Toen ik aankondigde veel te gaan schrijven over mijn chronische, complexe post traumatische stress stoornis en de traumatherapie die ik volg, wist ik wel dat ik er voor koos erg openhartig te zullen zijn. Nu ik van de twaalf schrijfsels er nog geen een heb durven plaatsen, realiseer ik me pas hoe openhartig. Letterlijk mijn ziel en zaligheid voor iedereen die het wel of niet wil lezen. Betrekking hebbende op de slechtste, meest verdrietige en pijnlijkste momenten van mijn leven, de donkerste kant van mijn brein en het binnenste van mijn hersenspinsels.
De gedachte dat voor mij (relatief) vreemden het zullen lezen, doet me dan niet zoveel. Het idee dat bekenden het kunnen lezen en de wetenschap dat velen dat ook doen, maakt me meer benauwd. Dat zijn mensen die mij in meer of mindere mate kennen. Die ik tegen kan komen en in de ogen kan kijken. Wiens opmerkingen en soms kritiek toch een beetje kunnen raken. Er zitten mensen tussen die mij bewust maar nog vaker onbewust erg veel pijn hebben gedaan, waar ik mij misschien wel erg kwetsbaar voor maak.
En dan heb je nog het groepje mensen wat mij heeft mishandeld, de grond in heeft getrapt en mede verantwoordelijk is voor de post traumatische stress die mijn leven nog beheerst. Mensen waar ik in gedachten menigmaal overheen gereden ben en die ik ontelbare keren veel lelijks heb toegewenst. Zij verdienen het niet om te lezen wat de vruchten van hun harde werk is maar ik weet van enkelen van hen dat zij mijn log al langere tijd volgen.
Toch denk ik dat ik de moed zal blijven verzamelen om het schrijven door te zetten. Omdat ik geen slachtoffer meer ben en me zo ook niet wil voelen. Zou ik niet schrijven vanwege anderen, zouden ze mij op bepaalde manier nog in hun greep hebben, Denk, voel en handel ik weer niet vanuit mij maar laat ik me opnieuw dicteren door anderen. Laat ik een klein stukje controle uit mijn handen glijden in plaats van de touwtjes volledig terug in handen te nemen.
Ik weet het zelfs zeker. Laat ik mijn energie niet verspillen aan hufters en sukkels maar gewoon lekker openhartig schrijven, zoals ik dat wil.
Jessie
Ja, doe dat vooral, en voel je gesteund en weet dat een ander met een chronische ptss zich gesteund zal voelen ondanks het feit dat de oorzaak van diegene uit een totaal andere put komt. Het geeft steun en herkenning. Schrijf! Xx
Ctje
vind top van jou dat je open bent voor de hele wereld. Ook voor hufters. Misschien zet het ze aan denken. Ikzelf kan het niet open zijn voor iedereen…..
Chantal
Moet je het perse publiceren om het schrijven als verwerking te gebruiken? Ik denk dat het alleen al opschrijven kan helpen…
HenK
Lang, inmiddels heel lang, geleden zat ik bij een bijzonder ‘deftig’ diner naast de echtgenote van m’n grote baas.
Zij vroeg obligaat: “Hoe gaat het nu met u ?”
En ik gaf een kort verslag van hoe mijn sessies bij de psycholoog en consulten bij de psychiater verliepen.
Stomverbaasd vroeg zij zich af hoe ik zo open kon zijn over mijn psychische problemen.
Mijn reactie toen: Er is daarbij niets waarvoor ik mij zou moeten schamen.
Jij schrijft dat je geen slachtoffer meer bent en ook geen slachtoffer wil voelen. Het woord ‘slachtoffer’ staat mij tegen… maar ik ben/blijf het wel en er zullen altijd momenten komen waarop ik me ook slachtoffer zal voelen.
Wat trouwens niet betekent dat ik zielig ben en/of me zielig voel… dat heb ik achter me gelaten.
Wanneer jij blijft schrijven, Cindy, dan blijf ik het ‘ijs en weder dienend’ lezen.
Met vriendelijke groet,
Henk.
Henk van S tot S
Zolang je je er beter bij voelt, vooral doorgaan!
Waarschijnlijk zul er ook nog een paar lezers (m/v) mee helpen; is ook mooi meegenomen.
Henk van S tot S
Sorry, woordje “je” achter “Waarschijnlijk zul……….enz.” weggelaten.
CiNNeR
@Jessie: Dankjewel, fijn dat je er iets aan hebt.
@Ctje: Bij mij heeft het minder rechtstreeks invloed of in elk geval anders.
@Chantal: Voor jezelf opschrijven doet minder, in elk geval bij mij. Tenslotte weet ik al wat me gebeurd is, wat ik heb opgestoken in therapie of waar ik problemen mee heb. Ik vertrouw aan papier toe wat ik eigenlijk wil delen. Wat ik niet aandurf, liever geheim houd of voor anderen niet leesbaar is publiceer ik niet, wat overblijft wel.
Verwerken is overigens niet de hoofdreden dat ik erover schrijf en dat deel. In Nederland heerst een groot taboe over psychische problemen en stoornissen, liever hebben ‘we’ het nergens over. En dat niet praten, vergroot juist de kans op ptss na trauma. Laat ik een druppel op een gloeiende plaat zijn.
@Henk: Ja, in feite blijf ik ook slachtoffer in de zin dat de dingen nu eenmaal al gebeurd zijn en dat kan niet meer terug. Maar ik ben geen slachtoffer meer zoals gedurende de traumatische gebeurtenissen het geval was en dat is wat ik niet meer wil. Dankjewel voor het lezen en vooral je reacties.
@Henk van S: dat is wel een fijne gedachte, dat er mensne zijn die zich ermee geholpen voelen. En ook zeker een goede reden om het te blijven doen.