Omdat van me af schrijven voor mij de beste manier is om verleden te plaatsen en los te kunnen laten, ga ik u de komende periode even lastig vallen over verschillende dingen die mij dwars zitten aan mijn medische verleden en meer oud zeer.
Toen de neuroloog mij eind vorig jaar vertelde dat hij met terugwerkende kracht kon vaststellen dat ik op mijn zesde levensjaar al de eerste kenmerken van een neurologische spierziekte had gehad, geloofde ik hem absoluut niet. Met een schamper lachje legde ik hem uit wat mij mijn hele leven was verteld, namelijk dat ik en alleen ik schuld had gehad aan allerlei problemen, beperkingen en ziekteverschijnselen tot vergroeiingen aan toe. Dat hij de uitleg nog iets uitgebreider herhaalde, maakte het er niet beter op. Ik raakte behoorlijk geërgerd zelfs dat hij mij niet geloofde en in mijn ogen een raar verhaal ophing. Pas bij de derde poging met zeer gedetailleerde uitleg van zijn kant en misschien nog meer de blik die mijn man me toewierp, bedacht ik me dat deze neuroloog de beste is in zijn vakgebied. En het misschien wel eens bij het juiste eind zou kunnen hebben.
Drie maanden later toen de diagnose werd bevestigd, drong het nog niet helemaal tot me door wat het inhield. Rationeel begreep ik prima wat me was uitgelegd, emotioneel kon ik er met mijn hoofd gewoon niet bij. De neuroloog voelde mijn ongeloof wel aan en adviseerde enkele sites om te lezen. Hij verwees me verder door naar revalidatie omdat wel duidelijk was dat ik absoluut geen idee meer had hoe ik met mijn lichaam om moest gaan. Bevestigingen dat dit verhaal waarheid moest zijn, stapelden zich op en nog wat maanden later begon pas goed in te zinken wat er eigenlijk gebeurd is.
Wat volgde, waren bakken vol herinneringen. Oud zeer waar ik ooit mee geworsteld had om uiteindelijk achter te laten, klopte in rijen van vijftien nogmaals aan. Nu niet verspreid over vierendertig jaar met een horde tegelijk, maar alles in sneltreinvaart langs flitsend om in nog geen vierendertig weken dunnetjes over te doen, al speelde het zich nu af in mijn hoofd.
Het behelst meer dan ik hier heb kunnen beschrijven aan ervaringen met artsen, situaties, instanties en omgeving. Het behelst meer dan alleen herinneringen die al donker gekleurd opgeslagen lagen. Er zijn zoveel gebeurtenissen, situaties en omstandigheden die nu met een nieuwe bril op in geheel ander licht zijn komen te staan.
Bijvoorbeeld de periode dat ik voor de zoveelste keer had besloten om koste wat het kost iets aan kracht en conditie op te doen, deze keer zodat ik lopend naar de stad zou kunnen. Zoveel keren heb ik me met letterlijk pijn en moeite ergens heen gesleept om daar niets meer mee te krijgen van gesprekken of gezelligheid om even zo vaak struikelend, vallend en soms huilend of zelfs tot kotsen aan toe weer thuis te zien komen waar ik niets anders meer kon dan compleet beroerd gaan liggen of uren aan een stuk te slapen. Ik was zo ontzettend trots op mijzelf toen het na anderhalf jaar vruchten af begon te werpen en het me allemaal enigszins lukte. Ik er zelfs een beetje van kon genieten. Nu moest ik ineens onder ogen zien dat het feitelijk een hele domme, destructieve prestatie was geweest. Een achterlijke poging om mijn lichaam nog meer structureel over te belasten. Ik daarmee heel veel tijd heb verspilt, tijd waarin ik zoveel leukere dingen had kunnen doen. En dit is maar één voorbeeldje, er zijn er ontelbaar veel door mijn gedachten gegaan het afgelopen jaar.
Het is een donkere nostalgie die niets helpt – eerder in tegendeel – maar onvermijdelijk bleek. Oud zeer werd nieuw zeer en nieuw zeer kan je niet maar laten liggen. Dat eist aandacht, wil overdacht worden en heeft verwerking nodig. En eigenlijk helpt het ook weer wel. Het geeft me aan wat ik ooit verkeerd heb gedacht en gedaan, nodig om het ten goede te veranderen.
Ik ben al een flink eind op weg …
HenK
Als ervarings’deskundige’ (dat durf ik mezelf hierbij te noemen), wil ik me beperken tot:
Met die laatste regel ben ik het volmondig eens!
“Een flink eind op weg…”. Rare uitspraak, maar je bent volgens mij nog nooit zo goed op pad geweest en http://www.youtube.com/watch?v=OS15y3T9088
Walk on…
Jetje
weer mooi, Cin, en heel goed voorstelbaar dat je van alles uit het verleden nu met andere ogen ziet, en moet bijstellen.En tegelijkertijd kun je er niets meer aan veranderen, zo is het gebeurd. Mooi opgesschreven
Luuk
Mijn wijze tante zegt altijd: je kunt wel spijt hebben van een beslissing, maar die heb je toen, in het verleden, genomen, met alle kennis, informatie en goede wil die je toen had. Dus wees niet te streng voor jezelf.
ctje
tis niet zo dat jij met je doorzettingsvermogen fout bezig bent geweest om dingen te proberen in de hoop dat je beterder zou gaan.
Tis hun fout dat ze jou hebben doen geloven dat jij dingen zelfs moest doen om beter te worden.
Jij hebt geen fout gemaakt wat ik toch wel beetje lees in jou berichtje. Zij hebben een fout gemaakt.
Ik vind dat jij je sterk hebt gehouden en het goed gedaan hebt.
jetje
Grappig hoe mensen iets helemaal verschillend kunnen lezen!
In mijn ogen gaat het niet om iets goed of fout te hebben gedaan, maar om ineens een heel andere verklaring te hebben gevonden voor hoe sommige dingen waren in het verleden. Je moet als het ware alles in je verleden en in je herinneringen anders interpreteren, en dus alles opnieuw bekijken en opnieuw een plaats geven. Dat kan ook niet anders, want nu je nieuwe feiten weet, komt alles in een ander licht te staan.
Het lijkt me niet makkelijk ….. Maar aan de andere kant, als je alles omgeploegd en herzien hebt, zou ik me kunnen voorstellen dat het een grote rust geeft. Spijt misschien, maar tóch rust.
Thian
(((cinner)))
het mag er zijn!
het was immers zo
je wist niet beter
hoe had jij toen zoals je toen was
met de geschiedenis die je droeg
anders kunnen weten en doen?
liefs!
thian
CiNNeR
@HenK: Dankjewel! Heb heel hard mee zitten zingen 🙂
@Jetje: Het is heel veel het opnieuw bekijken en anders ‘moeten’ interpreteren maar ook een klein beetje het idee dat ik het verkeerd gedaan heb en dat spijtig vinden. En boosheid er om, omdat altijd is gezegd dat ik het verkeerd deed, waardoor ik gedrag ben gaan aanleren wat werkelijk verkeerd is geweest. En ik nu opnieuw te horen kreeg dat ik het verkeerd deed, al had men daar deze keer bakken vol met begrip voor.
Ja, heb wel het idee dat nu veel is herdacht en gewogen, dat wel meer rust geeft. In elk geval geeft het handvatten om beter mee verder te kunnen.
@Luuk: Maar wat zou deze wijze tante gezegd hebben over spijt hebben van beslissingen die anderen hebben gemaakt en de invloed die dat heeft gehad? Ik doe mijn best om niet te streng te zijn voor mezelf, het gaat me wel al iets beter af geloof ik.
@Ctje: Je hebt wel gelijk dat ik niet fout bezig was, maar toch moet ik accepteren dat het wel fout gedrag is geweest. Soms neig ik meer naar het idee dat het niet mijn schuld is geweest en ben ik er vooral erg boos om, soms neig ik stiekem naar het idee dat ik het anders had moeten doen en heb dan toch wat spijt. Dankjewel voor het compliment. En de steun die je al veel langer geeft.
@Thian: mooi beschreven, dankjewel!
desiree
Verwerken is heftig, kost veel energie, houdt je daar ook rekening mee met je energie verdeling totaal? Je gaat echt vliegensvlug door verschillende stadia heen, moet een zware tijd zijn.
Wens je voor nu veel sterkte en kracht toe en niet al te veel sneeuw en gladheid…
Cisca
Je gebruikt je doorzettingsvermogen nu op een heel andere manier.En dat zal nu een beter resultaat opleveren dan vroeger. Je kan een hele bak tegelijk te verwerken krijgen(weer)Laat het maar over je heen komen zonder dat je er door overspoeld wordt. Klinkt eigenlijk heel simpel haha(manieheus) Ook dit gaat voorbij .De wetenschap die je nu hebt ,maakt het niet meer zo uitzichtloos.Ook hier de wens dat de sneeuw en gladheid geen schade veroorzaakt.Dat wordt hier nog een hele klus. Want Pluto is dood en lang leve Diederik LOL.Diederik is een pup van 10 weken oud met ook al eenrottig verleden. Maar herstelt zeer snel en is nu net een paling in het snot,zo snel. En gek op sneeuw en op deandere dieren hier in huis. Ik kon er warempel jaloers op worden hoe zo’n afgeleefd beestje zich zo snel kan herstellen. Ik wou dat ik dat had.En jij dus ook. Scheelt zoveel gedoe
CiNNeR
@Desiree: Oef, dat is een goede vraag. Denk dat ik mezelf wel de tijd probeer te geven als in ‘hier ga ik wel even over doen en dan zal ik niet altijd zo vrolijk zijn’. Heb ook mezelf de ruimte gegeven op mijn weblog. Maar of ik er rekening mee houdt wat betreft energie en de verdeling daarvan, vraag ik mezelf nu ook af. Zal mezelf eens toespreken daarover. Dankjewel.
Sneeuw en gladheid vielen hier reuze mee. Vannacht zou het steenkoud worden maar liep ik te zweten in mijn extra trui onder mijn winterjas 😉
@Ciska: Ja, ik probeer het nu anders in te zetten. Lukt nog niet altijd zo goed maar merk wel verschil in de resultaten. Vraag me ook minder vaak af waarom ik wat achteruitgang of tegenslag heb, ik weet dat nu beter.
In het begin verzoop ik er trouwens compleet in, heb even gedacht dat ik er niet van zou kunnen opkrabbelen. Maar de vloed werd toch wat minder en ik reeg er ietsje vat op. Het schrijven helpt daar wel bij.
Wat leuk dat je een pup in huis hebt! Dieren accepteren veel makkelijker wat het is en leven meer met de dag he? Zou ik ook wel willen maar het is niet voor mensen weggelegd geloof ik. We denken teveel 😉
Thian
het is wel mijn opdracht, in het hier en nu leven
door ankers, dingen die me doen denken aan nu
overal de datum en jaartal,
en hier en nu verhaaltjes aan me zelf vertellen
als ik me betrap op gedachten aan vroeger
of aan de toekomst
ook door orienteren en mijn zintuigen gebruiken
en het went, het lukt steeds meer
ik kan ondertussen moeilijke dingen in fantasie opbergen in doosjes of kistjes
met een dikkelaag breed plakband er om en in een een denkbeeldige kluis
dat haalt het ook weg
zo klijg ik meer rust
maar belangrijker is accepeteren,
en tegen jezelf zeggen dat het zo was
dat het beroerd was
maar dat je niet anders kon
dat je niet meer wist en dacht het goed te doen
en dat je nu verdrietig, boos en alles er om Mag zijn
dat dat terecht is,
dat je daar niemand kwaad mee doet
en er ruimte voor mag nemen
maar een beperkte tijd
en daarna ga je wat leuks doen!
want dat is ook belangrijk en heb je ook recht op!
zo leer ik omgaan met mijn euhhh te doen pakket
liefs thian
Laurent
Dat moet toch gekmakend geweest zijn, maar steeds denken dat het aan jezelf lag en maar steeds tegen die muur oplopen…
CiNNeR
@Laurent: dat kan ik met volmondig ja beantwoorden.
En het werd nog erger toen ik allerlei dingen moest aanleren die precies tegenovergesteld waren aan alles wat ik daarvoor geadviseerd kreeg.