Rollend door het Rijks

U steekt een peuk op, wordt wakker, denkt ‘shit, dat is verkeerd om’ en besluit dat u zin heeft om naar het Rijksmuseum te gaan. U heeft ook een spierziekte en hoewel u wel stukjes kan lopen, gaan na tweehonderd meter uw knieën klapperen en uw tenen kriebelen.  Door dat beetje lopen werd een elektrische rolstoel via de WMO afgewezen. Maar om toch uw zelfstandigheid zoveel mogelijk te behouden, heeft u een scootmobiel toegewezen gekregen. De eigen bijdrage is fors – eigenlijk is het een afbetalen van een hulpmiddel wat niet van u wordt – maar dat geeft niets, u krijgt er tenslotte veel vrijheid voor terug. Er zit wel een kink in de kabel. Hoewel de gemeente beweert dat de scootmobiel bruikbaar is voor bijvoorbeeld museumbezoek, las u vorige week in de krant dat scootmobielen niet toegelaten worden in het Rijksmuseum.

Optimist als u bent is dat echter ende vanzelfsprekend geen probleem maar een uitdaging. En het Rijksmuseum biedt een prachtig alternatief, er kan een transportrolstoel geleend worden. Omdat een rolstoel duwen bijna werken is en gezelligheid wel degelijk tijd kent, mag de begeleider zomaar gratis naar binnen! Het enige wat u hoeft te doen, is iemand opduikelen die deze keer met u mee wil. U bent het zonnetje in huis – wie wil er nu niet met zo iemand mee – en slaat enthousiast aan het bellen.

Tien maal krijgt u direct een antwoordapparaat aan de lijn, zes keer hebben mensen het druk, druk, druk. Maar u heeft geluk. De zeventiende in rij is werkeloos en heeft wel zin in een gratis uitje. Kunt u meteen een beetje bijkletsen, hardstikke gezellig. Uw kennis past niet achterop dus zal zij met de tram gaan en u spreekt af haar bij de ingang van het Rijksmuseum te ontmoeten.

Eenmaal daar zoekt u de best ogende stoel uit en staat niets een leuke dag meer in de weg. Nou ja, in de hal ontstaat enige discussie. U wil dolgraag de prachtige poppenhuizen in het museum bewonderen maar uw kennis vindt daar niets aan, zij wil liever in een keer door naar de kledingdracht van vroeger. Omdat zij zo lief is u door het museum te rollen, geeft u galant toe en wordt het de kledingdracht. De rolstoel wijkt een beetje af naar links waardoor uw kennis het ook niet kan helpen dat ze de rolstoel tegen zoveel enkels aan rijdt. Dat zij overal ellenlang blijft staan kijken, zegt u ook maar niets van. Wel vervelend dat ze u iedere keer met uw neus tegen de vitrines aan duwt om over uw hoofd de stukken te bewonderen. En dat u niet kan verstaan wat ze zegt, u wil ook niet steeds vragen of ze even wil bukken. Uw benen raken enigszins en afgekneld – de zitting is niet bedoeld voor langdurig gebruik blijkbaar – en uw rug begint wat te klagen. U bijt maar even op uw tanden, hierna zijn de poppenhuizen aan de beurt.

Al heeft u haar alle tijd gegeven te zien wat zij wilde zien, zij laat duidelijk merken geen flikker te vinden aan pieterpeuterige poppenhuizen. Niet dat ze dat zegt hoor, zo is het ook weer niet. Maar ze verrijdt u wel erg snel van het ene naar het andere pronkstuk, u heeft ze allemaal net niet goed kunnen bekijken eigenlijk. En ze zucht en steun erg veel. Hoewel, dat kan ook komen omdat het duwen erg zwaar begint te worden. Als ze naar het toilet moet, laat ze u even bij een bezemkast achter. “Niet weglopen hoor” grapt ze nog leuk. U wordt daar een kwartier lang door elke bezoeker aangestaard alsof u een museumstuk bent maar dat mag de pret niet drukken.

Nog wel even lachen in het cafetaria als ze de afstand tussen rolstoel en tafel verkeerd inschat waardoor het vel van uw knokkels onder het tafelblad geplakt achterblijft. Meteen een fotootje maken van de vrolijk verkleurde vingers om op facebook te posten, zelfspot is heel belangrijk voor een gehandicapte man als u. Wel jammer dat ze bij het zitten merkt hoe vermoeiend het duwen van de rolstoel is geweest. U verontschuldigd zich knipogend voor uw lovehandles maar het mag niet baten, na koffie met appeltaart besluit ze plotseling dat het wel genoeg is geweest voor vandaag. Nou ja, die schilderijen moeten dan maar wachten tot de volgende keer. Misschien wil ze dan weer mee, het is tenslotte gratis. Uw kennis doet wat vaag over afspraken de komende tijd. U vermoed zomaar dat u haar een tijdje niet meer zal zien.

 

Comments (12)



Previous

De scootmobiel, het Rijksmuseum en de gezonde hufter

Next

Dit is ADHD ook

12 Comments

  1. Tjemig, wat een verhaal! En joh, ik hoop dat je toch nog enigszins hebt kunnen genieten van het Rijks. En de appeltaart. 😉

  2. 🙂
    Klinkt deels best wel herkenbaar. je vergat nog de wildvreemden die even willen kijken waar je net met je rolstoel staat en je zelf voor het gemak maar even opzij rollen, en de museummedewerkers die steeds de begeleider aanspreken in plaats van degene in de rolstoel.

  3. Thian

    euhh .. knap dat er zoveel mensen zijn die je uberhout kan bellen daarvoor…
    eerlijk zou ik niemand weten wie ik zoiu kunnen bellen

    voor rolstoel duwen is een uiteg nodig hopend dat er geen al te schuine hellingen naar
    benenden zijn geweest en bv loszittende handvaten…

    vind de poppenhuizen ook leuk….

    en zou het plavond en het gebouw willen zien…

    ja en de shilderijen

    jammer van die kennis
    hopenlijk de volgende keer een antwoord apparaat minder..
    of het museum dat zelf vrijwilligers aanbied erbij

  4. CiNNeR

    @Irene: Niet mijn verhaal, meer te lezen als een ‘stelt u eens voor dat’. Zelf heb ik geen scoot maar een rolstoel en ben in jaren niet in het Rijks geweest 🙂

    @Thinkie: oew ja inderdaad, mensen die spontaan besluiten je te verzetten. Dat is me wel al eens gebeurd, erg onprettig! En vreemd, zou dat zelf nooit doen bij een ander.

    @Thian: zoals gezegd, het is niet mijn verhaal maar een ‘stelt u eens voor dat’.

    Zelf krijg ik e-motion wielen (zit elektrische aandrijving op) en daar durf ik voorlopig geen museum of drukke plekken mee te bezoeken, eerst onder de knie krijgen. De wielen reageren supersnel en dat is even wennen. Meestal zal ik weggaan met mijn man en die wil best stukjes duwen (al was hij van de vorige rolstoel op een gegeven moment wel gesloopt, echt lang wandelen is het behoorlijk zwaar). Kan ik nog wel een enkeling bellen voor een keertje, maar ze zullen niet staan te springen en de lijst is echt niet zo lang. Ben zelf trouwens ook kieskeurig, er moet enig vertrouwen zijn ook als je afhankelijk bent van iemand die duwt.

  5. Ja dat klopt wel dat een rolstoel duwen zwaar is. Ik had voorheen een echtgenote van 160 kg en ben zelf linkszjdig spastisch (hoe krijg je het voor elkaar he?). Bij mij was het, ja is wel lastig maar u krijgt geen hulpmiddel want U moet de rolstoel van echtgenote duwen (ambtelijke logica) en bij haar was het: geen scoot want Uw echtgenoot kan U duwen.

    Geloof me, met zoiets in een rolstoel is zelfs de ilusie van een helling al een onneembare hindernis.

    Gevolg? (na haar overlijden) mijn rechter (was goede) been/knie is nu ook stuk door overbelasting. Komentaar van de WAO arts: “u had ook niet zo veel krachtinspanningen met dat ene beën moeten doen, het is dus uw eigen schuld.

    Op dat moment (al weer paar jaar terug gelukkig) rest slechts: een diepe zucht en wegstrompelen.

  6. @Freek: Wat een ellende daarmee zeg. Heeft het nog invloed gehad op de WAO?

    Bij mij stond voorop dat ik weer zelfstandig activiteiten kan ondernemen, zonder de volledige afhankelijkheid van anderen om een rolstoel te duwen. Denk dat de betrokkenheid van de ergotherapeut daarin wonderen heeft gedaan, zij heeft de tweede aanvraag in werking gezet en is bij de eerste passing aanwezig geweest.

  7. Niet direkt invloed op WAO al stond, dat ik rolstoelduwer was wel in het rapport. Verder werden WAO en Wajong vooral afgewezen odat ik in de jaren daarvoor meer verdiend had dan minimum en daardoor geen recht op Wajong en WAO werd intussen afgewezen omdat ik als zelfstandige was begonnen (omdat er geen baan in loondienst te vinden was voor een manke werknemer)
    Bovendien werd Wajong afgewezen omdat ik ‘te laat’ was met aanvragen. Dat had uiterlijk op mijn 18e gemoeten (toen Wajong nog niet bestond) of in de overgangsperiode (toen i nog ‘te trots’ was om dat aan te vragen).
    Kortom de soc. wetgeving is soms net zo logisch als een tropische tuin in Alaska

  8. CiNNeR

    Ja, het onlogische van allerlei wetgeving of misschien beter gezegd: de manier van uitvoeren klinkt bekend. Bij mij vond men ook dat ik na mijn studie al arbeidsongeschikt was geweest dus WAJong aan had moeten vragen, terwijl ik toen zelf een aangepaste baan vond waarbij ik voldoende verdiende om geen uitkering nodig te hebben. Toen werd dat omgezet in dat ik nooit had moeten gaan werken, wat ik nogal dubieus vond klinken.

    Mag ik vragen hoe het nu met je is? Werk je nog als zelfstandige of ben je in d ebijstand beland?

  9. Beide. Ik werk nog als zelfstandige (boekhouder) maar met aanvulling uit (en dus tot) de bijstand. Meido vorig jaar vanuit Rijnmond naar Friesland (omg. Sneek) verhuisd en hier nog druk bezig met het opbouwen van nieuwe klantenkring.
    Verder ook nog weer gaan studeren, opleiding tot schuldhulpverlener/bewindvoerder. Een opleidng die ik ‘zinnig’ vindt omdat ik vanuit deze positie van beide kanten het ‘klappen van de zweep’ ken. Ik ontmoette (indirect) in de loop der tijd al meerdere schuldsaneerders in in een oeidikke auto kwamen voorrijden in een Armani maatpak gekleed. Daar had ik toen al moeite mee. Het voelde, tegenover mensen die diep in de … zaten als een ‘de ogen uitsteken’. Als ik nu ook nog eens een griep/verkoudheid (van 4 maanden al) weet weg te blazen lijkt me nog beter.
    Kortom, een (oud)Rotterdammer krijgen ze niet zo maar klein, al zijn alle bertrokken ambtenaren verbaasd over dat ik ‘verder’ wil. In hun optiek ‘hoef’ ik nog maar een paar jaar (ben 59) dus waarom dan nog moeite doen?
    Is dat misschien nog die VOC mentaliteit van kneus Balkenende?
    Wel merk ik dat hier in het hoge Noorden (nog geen IJsbeer gezien) de ambtelijke kennis op WMO, WAO etc. gebied een stuk minder voor het grijpen ligt dan dat dat in de Rijnmond was.

  10. CiNNeR

    Of wellicht heb je trekjes van een workaholic? 😉 Je zou denken dat menig ambtenaar dit aanmoedigt trouwens.

  11. Neen, blijkbaar niet. ik blijk het ze ‘moeilijk’ te maken omdat ik buiten de platgetreden (in mijn geval gereden) paadjes te gaan.
    Workaholic? hm nee ik geloof het niet. ik werk graag (want is iets dat ik kan met mijn vak) dat wel maar ik denk niet dat ik overdrijf daarin (de tuin is ook een fijn plekje) maar de hele dag niets doen dan klim je ook in het behang. (hoewel, met een 11e kleinkind op komst kan dat ook een halve dagtaak zijn. Vooral als de moeder een zak vol stuiterende hormonen is)

  12. CiNNeR

    Vinden ze vast stiekem niet erg, dat je het ze ‘moeilijk’ maakt 😉 En een elfde kleinkind op komst, gefeliciteerd alvast!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

 

Powered by WordPress & theme based on Lovecraft