In verschillende bewoordingen is hetzelfde voornemen ontzettend vaak hier langs gekomen. Ik zou ellende van afgelopen jaren achter me gaan laten, op zoek gaan naar geluk, gaan genieten van het leven of toch minstens in rustiger vaarwater geraken en daar tevredenheid in vinden. De laatste keer dat ik misere wilde afsluiten om vol te gaan voor het grote of kleine geluk, was ruim twee maanden geleden, toen ik terug had gebladerd om vooruit te komen. En op die negen januari dit jaar was ik écht volkomen overtuigd: nu heb ik het ergste wel meegemaakt en kan het hooguit de goede kant op. Alleen die gedachte maakte al enigszins vrolijk.
Nog geen twee weken later maakten een echo in hel, een tumor in mijn lever en voorspellingen van verdoemenis rigoureus een einde aan elk greintje optimisme wat ik met moeite bij elkaar had geschraapt. Wat volgde was alleen nog verdriet en een alles verterende angst. Angst dat ik me door twaalf jaar ellende, intense trauma therapie en vijf maanden revalidatie had heen gewerkt om nu kloterig dood te gaan. Maar nog erger de angst dat als het ziekenhuis gelijk zou krijgen en de tumor kwaadaardig zou zijn, ik mezelf met geen mogelijkheid door welke behandeling dan ook zou weten te slepen. Niet dat ik dood wilde, absoluut niet. Maar in mij was geen enkele rek meer te bekennen om ook maar een stevige regenbui te doorstaan, laat staan het wegkrijgen van een tumor.
Gelukkig siert een koppige eigenwijsheid mijn karakter, hielp woede over hoe een en ander in het ziekenhuis was verlopen een extra handje mee en bleek mijn automatische piloot nog in strijdvaardige modus te staan. En meer nog wilde ik mijn man die me omringde met liefde, niet al in de steek laten. Dus bleef ik tussen paniekaanvallen, depressies en huilbuien zoeken naar gunstige berichten, goede vooruitzichten en snellere plus betere artsen. Veertien slopende dagen later kwam er goed nieuws, weliswaar waren er nu drie tumoren te zien maar was de hele handel tevens goedaardig. Het wil niet zeggen dat ik niet nog behandeld zal moeten worden of zelfs dat een behandeling niet erg ingrijpend zou kunnen zijn maar het deed er niet toe. Als je min of meer verteld is dat je snel dood zal gaan, is dit werkelijk fantastisch nieuws.
Aanvankelijk raakte ik in een soort extase over mijn leven. Elk spoortje depressie verdwenen en genietend van de miniemste dingen was ik nog nooit zo instant gelukkig geweest. Ergens had ik de gedachte dat de schrik en ellende deze keer een erg groot voordeel hadden gehad, ik zou met een roze bril op verder door het leven vliegen op even zo roze wolken. Zelfs toen mijn hormonen de boel op stelten besloten te zetten alsof ik drie dubbel in de overgang was beland, bleef het geluksgevoel aanwezig. Om noooooit meer te verdwijnen.
Dacht ik.
Toen.
Langzaam is het normale leven van alle dag toch weer binnen gesijpeld. Zijn herinneringen weer terug uit hun schuilplaats gekropen. Merk ik dat ik een aardige duw heb gekregen van alle stress en hormoonstormen. Voel ik dat ik toch wat tijd moet nemen om weer bij te komen en op te krabbelen. En is de realisatie terug gekeerd dat alles nu eenmaal kan gebeuren. Dat de wereld op elke seconde van de dag onder je voeten uit kan verdwijnen, omdat het leven niet eerlijk maar totaal willekeurig is.
Gelukkig is het geluksgevoel hiermee niet geheel verdwenen en ik probeer dat ook bewust een klein beetje vast te houden. Maar verder dan dat durf ik niet te gaan. Stiekem is er angst ontstaan dat als ik me voor neem gelukkig te worden, de wereld in brokstukken op mijn hoofd zal landen. Ik geloof niet in het lot maar durf het toch niet meer te tarten voor je weet nooit. Dus.
Geen zoektocht meer voor mij, ik zie wel gewoon wat de dag me brengt.
HenK
Lang geleden schreef ik…
Loslaten
Terwijl de 24-uurs economie oprukt
en alles sneller moet en gaat,
natuurrampen, oorlogen en aanslagen
ons laten geloven dat we terechtgekomen zijn
op de glijbaan naar het einde der tijden…
en ziektes en ongelukken
dit beeld nog eens lijken te bevestigen
zie je plotseling een bloem
tussen het grauwe beton,
ruik je in een winkelstraat
de geur van versgebakken brood,
hoor je drie maten eeuwigheid
in een verder muziekloze compositie
of ontdek je tussen nietszeggende kennissen
een echte vriend of vriendin.
Wanneer je de grote lijnen durft los te laten
zul je je blijven verbazen
over de pracht in het kleine.
Dat lukt niet altijd… Natuurlijk niet…
Ik ben lang niet ‘zweverig’ genoeg om voor een Verlichte door te gaan, maar wanneer de wind weer enigszins is gaan liggen, dan snap ik weer wat ik destijds bedoelde.
“Geen zoektocht meer voor mij, ik zie wel gewoon wat de dag me brengt.”
En hou oog voor ‘het kleine’, Cindy. Verzamel mooie herinneringen, hoe klein ook, want terugbladeren in die verzameling, je kostbaarste, helpt je door je moeilijkste momenten.
De momenten, dat Carpe Diem een slechte grap lijkt…
Laurent
Een mens zou van veel minder uit zijn evenwicht raken dan de waanzinnige achtbaan waarin jij je al jarenlang bevonden hebt. Ik vind dat je het nog heel knap opvangt allemaal!
Liesan
Om dan op een dag gewoon weer te ontdekken dat je wel een nieuwe zoektocht bent begonnen? 🙂
Tenminste zo werkt dat bij mij dan, aard van het beestje verandert maar weinig. En zo erg is het ook niet toch? Als het lukt om een soort rust en evenwicht als uitgangspunt te hebben (sorry, ik begin zweverig te klinken)
Verder ben ik het met Laurent eens, als wat je hier laat zien een indicatie is voor de werkelijkheid dan bewonder ik je veerkracht zeer!
CiNNeR
@HenK: Mooi geschreven en goed advies. De mooie herinneringen willen wel eens zoek raken terwijl die de meest prominente plek zouden moeten hebben.
@Laurent: Heb er dagen tussen zitten dat het opvangen niet zo goed lukt hoor. Maar al met al .. gaat het relatief goed. Dankjewel.
@Liesan: Tja, ik weet het niet. Het is een momentopname zoals ik me nu voel, wie weet hoe het over een tijdje gaat. Maar nu durf ik niet al te veel voornemens de ether in te slingeren. Het is een soort bijgeloof denk ik. Het idee dat zodra ik roep dat het prima gaat, er wel iets heel erg verkeerd zal gaan. Zoiets.
Ben vrij open op mijn log en in die zin heb je een goede indicatie wat er speelt in mijn leven waarschijnlijk. Al zijn er echt wel de nodige huilbuien en heb ik ook dagen dat ik me van de bank af moet sleuren om iets zinnigs te gaan doen. Gek genoeg heeft dat gedoe rond de tumor in mijn lever me heel veel slecht maar door de relatief goede uitslag ook heel veel goed gedaan. In de zin dat ik me bewust ben geworden dat ik toch wel van veel dingen kan genieten en dat nog een tijdje wil blijven doen en dat ik een aantal lieve mensen om mij heen heb waar ik me gelukkig mee prijs.
Dankjewel voor je lieve woorden.
Thian
het klink als het zo aanbevolen:
in het hier en nu leven
alleen is dat dan zonder bijgeloof
maar gewoon de dag plukken zeiden ze eerder
en nu doen ze er hele cursussen mindfullness voor
(ik heb eerder behoefte aan mind emptyness)
gelukkig zijn en bewust zijn van de dingen die er nu zijnen niet vooruit lopen
niet steeds achterom kijken, maar genieten van alles wat maar kan
niet ergeren aan ik heb op de bank gezeten maar gewoon als je het merkt opstaan
en iets gaan doen dat je plezier of een goed gevoel geeft
ik plan iedere dag iets leuks, zinvols oid of het lukt???
mischien lukt iets heel anders wel, maar ik heb iets om naar te streven
dat bijgeloof slijt wel hopelijk…..
heel veel goeds gewenst
liefs thian
CiNNeR
@Thian: Lastig. Ik leef wel meer bij de dag maar meer omdat ik niet echt vooruit meer durf te kijken. Dat zal wel niet helemaal de goede motivatie zijn vrees ik maar ja, het moet maar even zo.
Jij ook veel goeds gewenst!