Geven om er zelf beter van te worden. Serious Request is verworden tot een ordinair commercieel format. Een gedrocht. Aids in dienst van het eigen imago, aids als city-marketing. Ze moesten eens weten, die kleine negertjes; papa en mama zijn niet voor niets gestorven. Lees verder op Luuk Koelman
Ja hoor, dat houdt AIDS wezen wakker des nachts … dat hulp voortkomt uit commercie en festiviteiten. Wat zijn we toch ook een afschuwelijk volk, een beetje lollig met de fooienpot voor het glazen huis gaan staan met een biertje in de hand. We zouden ons diep moeten schamen. Wat zeg ik, we zouden massaal een week niets moeten eten, naakt op straat moeten gaan slapen en het geld wat we daarmee opsparen geheel anoniem over moeten maken. Dan zou het liefdadigheid mogen heten en anders niet!
Want dat is Nederland op zijn zuurst. Liever hypocriet krokodillentranen huilen bij het zien van ellende waar wij ons amper een voorstelling van kunnen maken, dan op een positieve, sprankelende manier proberen mensen aan te zetten tot geven en nog meer tot doen. Het laatste levert meer op voor zowel de zelf als het goede doel maar staat niet zo idealistisch nietwaar. En dát heeft gelukkig niets met imago te maken hoor …
Overigens ben ik een enorme fan van Luuk Koelman. Ik ben echter ook fan van Serious Request. Inderdaad niet alleen voor het goede doel maar ook omdat ik het een geweldige happening vind. Het zeldzame moment in het jaar dat mensen die het normaal weinig interesseert, nu gezamenlijk van alles verzinnen om geld in te zamelen. Dat zij en wij daar vrolijk van worden, lijkt me alleen een plus.
