproken werd door mijn ouders. Dat was tegen zijn principes en zocht niet verder(zoals verplicht) door naar een huisarts die dit wel wilde bespreken. Ik zal de wanhoop besparen die het bij mijn ouders bracht.Mijn ouders waren mensen die nooit tenzij ze echt doodziek waren naar de huisarts gingen. Ik heb in 1 jaar tijd 3x de huisarts gebeld vloekend en tierend en vooruit hij ging dan wel even langs. In 2010 heeft mijn moeder 3 maanden verwijzing cardioloog gevraagd voor mijn vader. Die was echt heel ziek. Ach dat hoorde bij zijn leeftijd. Toen ze uiteindelijk een verwijzing kreeg was het bijna telaat. Ze hielden mijn vaderdirect want hij was aan het sterven door slechte hartfunctie. Na 3 dagen moesten we maar komen om afscheid te nemen.Het heeft het toch gered.Vorig jaar was mijn moeder weer gevallen en lange tijd in het ziekenhuis beland. HUis arts zou regelmatig bij vader langsgaan om te kijken hoe het ging. Dement en met nier/haartfalen kon hij niet goed voor zichzelf zorgen.Maar hij wilde alleen thuisblijven. Met veel vrienden en thuiszorg zou men er het beste van maken. Die vent is 1x geweest en vond dat mijn in vader prima conditie was. 2 Dagen later heeft de thuiszorg mij gebeld en is in samenspraak besloten de GGD arts erbij tehalen en weg ging Pa. Crisis opname . Zwaar ondervoed en uitgedroogd. Ik woon 200km. weg en ben zelf gehandicapt dus ook niet mobiel genoeg om daar snel op te reageren/ heen te gaan..De laatste jaren ging ik veel met mijn ouders mee als ze op controle moesten in een ziekenhuis. Ik bleef er dan een paar dagen. Allebei mijn ouders bleken dan medicijnen te slikken op voorschrift van de huisarts die ronduit schadelijk waren voor hun gezondheid.Voor het gemak had hij niet in het dossiers opgenomen dat mijn moeder de ziekte van Kahler had waarvoor zij door het ziekenhuis behandendeld werd. Ik ben blij dat ik een ander soort huisarts heeft. Ik kom daar niet veel. Maar hij luistert en verwijst door indien nodig.Zoals hij zegt “er hapert al genoeg aan je. We nemen geen risico’s verder”Risico’s loopt een mens altijd maar ik vind dit een zeer gezond uitgangspunt van hem
Thian
ik heb het gelezen bij je,
ik ben ook blij dat dit is gevonden
en las ook dat er verschilldende opvattingen bestaan over de hoeveelheid die
er in het bloed zou moeten zijn, in nederland wordt er nog van 80 nogwat uit gegaan terwijl in andere landen het op 120 staat en dit ook kanker kan voorkomen ????
CiNNeR
@Ciska: De huisarts van je ouders was ook niet om naar huis te schrijven en dan druk ik me heel lichtjes uit. Wat een ellende kan een iemand dan veroorzaken. Gelukkig heb je zelf een betere huisarts, inmiddels dan. En inderdaad, iedereen loopt risico’s maar we hoeven geen extra risico te lopen.
@Thian: er wordt veel onderzoek gedaan naar vitamine D in verband met verschillende ziektes maar er is geen wetenschappelijk bewijs dat het ziektes als kanker kan voorkomen. De landen waar de waardes gemiddeld hoog zijn via natuurlijke weg, zijn de landen met een tropisch klimaat, dus veel zonuren dus veel vitamine D opname. In Nederland hebben we effectief weinig bruikbare zonuren en zie je dat soort waardes dan ook niet. Maar met suppletie wordt een waarde rond de 80 als prima beschouwd, zowel in Nederland als in andere landen.
Persoonlijk zou ik niet gaan voor de hoogste waarden alsof het niet op kan, vitamine D is eigenlijk geen vitamine maar een pre hormoon wat – omgezet in de lever – zowel te laag als te hoog zeer nare klachten kan geven. Omdat het een in vet oplosbare vitamine is en niet in water oplosbaar, wordt een teveel niet afgevoerd door het lichaam.
Overigens is de onderwaarde al flink verhoogd. Nog geen twee jaar geleden lag het bij de meeste ziekenhuizen op 50 of nog veel lager. Er zijn groepen mensen die menen dat meer beter is en nog meer nog beter, maar ik zou dat persoonlijk niet doen. De zogenoemde goede effecten zijn niet bewezen en je wil toch ook veilig blijven.
HenK
En ik vind wat ze in de toelichting bij referentiewaarden hebben geschreven op de site waar je echt veel kunt terugvinden over de diverse bloedonderzoeken – http://www.uwbloedserieus.nl/ – hierbij wel belangrijk:
“Referentiewaarden zeggen dus niet alles. Uitslagen van testen hebben pas betekenis als ze worden gezien in relatie tot de specifieke situatie en omstandigheden van de patiënt. Ziektegeschiedenis, aard van de klachten, lichamelijk onderzoek, conditie en medicijngebruik horen daarbij. De arts die de test(en) heeft aangevraagd, hoort als eerste te kunnen inschatten wat uitslagen in dit totale verband betekenen en wat de beste vervolgacties zijn.”
Wat overigens niet betekent, dat ik niet de uitslagen van alle bloedonderzoeken, die ik de afgelopen jaren heb gehad, in m’n ‘privé-status’ heb zitten, waardoor ik weet wat voor mij ‘normaal’ is… 🙂
Thian
ach ik houdt me maar aan wat de huisarts hierbij goed vind
en wat hij voor schrijft, tot (en met?)maart door gebruiken
mijn woonbegeleidster wil dan weer bloed laten prikken
om te kijken of het dan goed is uit zichzelf zeg maar
ik heb totaal geen inzicht in mijn status
en votamine D was nog nooit geprikt volgend mij
het was 1 van de gokken omdat ik zo moe was, nog deels ben
en verder geen klachten had
en omdat ik geen zuivel meer mag en meer
maar dat eet ik al jaren minimaal omdat ik er last van heb
euhhhh in de lever…. mijn leverfunctie is ook niet goed
daarvoor moet ik dinsdag met woonbegeleiding op gesprek
omdat ie dat wil uitzoeken, jakkes artsen je weet het nooit
CiNNeR
@Henk: is ook waar, een waarde staat zelden op zichzelf. Al hou ik ze zelf bij, met name de vitamine bepalingen.
@Thian: mag ik vragen wat je precies voor merk neemt voor de vitamine D? Welke dosering neem je? En is je calcium ook nagekeken (vitamine D kan het beste samen bekeken worden met calcium, fosfaat en PTH, deze hangen namelijk samen)? Het is zeker goed om na een tijdje te kijken wat de waarde is.
Overigens haal je weinig vitamine D uit voedsel, de beste en meeste opname gebeurd via de zon op de huid. Dat je weinig tot geen zuivel eet, zou invloed kunnen hebben op je calcium waardes.
Verder moet je misschien maar denken dat het beter is dat ze je wel goed nakijken dan het maar laten waaien. Veel succes alvast voor dinsdag!
Laurent
Niet te geloven zeg! Goed dat je het hier opschrijft, ook voor andere mensen die misschien in een vergelijkbare toestand verkeren met hun huisarts,
Thian
krijg een bovenbuik scan, met in de brief dat ik leverfunctie falen heb
en mischien meer, gaat steeds meer achteruit per bloedprikken
de huisarts gaat mijn medicatie bekijken op werking op de lever
had de vitamine D hier op geschreven, maar is weg, is goed hoor
kreeg ook bijna een maag onderzoek, je moet nog uitkijken wat je zegt hoor
maar heb nu eindelijk wel een huisarts die me serieus neemt
en de diagnoses vliegen me om de oren, das nog eens wat anders…
het is wel een groot verschil, de uitslagen worden opgelezen!
ik vraag me soms wel af hoeveel verschil het maakt dat er nu een woonbegeleidster
naast me zit, en die zijn scherp, maar dat is bij deze arts niet eerlijk
maar ik zou het wel aanraden als je niet serieus genomen wordt
maar meestal mis je zelf de kennis, en jij werd ook nog bedondert
met leugens
heel veel sterkte
liefs thian
Thian
moet zijn leverfunctie stoornis