Mijn klachten komen exact overeen met de klachten die gepaard gaan met een B12 tekort, dus liet ik dat testen. Er bleek inderdaad een tekort te zijn. Ik werd doorgestuurd naar de internist, deze bevestigde dat er sprake is van een tekort en zodoende schreef hij B12 injecties voor. Die helpen wonderwel, zelfs de huisarts is totaal onder de indruk van het verschil wat hij zo op het oog al kan opmerken. So far so good. Zou je denken ..
Vandaag keerde ik terug naar de internist. Dan blijkt dat de tweede bloedtest een iets hogere B12 waarde aangeeft als de vorige keer, nu net boven de laagste referentiewaarde. Plotseling is dat cijfer alles bepalend en ruim voldoende om mijn gehele behandeling per onmiddelijk stop te zetten(?!). Van mij wil hij subiet niets meer weten, klachten, verbeteringen of hoe het gaat, alles wordt onderbroken en gaat als ‘niet interessant’ het raam uit. Nog erger, blijkt het cijfertje ook aanleiding te geven me ineens te gaan zien als achterlijke hypochonder die ziektes verzamelt. Op de vraag hoe het dan kan dat ik zoveel verbetering van de B12 injecties heb, krijg ik eerst een sarcastische sneer waar de tweede poging resulteert in “Ik ben niet de Albert Heyn waar u naar believen ziektes en medicijnen kunt uitzoeken”. Uiteindelijk gooit hij me een botje toe, als ik een placebo effect heb mag ik eens in de twee maanden een injectie (in plaats van standaard protocol: eenmaal per week tot afgebouwd kan worden na een a twee jaar). Hij liegt en passant even dat eenmaal per week een injectie geven overdosering zou zijn met gevaarlijke consequenties vandien en ik begin me af te vragen hoe imbeciel de man me inschat eigenlijk. (Voor de leken onder ons, vitamine B12 is in water oplosbaar, teveel wordt simpel uitgeplast en wereldwijd is geen enkel geval van overdosering bekend)
Ook word ik behandeld voor een ernstig vitamine D tekort maar daar kiest mijnheer een andere doch even zo absurde weg. De tweede bloedtest wijst een nog lagere waarde aan, zo laag dat het lab de uitslag niet meer kan vermelden. Dat moet dus echt langdurig aangevuld. Als ik echter vraag of ik wellicht te weinig vitamine D heb genomen omdat ik de eerste stootkuur heb afgebroken, roept hij tot tweemaal toe uit “U denkt maar steeds dat ik u levensgevaarlijke stoffen voorschrijf!” Euh, ik vraag of ik niet te weinig heb gekregen. *zucht* Nog bizarder wordt het als blijkt dat ik de vitamine D waarde nooit meer hoef te testen. ‘Dat komt vanzelf wel goed’. Let wel, buiten dat we geen flauw benul hebben of ik uberhaupt wel aan het opbouwen ben, is vitamine D wél makkelijk te overdoseren (na verloop van tijd) en is vitamine D een toxische stof waarbij overdosering wél ernstige gevolgen heeft.
Enfin, het was ouderwets KUT dus! De huisartsassistente was net zo verbouwereerd als ik en heeft voor vanmiddag meteen een afspraak geregeld met de huisarts. Hopelijk kan daar wel een normaal gesprek plaats vinden en werkt hij mee aan het gewone protocol. Dan moet ik via hem ook maar de vitamine D in de gaten laten houden. verder ligt er een klachtenbrief klaar voor de internist. Bij geen gehoor gaat die brief ook maar eens richting klachtencommissie, want dit soort taferelen komen me mijn neus uit inmiddels!
Hoe een ontzettend fijn iets in vijf minuten afgebroken kan worden naar een bak ellende … en waarvoor??
