[Update] Inmiddels heb ik de petitie #TegenGecontroleerdVerspreiden opgezet. [/Update]
Er ontstaat steeds meer weerstand, onbegrip en boosheid over onderdelen van de ‘Gecontroleerd verspreiden’ strategie van onze overheid. En terecht. De cijfers liegen er niet om, elke signaalwaarde staat over de kop in het rood, de zorg kon en heeft het niet gehouden, de reguliere zorg is compleet afgeschaald en ook dat eist veel slachtoffers. En eerlijk is eerlijk, van begin af aan is er vrijwel elke week iets geweest om over te verbazen en mismoedig het hoofd te schudden. Of het nu ging om ‘het virus zal niet naar Nederland komen’, ‘carnaval vier je in kleine groepjes’ en ‘we zijn de verpleeghuizen vergeten’ of de puinhoop met testen, welke laboratoria in moesten worden gezet, niet verstrekken van persoonlijke beschermingsmiddelen in de zorg, doen alsof kinderen het virus niet kunnen verspreiden, suggeren dat (alleen in NL) mondkapjes niet zouden werken en meer puinhopen. Tot inmiddels een uiterst beroerde, trage vaccinatiestrategie, een miljard aan wat Hugo de Jonge ‘leuke dingen organiseren’ noemt maar verspreidingsevenementen zijn, horeca met prima maatregelen dicht houden maar brandhaarden als scholen en buitenschoolseopvang zonder maatregelen open.
Nu zijn er tal van organisaties, beroepsgroepen, branche organisaties, gezondheidsautoriteiten, adviesraden, petities en personen die met goede wil, tomeloze energie en idealisme tegen deze misstanden ageert. En gelukkig. Alleen vrees ik dat de Rutte doctrine die het politieke debat fragmenteert door telkens deelproblemen op te werpen waardoor het geheel uit het oog verloren wordt, eveneens is doorgezet door heel Nederland heen. Allerlei groepen strijden voor verschillende onderwerpen maar het protest tegen het werkelijke probleem, de grote veroorzaker van elk deelprobleem waar we mee worstelen namelijk de strategie van gecontroleerd verspreiden, blijft op deze manier uit.
Sterker, het brengt ons zelfs verder van de oplossing: gecontroleerd verspreiden in de prullenbak gooien om met kort, stevig ingrijpen en handhaven van de maatregelen die er zijn het aantal besmettingen naar nul of minstens zo min mogelijk te brengen, waarna de samenleving prima open kan maar dan zónder de vele slachtoffers en doden die het huidige beleid eist. Immers gecontroleerd verspreiden en varen op ziekenhuiscapaciteit betekent niets meer dan het aantal besmettingen zo hoog mogelijk houden zonder dat de zorg instort. En omdat dit feitelijk niet mogelijk is – elke misser zorgt voor verlies aan controle – het aantal besmettingen zo hoog mogelijk houden zonder dat COVID patiënten zonder zuurtstof ergens op de gang dood gaan. Om dit te bereiken en in stand te houden, is het zogenoemde ‘controleren’ en kwestie van stuivertje wisselen geworden. Bijvoorbeeld de basisscholen open geeft dusdanig veel besmettingen en problemen dat ondernemers ondanks goede maatregelen niet open kunnen. Hugo’s leuke dingen organiseren zorgt er voor dat maatregelen als de avondklok en gebrek buitenactiviteiten in stand blijven. De slechte vaccinatiestrategie inclusief alle missers plus de signaalwaarden in het rood zorgen er voor dat mensen dan maar een vaccin willen met een zeldzame doch zeer ernstige en dodelijke bijwerking.
Het is helaas net als in de politiek een effectieve strategie gebleken. Zo worden we druk bezig gehouden en blijft protest gericht op het een of op het ander. In plaats van wat we eigenlijk allemaal willen: stop het gecontroleerd verspreiden, streef naar weinig tot geen besmettingen zodat er én weinig slachtoffers vallen én de maatschappij open kan.
Wat ik er dan aan ga doen? Tja, dat ligt lastig. Ik ben een chronisch zieke, gehandicapte die verplicht met haar man al veertien maanden afgeschermd van de maatschappij leeft in een poging onszelf veilig te houden. Ik kan dus veel maar beperkt. Met bovendien een klein weblogje en een leuk maar weinig groot bereik. Dus schrijf ik dit. Hoop ik dat dit weblog wordt opgepikt. Dat de hashtag #TegenGecontroleerdVerspreiden trending kan worden gemaakt. En dat iedereen met een plekje op het web erover wil schrijven, iedereen die zich zorgen maakt de politiek wil mailen, we ons allemaal gaan uitspreken. Niet binnen onze eigen bubbels maar met de pijlen naar de politiek gericht.
Hou het erop dat ik durf te dromen.
Category: Media Page 1 of 6
Het zal me niet in dank afgenomen worden maar toch.
Zelf was ik bang dat onze overheid onder alle verkeerde argumenten zou besluiten door te gaan met vaccineren met AstraZeneca terwijl er twee alternatieven zijn. Er volgde echter een (mijns inziens) positieve ontwikkeling. Men wil geen onnodig ernstig zieken en doden veroorzaken met een vaccinatieprogramma, ook niet als het een relatief klein groepje mensen betreft. Omdat men wil dat mensen vertrouwen kunnen houden dat vaccins veilig zijn en je er in principe niet dood aan kan gaan. In mijn optiek twee hele valide redenen om de mensen onder de zestig jaar over te zetten op mRNA vaccins.
Nu begrijp ik wel dat mensen die een afspraak voor vaccinatie in de planning hadden staan en nu moeten afwachten hoeveel vertraging er zal zijn, erg teleurgesteld zijn. Bijna iedereen heeft hang naar iets meer gevoel van veiligheid en dat vlak voor de afspraak even in rook zien opgaan, is natuurlijk ronduit verschrikkelijk. Wat ik dan niet begrijp is wat ik van tv tot krant tot sociale media voorbij zag komen. Artsen, deskundigen, hoog-risicogroepen, chronisch zieken en zelfs mensen met een prima gezondheid en weinig risico die woedend waren en zijn en eisen dat mensen zelf mogen kiezen om tóch het AstraZeneca vaccin te krijgen. Mensen zoals ook ik die achter het advies van de Gezondheidsraad en het besluit van de overheid staan, werden zo’n beetje weggezet als angsthazen, wappies, bitches, dom en meer. Ik vond het eerlijk gezegd verbijsterend om allerlei redenen.
Sowieso omdat blijkt dat velen het idee hebben opgevat dat als zij gevaccineerd zijn, kinderen met een gerust hart naar school kunnen sturen, anderen kunnen knuffelen en allerlei dingen kunnen ondernemen die ze nu nalaten om zichzelf en ik neem aan anderen veilig te houden. Dit terwijl bekend is dat vaccinatie niet 100% effectief is, geen steriele immuniteit geeft dus niet de heilige graal uit de crisis is. Nu al helemaal niet. Een meerderheid van de bevolking is immers nog niet gevaccineerd, kinderen tot achttien jaar worden vooralsnog helemaal niet gevaccineerd, alle signaalwaarden staan zwaar in het rood, ziekenhuizen lopen over en mensen met nood aan reguliere zorg kunnen niet terecht. Hebben we het nog niet over de groeiende groep volwassenen én kinderen die na een milde infectie kampen met #LongCovid of orgaanschade. Bovendien ziet het er naar uit dat vaccins drie maanden effectief zijn en vervolgens de antilichamen dus een deel van de beschermende werking vrij snel terug lopen. In Israël en Engeland stijgen zelfs de ziekenhuisopnamen met mensen die met twee prikken geheel gevaccineerd zijn al, een enorme tegenvaller voor de hoop dat vaccineren alleen ons van de pandemie af zou kunnen helpen. Ow en dan hebben we nog de mutaties. Zoals de P1 mutatie die meer besmettelijk is, ernstiger ziek maakt, resulteert in meer overlijdens, niet alleen ouderen maar ook jongere groepen vol en hard raakt én langs immuniteit van doorgemaakte infectie als vaccinatie weet te komen. Oftewel hoezo zou je na vaccinatie zoveel voorzichtigheid laten varen en aan het knuffelen slaan?
Eveneens verbijsterend vind ik de non-argumenten die opnieuw ingezet worden. Vanuit leken is dat jammer maar vanuit artsen en deskundigen is het mijn inziens ronduit kwalijk. Bijvoorbeeld het stellen dat het risico op trombose bij de pil of een vliegreis groter is terwijl het bij het AstraZeneca vaccin om een andere, veel gevaarlijkere, meer dodelijke en zeldzamere vorm van trombose in combinatie met een verlaagd aantal bloedplaatjes gaat. Er wordt dus door mensen de beter kunnen en moeten weten ronduit gelogen en waarom? Om leken een verkeerd idee van het risico te geven en hen over te halen te eisen dat zij dat risico moeten mogen nemen. Ook het goochelen met statistieken, doen alsof elke en iedere inwoner dezelfde risico’s zou lopen met COVID en mank lopende vergelijkingen is misinformatie en in deze dus manipulatie om mensen – nota bene onder het mom dat iedereen prima zelf een risico afweging kan maken – een verkeerd beeld te geven. In mijn ogen net zo slecht en kwalijk als de zogenoemde ‘wappie’ artsen die met leugens elke vaccinatie ontmoedigen.
Waar ik verder met mijn hoofd niet bij kan is hoe veel mensen het gehele proces beschouwen. Blijkbaar bestond er bij velen de gedachte dat pauzeren van het vaccinatieprogramma voor de bühne zou zijn en er ongeacht de uitkomst niets zou veranderen maar het vaccineren weer vervolgd zou worden. En meent deze groep mensen dat het pauzeren en aanpassen van vaccinatiebeleid een slechte kneuzenactie zou zijn van #HugoKanNiets. Gek want dit is een van de zeer weinige trajecten die verlopen is zoals van meet af aan de bedoeling was. De vaccins zijn ontwikkeld met trials die de meest opvallende bijwerkingen aantonen maar niet groot genoeg zijn om mogelijke zeldzamere bijwerkingen zichtbaar te maken. Bij de uitrol worden gevaccineerden/bijwerkingen daarom goed gemonitord om te zien of er niet toch bijzondere, zeldzamere bijwerkingen aan het licht komen. Gebeurd dat, volgt daar onderzoek naar. Is het een niet zo’n ernstige bijwerking, wordt deze toegevoegd aan de bijsluiter en kan de uitrol verder gaan. Is het een ernstige bijwerking waar je bijvoorbeeld dood aan kan gaan, kan er besloten worden het programma stop te zetten of het vaccin niet voor specifieke groepen mensen in te zetten. Geen kneuzenacte dus maar exact zoals geplant en uitgelegd.
Tot slot heb ik het idee dat mensen zich toch niet goed realiseren wat dit risico inhoudt. Vermoedelijk overheerst de gedachte dat het hen niet zal overkomen. Op zich een natuurlijk mechanisme van het brein omdat bewust zijn van elk risico wat er te vinden is, leven onleefbaar zou maken. Alleen is het niet zozeer belangrijk dat de kans op de bijwerking klein is of dat je ook morgen onder een bus kan lopen. Het is belangrijk te beseffen dat de bijwerking destructief en definitief is. Het kan iedereen zomaar ongelukkig treffen en als je net die ongelukkige bent, is de schade enorm of kan je het niet meer na vertellen. En is het niet vreemd dat mensen die zichzelf al veertien maanden met allerlei maatregelen en sommigen met geïsoleerd leven proberen niet ernstig ziek te worden of dood te gaan, nu in ruil voor enkele weken tijdswinst het risico willen nemen net die ene te zijn die dood gaat aan de vaccinatie? Terwijl er een alternatief voor handen is zonder deze fatale bijwerking die nog beter beschermt ook?
Enfin. Persoonlijk voel ik me erg positief over het besluit van de Gezondheidsraad en de overheid. Mij geeft het niet minder maar juist wat meer vertrouwen dat er niet koste wat het kost gevaccineerd wordt en dat het vaccinatieprogramma goed gemonitord en bewaakt is. In mijn ogen eindelijk iets wat wel werkt zoals het moet werken. Ik denk verder dat het voor een groep chronisch zieken bovendien een uitkomst is. Zij krijgen nu het meest effectieve vaccin zoals aanvankelijk de bedoeling en ook wens was. En waar AstraZeneca voortdurend leveringsproblemen had waardoor het vaccinatieprogramma nog meer vertraagde dan de belabberde strategie en uitvoering al deden, levert Pfizer aan wat is toegezegd en gelukkig, er is voor komende maanden een heleboel toegezegd. Hopelijk kunnen de mensen die al een afspraak voor vaccinatie hadden dus snel alsnog gevaccineerd worden.
Overigens lijkt voor een groep eigenlijk een ander probleem te spelen. De groep mensen die nog niet aan de beurt was maar via de zogenoemde spillagelijsten toch een afspraak had gekregen, die nu is afgezegd. Of de hoop hadden middels de spillagelijsten eerder gevaccineerd te kunnen worden en dat nu op losse schroeven zien staan. Voor hen zal er waarschijnlijk geen inhaalslag gemaakt worden en zij zullen misschien terug op hun oude plek verderop in de tijd belanden. Dat is natuurlijk ontzettend zuur. Alleen hoe hard het ook is, dat maakt de beleidsverandering van de Gezondheidsraad en overheid niet een slechte keus.
We zijn geanimeerd in gesprek en ik wil een slokje drinken nemen. Als het glas bijna mijn lippen raakt, gooi ik spontaan de gehele inhoud in mijn gezicht. Terwijl de ginger ale uit mijn haren en van het puntje van mijn neus druipt, komt mijn man niet meer bij van het lachen. De kat gaat voor de zekerheid een eindje verderop zitten, de hond vindt me bijzonder lekker ruiken.
Nee, ik wilde niet ‘lekker gek’ doen. Ik ben behept met een neuromusculaire ziekte en in periodes heb ik erg last van spasmes/stuipen of ontbreekt het nogal aan coördinatie en motoriek. Dat is op zichzelf best lastig en soms uitgesproken vervelend maar goed, gelukkig levert het ook hilarische situaties op. Althans, ik en mijn omgeving kunnen er vaak hard om lachen. Als ik mijn boterham plots door de kamer gooi, de macaroni door de keuken vliegt, ik spontaan midden in de kerstboom donder, een reuzestap neem over een piepklein drempeltje of mezelf met het geven van een hand wil voorstellen aan een arts en hem tegelijkertijd per ongeluk tegen zijn schenen schop.
Toegegeven, soms levert het gemixte taferelen op. Zoals de keer dat ik viel en tegelijkertijd twee tassen boodschappen de lucht in gooide. Mijn man zei verschrikt ‘Wat doe je nou?’ Waarop ik zwaar de pest in snauwde “Ik ga er even bij liggen, nou goed!”. Hij heeft zich een kwartier staan te bescheuren (iets wat voorbijgangers die me kwamen helpen niet konden waarderen, aan hun boze blikken te zien). (Jawel, ik kon er later zelf ook om lachen). Of een andere keer in Moviepark Duitsland. Om de Halloween optocht goed te kunnen zien, was ik op een flinke verhoging gaan staan. Mijn evenwichtsorganen kregen alleen een hickup waardoor ik naar voren viel. In een reflex steek ik mijn armen uit om mijn val te breken, raak het achterhoofd van een mijnheer voor me en duw zo zijn gezicht vol in zijn broodje vlees, salade en saus. Snel probeer ik uit te leggen dat het een ongelukje is en mijn excuses aan te bieden maar van schrik en het zien van zijn gezicht vol saus en sla, schiet ik tegelijkertijd in de lach. Gelukkig accepteerde hij sacherijnig toch mijn excuses en konden we ons uit de voeten maken voor hij zich bedacht.
Sommige mensen zullen denken dat ik getikt ben waarschijnlijk. Een zomer liep ik met een flinke groep hondeneigenaren kletsend door het park. Uit mijn ooghoek zie ik onze hond bij twee jonge meiden op een bankje om aandacht en een hapje eten bedelen. Hij luisterde niet naar mijn roepen dus loop ik zo gehaast als ik kan er heen. Of eigenlijk kan ik dat niet. Als ik vlak bij hen ben, vallen de spieren van een been dan ook uit. Ik beland vlak voor hun neus op een knie, alsof ik ze een huwelijksaanzoek wil doen. En tja, ik ben een beelddenker. Terwijl twee paar zwaar opgemaakte ogen verschrikt en geërgerd naar me kijken, zie ik helemaal voor me hoe bizar dit eruit moet zien. Hysterisch lachend zeg ik ook nog dom “Ik ga jullie geen aanzoek doen hoor”.
Vanmiddag ontstond er op twitter een felle discussie over een filmpje van een cabaretière. Ze speelt elk filmpje een ander type en deze keer was dat iemand met spasmes die een make-up turorial geeft. Verschillende mensen waren er boos om geworden en iemand die zelf veel last heeft van spasmes had haar aangesproken op vermeend kwetsend zijn van het filmpje. De cabaretière reageerde met nog een filmpje waarin ze als hetzelfde typetje excuses aan bood. Dat viel in nog veel slechtere aarde.
Hoewel ik me de verontwaardiging over het tweede filmpje wel kan voorstellen en ik dat filmpje ook niet bijster grappig vond, viel me op dat de reacties ontzettend boos, fel en in mijn ogen nogal tegenstrijdig waren. Mensen die menen dat gehandicapten volledig gelijk zijn aan niet gehandicapten en evenveel mee tellen in de maatschappij, spraken tegelijkertijd uit dat handicaps niet gebruikt zouden mogen worden in sketches en (poging tot) satire omdat het mensen (gehandicapten) zonder meer zou kwetsen. Er kwamen bakken haat voorbij en er werd opgeroepen massaal te rapporteren om het filmpje en het liefst de cabaretière in kwestie van sociale media af te krijgen.
U voelt wel aankomen dat ik het hier niet mee eens ben. Sowieso denk ik dat er niet gelachen wordt om de handicap maar om de – in mijn ogen grappige – situatie die er uit voort kan komen. Humor is bovendien een van de manieren om met moeilijke dingen om te gaan, of het nu gaat om de handicap voor de gehandicapte of de ongemakkelijkheid die het zien van een handicap nu eenmaal vaak oplevert aan de kant van de niet gehandicapten. Mij geeft het in elk geval wat luchtigheid. Mijn inziens zou het verder goed zijn overal gehandicapten bij te betrekken. De zichtbaarder het is, de normaler het immers wordt. Tot slot denk ik ook wel enige hypocrisie te zien. De zwetende, etende, schreeuwende en nog meer etende dikke mannen uit Draadstaal worden veelal als ontzettend grappig gezien maar de vrouw met spasmes als typetje gebruiken zou uitsluitend kwetsend zijn.
Enfin, ik mengde me met mijn mening in de discussie. Niet met gestrekt been ofzo. Ik stelde wat vragen en gaf aan hoe ik er zelf in sta. Gelukkig kwamen er enkele normale gesprekken uit voort. Verbazingwekkend waren er meer die op wilden komen voor gehandicapten zoals ik maar dat deden door mij uit te schelden, zwart te maken, op negeren te plaatsen of te blokkeren. Direct en indirect werd ik bovendien weggezet als kwetsbaar, slachtoffer, kwetsbaar slachtoffer, zielig, een target, iemand die ontzien moet worden of iemand die humor per definitie niet aan zou kunnen. Ik zou verder een bitch zijn, het empathie-gen zou bij mij ontbreken en uiteraard vonden enkele mensen dat ik mijn bek moest houden. Niet gehandicapten legden me uit dat gehandicapten – opnieuw, zoals ik dus – het loodzwaar hebben, de handicap haten en deze door dit soort sketches pijnlijk in het gezicht geworpen krijgen, humor mentaal niet aan kunnen of zelfs met humor ‘kapot gemaakt worden’. Ow en het was geen humor maar ‘validistische pesterij’ zo werd me uitgelegd. Kortom, ik moest het verschrikkelijk vinden en als ik het niet verschrikkelijk vond, was ik een kutwijf.
Gelukkig kan ik daar met mijn zwarte gevoel voor humor ook om lachen.
Hele dagen hoor ik mensen over corona vertellen wat neerkomt op ‘alleen ouderen en mensen met onderliggend lijden gaan dood aan dit virus’. En ‘voor 98,5% van de mensheid is het maar klein griepje met weinig tot geen symptomen’. Het is alsof mensen het misplaatste idee hebben dat ‘onderliggend lijden’ en ‘ouderdom’ zou betekenen dat je minstens met een been in het graf staat en zij zich niet realiseren dat je met diabetes tot astma of na immuuntherapie stokoud kan worden. Mijns inziens geeft het bovendien aan hoe verachtelijk weinig waarde er aan een mensenleven toegekend wordt, zolang het maar niet om het eigen leven en dat van geliefden lijkt te gaan. Wat echter het meest opvallend is, is hoe weinig er in Nederland bekend lijkt te zijn over #LongCovid en #LongHaulers. Niet vanuit het RIVM, het OMT of de overheid maar gek genoeg ook weinig in de media en niet aan de talkshowtafels. En daar zit, denk ik althans, dan ook het probleem waarom mensen alles belangrijker lijken te vinden dan gezondheid. En waarom de wil lijkt te ontbreken om dit virus krachtig in te willen dammen met de bedoeling zo min mogelijk mensen ziek te laten worden.
De schatting op het moment is dat tussen de 10 en 20 procent van de zieken #LongCovid krijgt. Dat gebeurd niet alleen bij mensen die op de IC hebben gelegen en een lang revalidatietraject voor de boeg hebben. Het gebeurd juist ook bij relatief jonge, voorheen gezonde mensen die met ‘milde klachten’ thuis uit kunnen zieken. Een deel daarvan loopt orgaanschade op aan longen, hart, nieren, lever, alvleesklier, schildklier, centraal zenuwstelsel of hersenen waarvan niet zeker is in hoeverre dat geneest en wanneer dan. Een ander deel houdt langdurig klachten zonder dat de wetenschap precies weet hoe dat komt, wellicht dat er iets mis gaat in het immuunsysteem. Zoals het er nu voor staat, zorgt dit virus er in elk geval voor dat 1 op 5 tot 10 personen met milde klachten langer dan 3 weken ziek is en 1 op de 44 personen langer – vaak veel langer – dan 3 maanden ziek is. Dat is niet ziek als in een sniffeltje of een kuchje maar ziek als in de trap niet normaal op kunnen klimmen, uitgeput zijn na het aankleden, voortdurend buiten adem zijn, elke dag een splijtende hoofdpijn, brainfog waardoor mensen de simpelste taken niet uitgevoerd krijgen, niets kunnen ruiken en proeven en/of regelmatig terug ziek worden met diarree, overgeven en alles erop en eraan. Buiten dat het niet erg gezellig is voor de mensen die het treft, hoef je geen wiskundige te zijn om in te kunnen schatten dat bij oplopende besmettingen zoveel arbeidsongeschiktheid ook problemen voor economie en samenleving betekent.
Onze overheid heeft gekozen voor de strategie van ‘gecontroleerd uitrazen’ en ‘groepsimmuniteit’. En ik denk zomaar dat de burger daarom vooral niet geïnformeerd wordt over #longcovid. Het is immers, zoals minister-president Mark Rutte half maart aangaf en later halfslachtig ontkende, de bedoeling dat zoveel mogelijk mensen die niet in het ziekenhuis belanden, wél ziek worden. Iets waar mensen wel mee kunnen leven zolang ze het idee hebben dat de mensen die er aan dood gaan toch al met een been in het graf stonden én zij zelf een paar dagen wat snotteren en weer verder kunnen met het leven. Zouden mensen zich realiseren dat de kans 1 op 5 tot 1 op 10 is zo’n drie maanden uit de roulatie te liggen en 1 op 44 dat ze na acht maanden nog steeds amper of niet kunnen werken, laat staan leuk leven, zouden zij dan nog steeds zo enthousiast zijn over het ‘gecontroleerd uitrazen’ en ‘sturen op ziekenhuiscapaciteit’?
Eigenlijk heb ik mijn halve leven wel in mijn achterhoofd gehad dat de kans groot was dat mijn generatie en dus ik zelf nog een pandemie zou meemaken. Natuurlijk had ik geen uitgesproken voorstelling hoe de wereld er dan uit zou gaan zien maar dat het eng en klote zou zijn, leek nogal onvermijdelijk. Wat ik beslist niet aan had zien komen, is hoe met name de Westerse mens zich zou gedragen. Hoe de focus al snel niet meer op het virus, vermijden van zieken en doden en indien mogelijk uitbannen van het virus zou liggen. Maar op hoe erg het blijkbaar is om thuis te blijven, om afstand te houden, om de kinderen de hele dag thuis te hebben en om niet te kunnen doen waar we zin in hebben. En dit niet na een slepend jaar. Welnee. Na één maand.
Al in de eerste twee weken van wat strengere maatregelen om rampspoed in onze zorg te voorkomen, volgden de eerste columns en tv-optredens dat we de economie van het slot moeten gooien en hoeveel en welke groepen mensen we daarvoor gerust dood kunnen laten gaan. Hoewel de verontwaardiging over dat dood laten gaan aanvankelijk nog groot was, is dat in nog geen maand veranderd naar de suggestie dat ouderen toch al met een been in het graf staan, het eigenlijk massaal niet erg zouden vinden om dood te gaan en de rest van de bevolking dat dood gaan vooral moet accepteren of nog beter, moet omarmen. Hoewel niet duidelijk is of kinderen weinig of erg besmettelijk zijn, is het waarschijnlijk dat het kabinet vanavond zal aankondigen dat basisscholen weer open gaan. En dat jongeren ‘meer bewegingsvrijheid’ krijgen. De rest van Nederland blijft waarschijnlijk strenge maatregelen houden maar protest onder het mom dat ‘al onze vrijheden worden afgenomen’ groeit met de dag. Van columns waarin staat te lezen dat mensen er ‘niet meer aan mee willen doen’ tot een oproep over een ruime week samen te gaan demonstreren op het Malieveld in Den Haag. Vanavond zie ik de zoveelste gedragspsycholoog op televisie langskomen die het even wil hebben over de welwillendheid van de burger, de weg ebbende solidariteit en dat deze situatie ‘onhoudbaar is’. Nog maar eens, niet na een slepend jaar maar na één maand.
Enige realiteitszin lijkt er niet in te ontdekken. Blijkbaar beseffen volksstammen mensen nu al niet meer dat er relatief weinig zieken en doden te betreuren zijn dóór genomen maatregelen. En dat met kleine besmettingshaarden hier of daar het supersnel weer helemaal mis kan gaan. Dat dit virus niet alleen dikke, rokende 80+ers met een latente doodswens raakt maar allerlei lagen van de bevolking, van jongere kwetsbaren tot geheel gezonde, fitte mensen. Dat bovendien een grote groep mensen van degenen die het ternauwernood of zelfs met gemak overleven, allerhande verstrekkende schade aan het lichaam over zal houden, Een deel daarvan zoveel schade dat ze een leven lang geïnvalideerd raken. Hebben we het niet over de uitgeputte zorgverleners en verslagen nabestaanden die massaal een post traumatische stress stoornis aan het ontwikkelen zijn. Kortom, dat de maatregelen niet bedoeld zijn om burgers te pesten en een handjevol mensen te redden (die volgens menigeen blijkbaar het redden niet waard zijn) maar bedoeld zijn om de nachtmerrie en miljoenen doden die de Spaanse griep ons iets meer dan 100 jaar geleden heeft gebracht, uit alle macht te vermijden.
Ondertussen vraag ik me elke dag af wat de mensheid aan Westerse kant in hemelsnaam bezielt. Natuurlijk is het vervelend om veel thuis te zijn en je beperkt te voelen. Uiteraard is het griezelig wat dit met de economie en mensenlevens doet. En ja, de wereld verandert en dat vraagt wat aanpassingsvermogen. Maar mijn hemel. We zitten niet met voedselbonnen, schaars kaarslicht en een gammele transistor radio angstig in een tochtige kamer te wachten of er bommen op ons hoofd gaan vallen. We zitten niet eens echt in een zogenoemde lockdown.
Redelijk gestaag ontstaat het maatschappelijke debat waar ik persoonlijk een beetje misselijk van wordt. Met vragen als ‘hoeveel zijn x extra levensjaren waard’ tot ‘we moeten gaan accepteren dat nu eenmaal meer mensen dood gaan’ tot de huiveringwekkende stellingname “(…) dat het krankzinnig is dat wij door de coronacrisis de welvaart van onze kinderen naar de klote helpen uit onvermogen om te accepteren dat oude mensen een keer dood moeten.”
Sowieso is het in mijn ogen een uiterst zonderling en bizar debat. Omdat het probleem in deze niet is hoeveel mensen er al dan niet dood (willen of moeten) gaan. En ook niet het veel gehoorde dat kwetsbaren het op de IC ‘toch niet gaan redden’ of ‘een kasplantje worden’. Het probleem is dat ‘wij’ de zorg volkomen kapot bezuinigd hebben tot het punt dat 3000 IC bedden op 17 miljoen Nederlanders eigenlijk onhaalbare kaart is geworden (zowel vanwege materialen, apparatuur als personeel) en de normale zorg binnen de eerste weken al geen doorgang meer kan vinden. We zoveel naar het buitenland verkast hebben dat er van meet af aan een tekort is geweest aan mondkapjes, beschermende kleding, grondstoffen om testen uit te kunnen voeren, beademingsapparatuur en een aanstormend tekort aan allerhande noodzakelijke medicijnen. Bovendien zijn we inmiddels dusdanig weinig zelfredzaam dat het blijkbaar onmogelijk is gebleken om zelf die missende zaken alsnog te gaan produceren. Daarom gaan er niet alleen meer mensen dood door een griezelig en nieuw virus maar gaan er meer mensen onnodig dood, omdat we alles naar de klote hebben laten gaan. Dat het maatschappelijk debat zich vooral richt op meer en eerder dood gaan als oplossing voor politiek en maatschappelijk falen, geeft mij op zijn zachtst gezegd een hele nare smaak.
Het geeft me ook een knoop in mijn maag vanwege het gemak waarmee over dit onderwerp gesproken wordt in termen van ‘extra’, ‘verlenging van leven’ en uiteraard het “dood moeten”. Alsof kwetsbaren toch al binnen maanden dood neer zouden vallen (waar komt die gedachte überhaupt vandaan eigenlijk?). Of met zorg vijf, tien of vijftien levensjaren kwalitatief fijn kunnen leven een heel bijzonder kadootje was van de maatschappij maar het nu wel eens genoeg is geweest met al die feestelijkheden. Nu de nood aan de man is gelieve die luxe van leven in te leveren en met een nederige glimlach graag. Mama wil wel financieel gemak houden namelijk.
Het lijkt er zo op dat voor grote groepen personen een mensenleven bar weinig waard is. En dan uiteraard vooral andermans leven. De grootste roeptoeters lijken tenslotte echt niet bereid hun eigen leven op te offeren. het lijkt niet eens in ze op te komen dat ze zelf eveneens ernstig ziek en geïnvalideerd kunnen raken waarmee ze tot de kwetsbaren gaan behoren die volgens hen zo dood mogen of zelfs moeten gaan. Ze willen alleen hun geld niet zien verdampen en kennen weinig creativiteit in hun gebrekkige probleem oplossend vermogen.
Ik zou willen dat juist in extreme tijden als deze mensen zich terug bewust zouden worden van de waarde van een mensenleven. In plaats van nog meer waardering voor geld dan er voor de uitbraak al bestond.
Vandaag heeft het Universitair Medisch Centrum Groningen middels een nieuw persbericht getracht de schade die door toedoen van hun onderzoeker Stephan Bakker is ontstaan, enigszins te beperken. In het persbericht wordt benadrukt dat het niet de bedoeling was B12 tekort patiënten in paniek te brengen, deze patiëntengroep uitgesloten is geweest van het onderzoek en zij hun behandeling moeten en kunnen voort zetten. Zonderling genoeg nemen zij geen afstand van de waarschuwing zoals Stephan Bakker die gegeven heeft. Eerder is er sprake van een indirecte bevestiging met de woorden: “De waarschuwing die de onderzoekers hebben gegeven voor hoge doses vitamine B12, is uitsluitend bedoeld voor mensen die vitamine B12-supplementen nemen zonder aangetoond lichamelijk tekort. Omdat de gezondheidsrisico’s van veel vitamine B12 niet bekend zijn, waarschuwen zij voor het feit dat veel supplementen een veelvoud bevatten van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid van 2,8 microgram per dag.” Verder wordt net als in het eerdere persbericht geadviseerd met vragen over de behandeling naar de behandelend arts te gaan.
Hier gaat nog steeds iets grondig mis. Ten eerste is niet alleen de vitamine B12 tekort patiënt in paniek gebracht. Elk behandelend arts is eveneens de stuipen op het lijf gejaagd. De arts die volgens behandelprotocol hoog gedoseerde vitamine B12 injecties aan de patiënt voorschrijft en toeziet dat de vitamine B12 waarde in het bloed ten allen tijden ver boven de bovenste referentiewaarde blijft. En nu via het nieuws vernomen heeft dat ‘teveel’ vitamine B12 suppletie en ‘te hoge’ vitamine B12 waarden in het bloed zouden kunnen resulteren in een vroegtijdige dood. Alsof dit het voor een arts niet ingewikkeld genoeg maakt, kunnen Stephan Bakker alsook het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) met geen mogelijkheid vertellen wat men verstaat onder ‘te hoge bloedwaarden’ of ‘teveel suppletie’. Ze hebben bovendien geen idee waar de patiënt dan eigenlijk aan overlijdt dus welke tekenen een arts gedurende behandeling op bedacht zou moeten zijn. Hoe zij volgens het UMCG vragen van patiënten kunnen beantwoorden, is daarmee een groot mysterie. Eerder ligt het in de lijn der verwachting dat met de toch al beperkte kennis van vitamine B12 in de zorg, menig arts in deze brei van verstrekkende waarschuwing en onzekerheid zal kiezen de patiënt met minder injecties te behandelen of de behandeling geheel te staken en de patiënt maar naar de drogist te sturen voor een potje laag gedoseerde pillen. Het behoeft vast geen nadere uitleg hoe schadelijk dit voor de vitamine B12 tekort patiënt is.
De tweede misser is mijns inziens nog vreemder. Zowel Stephan Bakker als het UMCG blijven volharden in de stelling dat er nog niets bekend zou zijn over het al dan niet bestaan van gezondheidsrisico’s van vitamine B12 supplementen. Zelfs dat daar geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan zou zijn. Dat onderzoek alsook de ervaring is er namelijk wel degelijk. En tevens de reden dat elke toonaangevende autoriteit op medisch vlak wereldwijd al jaar en dag aangeeft dat vitamine B12 supplementen en injecties geheel veilig met zeer weinig bijwerkingen zijn waarmee niet over gedoseerd kan worden. Hoe bestaat het dat een hoogleraar interne geneeskunde en een universitair medisch centrum dit blijkbaar niet is na gegaan alvorens deze in mijn ogen boute, incorrecte uitspraken te doen?
Misschien vindt u dat ik inmiddels wel erg loop door te zagen over dit onderwerp. Bedenk dan dat ik een van de vele patiënten ben waarbij een vitamine B12 tekort zeventien jaar niet is erkend en vervolgens uit gebrek aan kennis drie jaar lang met te weinig injecties is behandeld. Dat ik daarmee niet alleen twintig jaar van mijn leven onnodig doodziek aan me voorbij heb zien gaan maar tevens permanente, invaliderende neurologische schade heb opgelopen. Mijn leven en gezondheid zijn er letterlijk aan gegaan en dat valt niet meer terug te draaien. Niet omdat ik de pech had ziek te worden maar omdat ik de pech had dat te veel artsen te weinig kennis over vitamine B12 tekort en het behandelprotocol bezitten en niet even de tijd wilden nemen zich op het onderwerp bij te spijkeren. Zeggen dat dit onderwerp me aan mijn hart gaat, is derhalve een understatement. En verder kan het goed mijn huisarts zijn die uit angst mijn behandeling niet voort durft te zetten …