Ik voel het al voor ik de deur achter me heb dicht getrokken, dikke benauwende lucht gevuld met frustratie en woede stormt me tegemoet. Ze is aan het stofzuigen en zelfs de stofzuiger klinkt woest. Als ik nu snel hoi roep en naar mijn kamer ga, kan ik het misschien wel ontwijken. Ik steek mijn hoofd om de hoek, roep zo vrolijk mogelijk ‘hai, ik ben thuis!’en draai me om. Het mislukt. Terwijl mijn moeder de stofzuiger uitstampt, roept ze me terug en haar toon voorspelt niet veel goeds. Nerveus probeer ik te ogen alsof mijn neus bloed. Mijn moeder snauwt dat ik een handdoek op de keukenvloer heb gegooid en vraagt of ik denk dat ik haar sloofje ben. Ik heb geen idee waar ze het over heeft en terwijl ik dat uitspreek, besef ik dat ik een fout maak. Ze is stiekem al razend. Heeft zich waarschijnlijk al de hele dag op zitten vreten, wachtend op het moment dat ik thuis zou komen en ze me even goed de waarheid zou kunnen vertellen. Ik had gewoon diep door het stof moeten gaan. Had excuses aan moeten bieden dat ik zo’n stom wicht ben en me dan zo snel mogelijk uit de voeten moeten maken. Nu is het te laat. Zodra ik heb uitgesproken dat ik niets op de grond heb laten vallen, is het alsof ik een grote rode alarmknop heb overgehaald. Ze schreeuwt, ik huil, ze scheldt, ik huil harder en het huilen doet me de das om. Tranen zijn als een wapperende lap op een stier, voegt alleen maar toe aan onbegrijpelijke woede. Woede die verlichting zoekt en waarbij schreeuwen en razen niets anders doet dan voeden tot ze tot ontploffing zal komen. Met de stofzuigerstang nog in haar handen haalt ze uit en ik val tegen de deurpost aan van de harde klap tegen mijn slaap. Hysterisch huilend en doodsbang ren ik in blinde paniek naar mijn kamer. Ik denk er wel aan om de deur zo zachtjes mogelijk achter me dicht te doen om niet nog meer te triggeren. Dan begint het wachten en hopen, bidden bijna al ben ik niet gelovig. Bidden dat mijn moeder ver weg blijft van mijn kamer. Hopen dat mijn vader snel thuis zal komen omdat ze dan niets zal doen. Zo blijf ik op bed zitten, hijgend en vechtend tegen hardop huilen voor me uit starend zonder een vin te verroeren. Als ze me niet hoort zal ze misschien niet aan me denken en niet binnenkomen. Asjeblieft laat haar niet binnenkomen.
Drie uur later hoor ik de sleutel in het slot van de voordeur en mijn hart maakt een sprong. Mijn vader is thuis, eindelijk. Nu zal het niet meer zo vreselijk fout gaan. Vandaag tenminste niet meer. Vanuit mijn kamer hoor ik de gedempte stem van mijn vader die vraagt of er iets is. Ik hoor mijn moeder uitleggen dat zijn dochter een slons is en iets over de gevallen handdoek. Mijn vader biedt zijn excuus aan, hij heeft vanochtend de handdoek laten vallen en is hem in de haast vergeten op te ruimen. Mijn moeder begint verschrikkelijk te huilen en ik hoor dat mijn vader haar troost. Minuten later hoor ik ze nog vaag praten. In de keuken, woorden over en weer die steeds vrolijker klinken.
Dan wordt ik geroepen, het eten is klaar. Ongemakkelijk schuif ik aan de ronde tafel. Mijn vader vindt me maar stilletjes en mijn moeder meent dat ik puberaal zit te mokken. Ze lacht me er een beetje om uit, er is toch niets gebeurd vandaag? Hoe ik aan de schaafplek op mijn slaap kom, vraagt mijn vader nog. Ik kijk naar mijn bord en mompel dat ik van mijn fiets gevallen ben.
Iedereen die dit leest zal waarschijnlijk concluderen dat mijn moeder een monster was. Een mishandelaar die alleen om zichzelf gaf. Niets is minder waar. Mijn moeder was een hele lieve, zorgzame vrouw met veel humor. Ze wilde niets dan het beste voor me, stond altijd aan mijn kant en vocht voor me als een leeuwin die haar welp verdedigd. Ze had het talent om mensen bij elkaar te kunnen brengen op welke gelegenheid dan ook, hoe verschillend mensen ook waren. Iedereen was dol op mijn moeder en ik heb zielsveel van haar gehouden.
Maar gedurende een groot deel van mijn jeugd was ze ernstig ziek. Ze had een complex post traumatische stress stoornis (PTSS) met psychoses door een jeugd waarin ze elke dag fysiek en mentaal zwaar was mishandeld. En hoewel ze geprobeerd heeft mijn opvoeding beter te doen dan die van haarzelf en mijn ouders hebben geprobeerd mij af te schermen voor hun problemen, waren er dagen dat de PTSS en psychoses haar overnamen en tot driekoppig monster maakte. Dat ze nadien dacht dat er niet zoveel was gebeurd, was geen smoesje. Zodra de woede temperde was ze de uren daarvoor compleet kwijt. Ze kon zich niet indenken dat ze me echt iets aan zou doen. En ik was te jong om het goed te begrijpen en te bang om het iemand te vertellen.
Toen ik eenmaal volwassen was en het met haar veel beter ging, heeft onze relatie zich hersteld. We konden het nog erg oneens zijn maar vaker vonden we elkaar en lachten we bovendien heel wat af. Ik belde haar om elk wissewasje en we stonden erom bekend uren de telefoonlijn bezet te kunnen houden. Ze realiseerde zich wel dat ze er in mijn jeugd niet voor me geweest was zoals ze had gewild maar herinnerde zich vooral de leukere dingen die wel goed gegaan waren. Ik was blij voor haar dat een leven vol ellende, angsten en psychoses achter haar lag en wilde haar niet kwetsen door te vertellen hoe moeilijk ik haar ziek zijn had gevonden. Wat had het ook nog voor zin?
Elf jaar geleden is ze veel te jong in mijn armen overleden en ik mis haar nog elke dag. Sindsdien wilde ik er zelf ook niet meer aan terug denken en het er al helemaal niet moeilijk mee hebben. Aan haar denken als mishandelaar, voelt als verraad. Als een ernstig tekort doen aan de liefde die ze voor me had en de prachtige vrouw die ze was. Maar of het nu is omdat iemand in mijn directe omgeving met ernstig PTSS worstelt of ik door een verleden vol medische missers en verwerking daarvan veel aan haar heb moeten denken, ik merk aan alle kanten dat mijn verleden me heeft ingehaald. Het doet er niet meer toe of ik er niet aan wil denken, de sluizen zijn open gegaan.
Jetje
een grote, dikke knuffel voor jou, Cin.
Ctje
Wat heb je onwijs veel voor je kiezen gekregen. en wat moet je veel verwerken. Hele dikke zoals we dat hier zeggen fijnknijp knuffel, je bent een kanjer!!!!
Thinkie
heftig. zoiets kun je nooit helemaal wegstoppen. en dit was ze óók, zolang je je ook de goede dingen herinnert doe je haar hiermee niet tekort.
HenK
Heel goed, dat je het niet (meer) wegstopt, maar verwoordt op een plaats, waar iedereen die dat wil het kan lezen.
Je moeder was geen heilige of engel, maar een medemens die tijdens haar leven de nodige (en vooral ook onnodige) klappen had opgelopen. Volkomen logisch dat jij daar als kind geen begrip voor kon opbrengen, maar mooi dat je dat later wel kon, waardoor je hierbij niet bent achtergebleven met onverwerkt zeer waar je weinig meer mee kunt…
CiNNeR
@Jetje, @Ctje: dankjewel voor de lieve knuffels!
@Thinkie: Aan die gedachte houd ik me vast maar emotioneel kan het nog wel eens anders voelen.
@Henk: Dat heb je mooi verwoord en ik wilde dat het waar was. Maar in feite loop ik rond met onnoemelijk veel oud zeer hiervan, dusdanig dat ik eveneens ptss heb overgehouden (deels overgenomen van mijn moeder, deels door wat we hebben meegemaakt). Misschien juist omdat ik het altijd heb proberen te bekijken vanuit haar situatie en niet de mijne.
Het is juist moeilijker dat de mishandeling en onveiligheid kwam van degene waar ik het meest van hield en me het veiligst bij had moeten voelen, terwijl ik in mijn opvoeding bovendien mee kreeg dat de wereld een nare, onveilige plek moest zijn. Moeilijk kort uit te leggen maar ik zal er vast nog binnenkort op terug komen.
Miss Moneypenny
Mooi verhaal, goed beschreven. De liefde voor je moeder straalt er vanaf. Wat is het toch een monster, die PTSS. Ook respect voor jou, hoe je het doorstaan hebt en dat je sterk genoeg was om de kant van je moeder in te zien, haar te vergeven en zelfs een prachtige bang met haar op te bouwen. Echt heel ontroerend en nogmaals: prachtig beschreven.
esther
Godsamme, wat maak jij allemaal mee in je leven. Maar wat verwoordt je het helder en wat ben je vergevingsgezind en liefdevol. Petje af.
Laurent
Tjee, wat tragisch! Ik schrok me rot toen ik die eerste alinea’s las, wat erg. Wel erg mooi dat het later toch in evenwicht gekomen is. Maar je kunt er niets aan doen dat zoiets op een dergelijk jonge leeftijd een onuitwisbare indruk maakt.
thian
zorg dat je er nu ook ergens mee terecht kan
want het kan ondanks later toch nog flink effect hebben
als het zo plotseling naar voren komt
vooral als je herbelevingen hebt
ik weet er best wel wat van
heel veel sterkte
en liefs!
desiree
Je schrijft erg raak, heftig, en fuck ik herken het maar al te goed… In dit geval mijn vader in een tijd dat ik als kind daar nu niet zo goed meer bij kan komen… Ook ik heb PTSS, en heb er een intensieve behandeling in gehad in het verleden. Het is een aanleg van functioneren waarin verleden slecht verwerkt kan worden omdat het zo vreselijk hard binnen is gekomen. Door dit monster ben ik dwars door heen gegaan! Ik heb het dan ook vermoord dat monster, maar de schade zal altijd blijven bestaan. Ondanks dat ben ik de winnaar in dit alles, en lieve Cin ik hoop dat ook jij hierin een weg zal vinden waardoor je sterker zal groeien en het gevoel kan krijgen in het hier en nu te staan ipv steeds door het verleden ingehaald te worden en dat het over je heerst.
Ik ga iets geks zeggen, er zijn vele therapieën… men heeft nogal wat onderzocht in therapieland en het gekke is, therapie waarin men terug gaat naar vorig(e) leven(s) (ja ik hoor je denken) heeft percentueel de hoogste verwerkingskansen (vraag me niet hoe het werkt en waarom, maar dat is de uitkomst van onderzoeksresultaten, ooit eens gelezen in serieus naslagwerk…) En EMDR geloof ik dat het heet doet ook veel, weet niet of het ook zo een hoge slagingskans heeft. Zelf heeft het me jaren intensieve therapie gekost omdat ik hiervan niet op de hoogte was of er nog niet was zoals EMDR (weet niet of dat een optie voor je is ivm PTSS) Ik vertrouw erin dat je ook hier doorheen zult gaan komen, door rust en veiligheid in het leven nu, komen die dingen van vroeger boven, het is niet anders, wegrennen lukt niet, dus zeg ik altijd maar, dan maar dwars er doorheen 🙂 Heel veel liefs en sterkte toegewenst!
CiNNeR
@Miss Moneypenny: dankjewel voor het compliment. En inderdaad, PTSS is een ware nachtmerrie. Voor degene die het heeft maar soms ook voor de mensen die dichtbij staan.
@Esther: dankjewel voor je lieve woorden.
@Laurent: nee inderdaad, het is iets wat toch een leven mee gaat, of ik het nu wil of niet.
@Thian: ik ben er over gaan praten met twee tantes en enkele vrienden en inmiddels ook over gaan schrijven. Heb wel wat ptss kenmerken terug merk ik, alleen niet zo erg als in 2011 toen ik de weg helemaal kwijt was geraakt. Ik probeer mezelf wel in de gaten te houden en grijp veel terug naar de therapie die ik eerder heb gehad. Dankjewel voor je steun. Je weet er zeker wat van, helaas eigenlijk.
@Desiree: Ik hoop dat het niet teveel trigger is geweest voor je. In 2011 heb ik kort maar intensief traumatherapie gevolgd, onder andere nav de zelfdoding van mijn vader. Dat was toen helemaal schriftelijk bij intherapy (en kon omdat het een erg afgebakend trauma betrof). Wel zwaar om door te zetten en omdat het in principe kort durend is, erg intensief. Maar ik heb er ontzettend veel aan gehad toen en wat ik toen heb geleerd, probeer ik nu weer te gebruiken. Ken trouwens iemand met ervaring met EMDR en dat werkt heel erg goed. Het slaat niet bij iedereen aan heb ik begrepen maar als het aanslaat, dan is het een snelle methode (70 procent heeft er veel baat bij). Twijfel zelf wel of ik het zelf kan of beter wat hulp zou kunnen zoeken. Mijn wantrouwen richting de zorg helpt er niet in mee vrees ik. En dat ik weinig mobiel ben ook niet. Tot nog toe heb ik het dus gelaten maar denk er nog wel over na. Denk bij mij ook dat sommige kenmerken zullen blijven maar zeker niet meer het idee dat ik er aan onder zal gaan. En wat je zegt, er is maar een weg en dat is er door heen. Dankjewel voor je lieve woorden!
Kees Versluis
We hebben ooit wel eens contact gehad en sindsdien ken ik jou. Kennen is een groot woord, ik weet wie je bent. PTSS. Voor mij iets wat ex-militairen hebben die verschrikkeljke dingen hebben meegemaakt. Dat ‘gewone’ mensen het ook kunnen hebben heb ik vandaag van jou geleerd. Wat een liefdevol verhaal en zo goed ge- en beschreven. Ik heb niet alles gelezen wat je hiervoor hebt geschreven, de tijd ontbreekt me daarvoor. Als ik je kan helpen met jouw mobiliteit wil ik dat best een paar keer doen. Het lijkt me heel vervelend om afhankelijk te zijn. Laat het me maar weten, je hebt mijn mailadres nu.
CiNNeR
@Kees Versluis: Moest even terug zoeken maar nu herken ik je, Kange Lees! Over PTSS is over het algemeen toch weinig bekend tenzij je gericht op zoek gaat. Ook mijn huisarts dacht dat dat ptss alleen voorkwam bij oorlogsslachtoffers (hoewel ik dat van hem wel een beetje schandalig vond, hij wordt verondersteld bepaald geen leek te zijn tenslotte). Dankjewel voor de complimenten en lief dat je hulp aan biedt. Mijzelf kennende zal ik er niet snel gebruik van maken, maar de steun doet me erg veel goed.
Denise
Jeetje Cinner, wat een verhaal. Wat een wijsheid en kwetsbaarheid tegelijk. Je hebt het geweldig goed opgeschreven en verwoord. Die verwarring en onmacht die je gevoeld moet hebben en dan die worsteling later om alles een plek te geven.
Ik zie je meteen weer voor me zoals je in de brugklas was. Wat ben je sterk!
Petje af (die droeg je vroeger ook) voor dit stuk!
CiNNeR
@Denise: dankjewel lieffie. En ja inderdaad, ik heb een stevige hoeden/petten/baretten periode gehad 😉
Kim
Huilend heb ik je verhaal gelezen… Wat een erkenning. Het is of ik mijn eigen verhaal zat te lezen…. Zo dicht bij heeft nog n
Kim
Huilend heb ik je verhaal gelezen… Wat een erkenning. Het is of ik mijn eigen verhaal zat te lezen…. Zo dicht bij heeft nog nooit iemand mij geraakt.
CiNNeR
@Kim: dat vind ik heel naar voor je. Omdat ik weet hoe het me nu nog kan verteren en vrees dat dat bij jou niet anders zal zijn. We zijn er niet alleen in maar dat is soms maar een schrale troost. Veel liefs.
Rob
Hi,
Voor mij is je verhaal heel herkenbaar. Thuis kamp ik al jaren met een vergelijkbare situatie alhoewel het gelukkig nooit tot ernstig fysiek geweld is gekomen. De emotionele klappen zijn daarintegen minstens zo heftig. Ik ben benieuwd of je goede gespecialiseerde hulp hebt gevonden want daar zijn we nog steeds naar op zoek.
Kat
Herkenbaar! Zonder de klappen gelukkig. Maar heel goed verwoord.
Silvia
Wat een mooi geschreven verhaal ,ben zelf ook moeder van 4 kinderen en leef met ptss door mijn verleden en de trauma’s die ik heb doorstaan en begrijp wat je moeder moet hebben doorstaan en voor jou als haar kind is het heel moeilijk geweest
Mijn grootste angst is ook dat ik doorsla naar de kinderen toe ,maar gelukkig leef ik in regelmaat en rust
En voel ik het aan komen ook werk ik niet erbij zodat er zo weinig mogelijk stress en spanningen zijn
Er is goed mee te leven maar je het is belangrijk dat je beseft dat je glas altijd half vol is
En voor jou lief mens is het belangrijk dat je zelf dit verleden verwerkt en een plekje geeft voor er kindjes komen ,
Wens je een mooie toekomst toe met veel liefde en geduld en dank je wel dat je dit verhaal wilde delen
Liefs van mij
CiNNeR
Dankjewel voor je lieve woorden Silvia. Klinkt dat je er goed mee om weet te gaan, goed en knap dat je dat kan en doet voor je kinderen. Wens je veel verder herstel, liefs.