Uiteindelijk zijn er drie goedaardige afwijkingen gevonden in de lever, zogenoemde adenomen. Deze afwijkingen zijn hormoon gerelateerd en dus moest ik onmiddellijk van de anti-conceptiepil af. ‘Geen probleem’ dacht ik. ‘Doen we even’ dacht ik.
Dat valt een klein pietsie beetje tegen. Niets is makkelijker dan het niet slikken van een pil. Maar hormonen blijken niet op slag te verdwijnen en het lichaam is ook al niet meteen in balans. Dus zit ik op intens gelukkige dagen toch ineens te huilen om absoluut niets en hoeft er maar weinig te gebeuren om in woede te ontbranden. Om vervolgens inderdaad alweer in tranen te vervallen. Ik vergeet te eten afgewisseld met trek, trek, trek! Mijn slaap is doorspekt met warrige dromen en benauwde nachtmerries. Fysiek zit het ook nog niet zo mee. Oftewel ik heb structureel ende doorlopend last van een soort PMS. Iets waar artsen niet al te erg in geloven maar mijn man toch zeker wel! (Sorry lief!)
Inmiddels zijn mijn optimistische gedachten dat ik er met een paar weken wel vanaf ben, al door verschillende mensen getackeld. Blijkbaar kan het zes maanden tot een jaar duren voor de hormoonhuishouding bijgetrokken is en ik me – welja, zover dat mogelijk is – normaal ga voelen. (Sorry lief!)
Gelukkig ben ik stik eigenwijs. Ik ga er gewoon nog even vanuit dat ik in mum van tijd compleet bij getrokken ben.
