Ze zeggen dat een chronisch zieke dagelijks keuzes moet maken, vanwege gebrek aan energie. Men kan het een of het ander, maar niet beide op een dag. Zeker worstel ik daar ook mee, maar ik lijk nog meer moeite te hebben met de traagheid in mijn bestaan. Je kan het zo gek niet bedenken of ik doe er vele malen langer over dan vroeger. Tikte ik in mijn gezonde jaren binnen minuten even een mailtje weg, nu wijst de klok vier uur verder aan tegen de tijd dat ik bij groetjes en liefs ben aanbeland. Vol verwondering merk ik telkens weer dat elk klein boodschapje een tot twee uur in beslag neemt. Kleding van de wasmand naar een rekje overbrengen, duurt het slechts drie kwartier ben ik enorm gelukkig. Tel daar de noodzakelijke rustmomenten en slaapjes bij op en u begrijpt, tijd vliegt aan me voorbij terwijl ik me met een slakkengang door mijn to do lijstjes worstel.
Ik vermoed dat het trage niet zozeer gebrek aan energie is als gebrek aan concentratie. Dit stukje alleen heb ik al zes keer terug gelezen om te zien waar ik was, of ik niet ben afgedwaald en of ik niet in herhaling val. De verder ik schrijf, de langer dat weer duurt natuurlijk. En zo ben ik wel even bezig met een stukje van niks.
Een voordeel, u was er vast zó mee klaar …
