Tag: Absurd Page 1 of 3

Reguliere artsen met alternatieve gevoelens?

Het is me al vaak overkomen maar iedere keer verbaas ik me er opnieuw over. De arts die zich niet hoeft te buigen over vitamineproblemen maar toch start met vertellen dat hij of zij geen enkel verstand heeft van vitamine B12 tekort of de behandeling er van om nog geen drie minuten later vol zelfvertrouwen en misplaatste autoriteit me te willen verzekeren van allerlei (wetenschappelijk bewezen) onzin. Vol afgrijzen is men zeker dat ik veel en veel te veel vitamine B12 injecties tot me neem. Dat de waarde vitamine B12 in mijn bloed veel te hoog zou liggen. Dat de klachten waar ik mee te kampen heb ten tijden van een tekort en verdwenen gedurende de behandeling met injecties, onmogelijk van een vitamine B12 tekort kunnen komen.

Nu ben ik net als iedere patiënt voor hulp bij gezondheidsproblemen afhankelijk van de zorg. Dus heb ik nooit gezegd: “Je had er toch geen verstand van, waar bemoei je je dan mee?”Of “als je het toch niet weet, hou dan lekker je kop dicht”. Wel heb ik er soms uitgeflapt “ja ik kan merken dat je er weinig kennis van hebt”.  Ik kan het je niet aanraden dat te doen. Het voelt eventjes lekker maar kan tot gevolg hebben dat de arts beledigd en al op kruistocht gaat om de behandeling te dwarsbomen. En je weet toch … als patiënt trek je doorgaans aan het kortste eind.

Sinds een jaar of twee loop ik tegen een wat nieuwer fenomeen aan. De “ja, vitamine problemen vallen eigenlijk onder alternatieve zorg”. Ik hoorde deze uitspraak voor het eerst uit de mond van de reguliere huisarts die mijn waardes liet controleren in een regulier laboratorium van een regulier ziekenhuis,  op basis van de uitslagen op reguliere wijze heel reguliere gefabriceerde  vitamine B12 ampullen voorschrijft die ik van de evenzo reguliere apotheek mee naar huis krijg om op medisch wetenschappelijke beschreven wijze – heel regulier allemaal – in de spier in mijn dijbeen te injecteren.  Zover ik weet is er nergens een bioresonantie apparaat of wiggelroede aan te pas gekomen en worden de vitamine B12 ampullen ook niet stiekem ingestraald, gefilterd of extreem verdund. Toch was deze mijnheer bloedserieus. Wat je doet afvragen hoe hij zichzelf in hemelsnaam ziet.

Ik dacht het hiermee allemaal wel gezien te hebben maar onlangs stond ik toch met mijn bek vol tanden.  Toen bleek dat mijn behandelend specialist dit sprookje van de huisarts had vernomen en daarom twijfelde of ik wel echt gebruik maak van reguliere zorg en niet stiekem het alternatieve circuit af loop. Let wel, ze had veel tijd nodig gehad om mijn dossier in verschillende ziekenhuizen op te vragen, had contact gehad met andere specialisten waar ik onder behandeling sta en heeft samenwerking gezocht met specialist nummer zoveel waar ik in verband met vitamine problematiek naar verwezen ben.  Desalniettemin waren een paar holle onzin woorden van mijn huisarts voldoende om haar aan het twijfelen te brengen of ik wel reguliere zorg bezoek?

En dan vragen artsen zich af waarom ik een groot wantrouwen tegenover de zorg ten toon spreid …

Comments (4)



De fanclub van neuroloog Jansen Steur in beeld en geluid

Vandaag was het nieuws gevuld met verontwaardiging uit de wereld van de neurologie, zorgverzekeraars en patiënten verenigingen over gisteren gedane uitspraken van neuroloog Rien Vermeulen, die de neuroloog from hell Jansen Steur wilde verdedigden. U weet wel, de neuroloog die in de grootste strafzaak in de Nederlandse medische geschiedenis 21 aanklachten tegen zich gesteld ziet en menig leven compleet heeft verwoest met ernstige verkeerde diagnoses en verkeerde behandelingen, tot mogelijk onnodige hersenoperaties aan toe. Hoewel ik blij ben dat het verhaal een flinke staart lijkt te gaan krijgen voor dhr. Vermeulen, was ik toch ook zwaar teleurgesteld. Teleurgesteld, omdat men vrijwel uitsluitend verbolgen lijkt te zijn over de uitspraken van dhr. Vermeulen dat ook hij wel eens andere diagnoses en hogere testscores heeft gebruikt bij aanvragen richting zorgverzekeraars om de patiënt te helpen medicatie of hulpmiddelen vergoed te krijgen.

Dat dhr. Vermeulen tegen alle verwoeste levens van patiënten in deze Jansen Steur verdedigd, zegt dat het allemaal wel mee valt, stelt een strafzaak absurd te vinden, meent dat deze neuroloog het niet kon helpen dat hij een verslaving had en hem bovendien betiteld als ‘steengoede neuroloog’, heb ik – vandaag althans – niemand over gehoord. Blijkbaar heeft opnieuw niemand oog voor de patiënt en gaat het voornamelijk om eventueel teveel betaalde centen.

Mij raakte het in elk geval als een mokerslag. Hoewel het bij mij gaat om te milde doch compleet verkeerde diagnoses, het nalaten van specifieke, voor de hand-liggende onderzoeken en een absurde, soms compleet onbeschofte desinteresse waardoor een vitamine B12 deficiëntie met neurologische schade en een erfelijke, progressieve, neurologische spierziekte mijn gehele leven tot mijn negenendertigste over het hoofd zijn gezien, herkende ik het type arts a la Vermeulen onmiddellijk. Het arrogante type wat meent dat artsen alles per definitie beter weten en fantastisch goed doen. Alles wat mis gaat is nooit hun schuld maar ligt altijd ter verantwoordelijkheid van anderen of ‘kan nu eenmaal gebeuren’. De dingen die hij opzettelijk verkeerd heeft gedaan, verhaalt hij relaxt over alsof het om een mooie kwajongensstreek gaat met o zo goede intenties. Die goede intenties breien in zijn ogen alles goed wat strafbaar krom is. De patiënt onzichtbaar in de schaduw van zijne geweldigheid.

Zulke mannen en vrouwen hebben mijn leven jarenlang verstierd op elk vlak denkbaar, stevige extra schade aan mijn gezondheid toegebracht en me achtergelaten met een fors trauma. Mag ik me gelukkig prijzen dat ik het kan navertellen.

Ik wil u wel bekennen dat ik bij de uitzending de ogen uit mijn kop heb zitten janken. Hoe moet dat zijn voor de gedupeerden van Jansen Steur wiens levens nog veel verder verknald zijn geraakt dan het mijne? Of de nabestaanden van de patiënten die het niet meer na kunnen vertellen?

Comments (3)



Topinkomens in de verslavingszorg

De rechter bepaalde dat de gemeente Eindhoven niet de balkenendenorm (193.000) mag opleggen aan medewerkers van de Brabantse verslavingszorginstelling Novadic-Kentron. De twee directeuren Krijn in ’t Veld en Roel Hermanides van Novadic-Kentron verdienen ieder ruim meer dan 2 ton (respectievelijk 236.849 en 218.676 euro).

Volgens de rechter mogen er alleen eisen aan subsidie gesteld worden, zolang de eis en de subsidie hetzelfde doel dienen. Aangezien de eis betrekking heeft op het inperken van topinkomens en de subsidie bedoeld is voor verslavingszorg, zou het gaan om twee verschillende doelen die niet verenigbaar zijn.

Waarom deze redenering niet in het voordeel van de gemeente wordt gegeven is mij een raadsel. Het kan toch juist op geen enkele wijze de bedoeling zijn dat een aanzienlijk deel van subsidie voor het verstrekken van verslavingszorg, gespendeerd wordt aan achterlijk hoge salarissen voor deze twee medewerkers?! Zelfs de Balkenende-norm is absurd veel voor zo’n functie.

Het is toch niet dat twee keer modaal zo schamel is dat mensen naar het buitenland vertrekken om daar beter te verdienen in de verslavingszorg.

 

Comments (10)



Politiek versus realiteit

Toen ik eind 2009 met een klein hartaanval op de hartbewaking was beland, mocht ik vrij snel weer naar huis. Met de nodige waarschuwingen maar zónder de benodigde onderzoeken. Daar was namelijk een wachtlijst voor van drie maanden. Vorig jaar had ik puur geluk dat ik binnen een week bij een gespecialiseerd neuroloog aan tafel zat, de wachtlijst voor een consult is daar gemiddeld zes tot acht maanden. Enige onderzoeken die volgden had ik dat geluk niet, daar moest ik net als ieder ander bijna vier maanden op wachten. De naadloos aansluitende revalidatie nam nog eens anderhalve maand wachten in beslag. De internist viel mee, het wachten beperkte zich tot slechts een maand. Helaas moest er voor de internist iets nagekeken worden door een oogarts, bijna drie maanden wachten. Nu is het wachten op een afspraak bij een academisch ziekenhuis, er is me al verzekerd dat dat maanden kan duren.

Eerlijk gezegd, hoor ik om mij heen niet anders. Ziekenhuizen en verzekeraars maken er nog zelden melding van, maar in de praktijk zijn er wachtlijsten te over. Alleen de politiek ziet dat blijkbaar geheel anders. Volgens verschillende partijen – met de VVD voorop – heeft het nieuwe zorgstelsel vruchten afgeworpen en is er geen wachtlijst meer te bekennen. Sterker, we worden door Mark Rutte gewaarschuwd voor griezelige socialisten die de wachtlijsten terug in zouden willen voeren. Arie Slob zag vanavond weer ‘de rijen wachtende mensen’ voor zich en smeekte Diederick Samsom tot andere inzichten te komen.

Zo verwonder ik me deze verkiezingstijd wel vaker over het in mijn ogen soms absurde wereldbeeld wat veel politici lijken te hebben. Met name aan de rechterkant. En met name als het gaat over de zorg. Hoewel, op elk gebied lijkt de politiek regelmatig een geheel andere realiteit te kennen dan de burger die alle dagen ervaart…

 Update: het is toch ook in de politiek doorgedrongen, hetzij bij slechts een partij.

Comments (6)



Fuck de patiënt (in luiers)

Daar kan geen bel-me-niet-register tegenop natuurlijk. Apothekers die je gegevens aan een commercieel bedrijf verstrekken zodat zij kunnen vragen hoe veel en vaak je in je broek plast. Of poept. Omdat de zorgverzekeraar wil bezuinigen op ‘luxe’ luiers en apothekers sowieso geen drol verdienen aan incontinentiemateriaal dus geen zin hebben om zelf de telefoon ter hand te nemen.

Dan beweer je als zorgverzekeraar ook nog met droge ogen dat de fabrikant heus wel producten anders dan die van hunzelf kunnen aanbevelen en ben je keigoed bezig al die stijgende zorgkosten te beteugelen.

Polisvoorwaarden voor 2013: Fuck you patiënt!

Comments (6)



Verplicht vrijwilliger in de zorg

Op basisscholen gebeurd het al veel, nu gaat er mee ‘geëxperimenteerd’ worden in verzorgingshuizen. Familieleden van bewoners in twee verzorgingshuizen gaan verplicht worden elke maand vier uur te komen helpen. Het gaat niet om verzorging – dat moest er nog bij komen – maar om wat tegenwoordig bekend staat als ‘extraatjes’. Hoewel het enigszins onduidelijk is wat er in dat verband wordt bedoeld met “toezicht houden”.

Men wil hiermee volgens zeggen bereiken dat mensen zich meer betrokken gaan voelen bij de verzorging van een familielid. Dat is natuurlijk klinkklare onzin. Immers wordt niet gevraagd meer te zorgen voor de eigen familie maar wordt je verplicht te gaan zorgen voor gelijk een hele afdeling. Bovendien blijkt dat deze in te voeren verplichting ook afgekocht kan worden. Schijnbaar als er met geld wordt gesmeten hoeven we over ‘betrokkenheid’ en ‘verzorging’ niet meer te praten. Verder zijn de consequenties van weigerende familieleden voor degene die de verzorging nodig heeft. Die kan dan namelijk op zoek naar een ander huis, komt lager op de wachtlijst of zal op een andere manier merken dat de familie geen ambities heeft om de zorg in te stappen. Als er al familie is.

Overigens zijn de consequenties van weigering verplicht vrijwilliger te worden vooralsnog volslagen onduidelijk. Net als alle onderdelen van het experiment totaal onduidelijk zijn. Dat deert deze directeur en bedenker van het plan geenszins, “Hij vindt het spannend om te kijken hoever ze hiermee komen.”

Oftewel, een verkapte bezuiniging van een directeur die zelf zeker niet betrokken is bij de bewoners van zijn verzorgingshuizen ..

 

 

Comments (24)



Hoe medicatie vijftig maal duurder werd ..

Een zorgelijk verhaaltje voor het slapen gaan (met dank aan Henk van S tot S). Voor een baby met een zeer zeldzame ziekte werd een apotheker gevraagd een specifiek medicijn te maken. Dat kon en deed hij jaren lang naar ieders tevredenheid, kosten 3000 euro per jaar. Toen kwam er een farmaceutisch bedrijf (Orphan Europe) die het medicijn ging maken, niet alleen voor de baby die inmiddels opgegroeid was tot tiener maar voor de veertig patiënten wereldwijd die deze ziekte kent. Kosten: 150.000 euro, vijftig keer zoveel!

Zeker, fabrikanten moeten zich aan enkele regels meer houden en meer rapporteren dan een apotheker. En de gebruikte grondstoffen zouden iets beter gezuiverd worden dan bij de apotheker het geval was. Maar moet dat 147.000 euro per patiënt per jaar méér kosten. Dat gelooft toch niemand!

Saillant detail: zorgverzekeraar Delta Loyd interesseerde het niets dat de apotheker hen 145.000 euro per jaar zou kunnen besparen. Niet omdat ze menen dat de medicatie afkomstig van de fabrikant beter zou zijn, welnee. Het interesseert ze gewoonweg niets hoeveel het kost en daar kunnen we het mee doen.

Ook vreemd, tot nog toe kan niemand aangeven of de extra kosten die de farmaceutische industrie claimt te moeten maken (“we maken er minimaal winst op”) gerechtvaardigd zijn te ja of te nee. Geeft wel aan dat er geen enkel inzicht is in de farmaceutische industrie en of ze de kluit wel of niet  fiks belazeren.

Deze absurditeit heeft niets te maken met het advies van het College van Zorgverzekeringen (CVZ) de medicatie van de ziekte van Fabry en ziekte van Pompe niet meer te willen vergoeden uit het basispakket. Kosten voor deze medicijnen zouden werkelijk erg hoog zijn. Hoewel … dat beweert Orphan Europe ook zonder dat iemand kan bevestigen of dat waar is.

Comments (3)



UWV: Eigen spullen verkopen is ‘inkomen’.

“Als u een uitkering heeft en wel eens uw overbodige spullen verkoopt via Marktplaats, Speurders, Tweedehands en soortgelijke websites, moet u erop letten dat u dit doorgeeft aan UWV”. Want: “Alles wat u extra naast uw uitkering verdient moet u opgeven aan UWV en de Belastingdienst.”  Verder …

Jawel, u leest het goed. Mocht u een oud bankstelletje verkopen of een tweedehands lamp in de aanbieding plaatsen, wil het UWV dat graag aanmerken als ‘extra inkomen’!? Dat is namelijk gouden handel en niet opgeven van die paar euro is – werkelijk waar – ‘fraude’. En denk nu niet dat u weg gaat komen met verkoop van die eettafel waar u na twintig jaar wel op uitgekeken bent, het UWV en de belastingdienst kondigen aan ‘strenge controles’ te gaan houden vanaf juni 2012.

Zou reiskostenvergoeding voor een tripje ziekenhuis ook onder extra inkomen vallen?

 

Comments (15)



Aan de schandpaal

“Tot een taakstraf veroordeelden moeten tijdens hun werkzaamheden voortaan een hesje dragen met de tekst ‘Werkt voor de samenleving’ en het logo van Reclassering Nederland. (…) Het is volgens Van Gennip zeker niet de bedoeling om de taakgestraften met de hesjes aan de schandpaal te nagelen.” Bron

Men wil veroordeelden niet te kakken zetten hoor, welnee! Men wil de samenleving laten zien dat mensen die iets verkeerds hebben gedaan ‘ook tot andere dingen in staat zijn’. Dat deze mensen verplicht zijn die ‘andere dingen’ te doen – het heet tenslotte niet voor niets ‘taakstraf’ nietwaar – en we dat allemaal weten, laten we maar buiten beschouwing.

Moet bekennen dat ik het een totaal achterlijk idee vindt. Vooral omdat het hier niet alleen gaat om tuig van de richel en/of rottige misdaden. Je kan ook een taakstraf opgelegd krijgen als je lopende boetes voor zwartrijden niet hebt betaald of er één wietplantje teveel in de tuin stond. Zaken die mensen over het algemeen niet direct als misdaad zouden betitelen of als ernstig ervaren, maar dat staat er niet bij vermeld op het opzichtige hesje waar net zo goed op zou kunnen staan ‘ik ben fout’ of ‘de rechter heeft me veroordeelt, nu mag u ook’.

Bovendien kan Van Gennip wel stellen dat het niet de bedoeling is veroordeelden aan de schandpaal te nagelen, dat effect zal het wel degelijk hebben. Zo’n weinig modieus hesje valt al op en het logo van de reclassering geeft toch te denken. Dat zit nu eenmaal in de mens. En wat gebeurd er als je op zaterdag in een zorgwinkel bent neergezet om je taakstraf te vervullen en je familie, collega of baas toevallig binnen komt wandelen?

Dan krijgt de zin ‘hij/zij is ook tot andere dingen in staat’ plots een heel andere betekenis, vermoed ik zomaar.

 

 

Comments (17)



GGZ: best bewaard publiek geheim

Vier maal ben ik aangewezen geweest op het GGZ waarbij ik met vijf verschillende personen contact heb gehad. Slechts één maal betrof dat een goede ervaring maar het moet gezegd, dat was een medewerker van een externe zorginstelling die sinds kort bij het GGZ was gevoegd. Hij was zelf nogal ongelukkig met het samengaan omdat hij het GGZ uiterst beroerd vond functioneren. Dat bleek ook wel. Hij kwam alleen op bezoek omdat een mij onbekende medewerker plots had besloten het dossier van een familielid waar ik zorgen om had en mij om te wisselen, zodat ik ineens aangemerkt was als alcoholiste die zichzelf totaal verwaarloosde en in diepe crisis zat. U had zijn blik moeten zien toen ik heel normaal de deur open deed! Zodra duidelijk werd dat ik niet in crisis was, was het dan ook snel klaar en kreeg ik verplicht een ander toegewezen. Een sympathieke mijnheer waar ik twee jaar mee gepraat heb en vrijwel niets mee opgeschoten ben. Niet alleen mijn maar ook zijn conclusie.  Het alcoholisme heeft overigens – ondanks het feit dat ik vanaf  mijn twintigste een alcohol intolerantie heb en nog geen kersenbonbon kan eten –  nog zeven jaar in mijn dossier gestaan. Telkens als ik verzocht het eruit te vissen, werd besloten dat ik ‘in ontkenning’ was en tegen mezelf beschermd moest worden. De enige reden dat ik wist dat het nog altijd in mijn dossier stond, is dat bij elke fysieke klacht behorende bij mijn chronische aandoeningen werd gezegd dat ik ‘ook niet zoveel moest zuipen’.

Enfin, dit was dus de ‘positieve’ ervaring(!). De overige drie confrontaties waren ronduit rampzalig. Een psycholoog fantaseerde eigenhandig bij elkaar dat ik in mijn jeugd zwaar mishandeld zou zijn geweest door mijn moeder en wellicht ook nog was misbruikt. Bij elke ontkenning van mijn kant werd hij ronduit boos en meende dat ik ‘niet geholpen wilde worden’. Bij de derde afspraak ben ik ronduit woedend opgestapt om hem geen fysieke schade aan te brengen. Een andere psycholoog vond dat ik absurd veel problemen op mijn pad had en wist ook niet wat ze daarmee aan moest(?). Zij werd nog ongelukkiger van mijn problemen dan ik al was en we besloten dan maar uit elkaar te gaan. De laatste wilde het met alle geweld niet over de reden van mijn komst praten (zelfdoding van mijn vader), concludeerde aan de hand van wat later Post Traumatisch Stress Syndroom bleek te zijn dat ik waarschijnlijk borderline moest hebben en meende uit het niets dat ik opnieuw moest leren functioneren. Dus in de zin van een boodschapje doen, een boterham klaar maken of een telefoontje durven te plegen. Daarvoor moest ik in intensieve dagopvang vond zij. Ik had in negen maanden tijd de nalatenschap van mijn vader compleet afgehandeld, was een intensieve medische behandeling gestart en kon echt mijn boterham nog wel smeren dus dacht er een tikkeltje anders over. Het resulteerde in een ordinaire ruzie waar me werd toegebeten op te rotten en me nooit meer aan te melden bij het GGZ. Waarschijnlijk begreep zij ondertussen best dat ik nog liever eigenhandig mijn been in drieën zou breken dan ooit nog terug naar het GGZ te gaan.

Zou dit nu incidenteel zijn, zou je zomaar kunnen stellen dat ik het toevallig erg slecht getroffen heb daar. Maar het lijkt niet bepaald incidenteel. Van de tientallen ervaringen waar ik ooit van vernomen heb, is er een enkeling die geen absurde problemen cadeau kreeg bij het GGZ. In vrijwel alle gesprekken over het GGZ met willekeurig wie, komt het GGZ uiterst slecht uit de bus. Ook in de media kent het GGZ nou niet bepaald een goede reputatie en er zijn zelfs relatief veel huisartsen die simpelweg naar alles behalve het GGZ willen verwijzen. Sterker is dit negatieve beeld niet eens iets van de laatste tijd of zelfs maar de laatste jaren. In de tijd dat het GGZ nog RIAGG heette, was de reputatie ook al volslagen belabberd.

En al jaren vraag ik mij dus af: hoe kan dat nou? Hoe bestaat het toch dat een organisatie zoveel slechte hulpverleners onder een dak weet te krijgen? Hoe kan het dat bestaande problemen in die instelling bestaande problemen blijven? Hoe is het mogelijk dat zo’n organisatie al die jaren blijft voortbestaan?

Het slechte reilen en zeilen van het GGZ moet wel het best bewaarde publieke geheim van Nederland zijn?

Positieve noot, toen ik eindelijk zo ver was (of vooral zover heen was) dat ik weer hulp durfde te zoeken, ben ik februari dit jaar bij Intherapy terecht gekomen. Daar heeft een psycholoog mij geheel online in zes weken(!) van Post Traumatisch Stress Syndroom afgeholpen. Verder word ik nog een jaar gevolgd om te zien hoe het me verder vergaat.

Comments (6)



Page 1 of 3

Powered by WordPress & theme based on Lovecraft