Tweeëntwintig jaar geleden leerde ik het voor het eerst kennen omdat mijn ouders het vaak keken en ik dus soms ‘verplicht’ mee zat te kijken. ‘S avonds laat de herhaling van ‘As The World Turns‘ op RTL 4. Ze waren werkelijk fan van de serie en mijn moeder praatte me gerust drie weken bij als ik weer eens een aantal weken gemist had. Ik moest er altijd een beetje om lachen, mijn ouders waren niet bepaald het soap opera type. Ze hebben het dan ook slechts een paar jaar volgehouden en stopten met kijken, net toen ik – inmiddels het huis uit – de lol er van in ging zien. Niet dat het werkelijk razend interessant was, het verhaalde over het zogenoemde ‘gewone’ leven van een hoop fictieve personages in een even fictief stadje. Een weerspiegeling van het ware leven kon het niet genoemd worden. Elk normaal mens zou zichzelf van het leven beroofd hebben of in een psychiatrische inrichting gestrand zijn, als zij hetzelfde drama mee zouden maken als de personages in de serie deden. Maar toch was het leuk, elke dag kijken wat de scriptschrijvers nu weer bedacht hadden en meeleven met de personages in al hun geluk en vooral ongeluk. Bovenal was het een rustmomentje op de dag waarbij het verstand op nul kon en de waan van de dag plaats maakte voor een stukje simpel leuk. Jaren lang was het een vast ritueel. Schemerlampjes aan, met een kopje warme chocolademelk en een peukje op de bank As The World Turns kijken. Dat wil zeggen, als ik thuis was, het was nog niet zo erg dat ik de deur niet uit wilde om mijn soap niet te missen.
Verder in tijd hoefde ik het niet meer te missen. De videorecorder kwam in huis – later vervangen voor een harddiskrecorder – en zo ging het van kwaad tot erger. In het begin nam ik het op voor als ik later ziek op de bank lag en me kapot verveelde, iets wat jaren lang veelvuldig speelde. Maar het leek wel alsof de meer ik keek, de minder ik wilde missen. Zelfs als ik een verhaallijn volslagen belachelijk vond, wilde ik toch weten wat er de volgende aflevering zou gebeuren. Het was op de koop toe prettig met mijn ver de nacht in verschoven bioritme. Iets te kijken aan het einde van de nacht zodat ik vervolgens geheel piekervrij in slaap kon vallen. De laatste tien jaar heb ik ‘As The World Turns’ dan ook dagelijks gevolgd en vrijwel geen aflevering meer gemist. Ter hilariteit van mijn omgeving kan ik wel stellen, kijken van soaps levert een mens weinig bonuspunten op.
Net heb ik de allerlaatste aflevering gekeken. En zult zich wel een breuk lachen, het stemde me een beetje treurig. Na twintig jaar kijken, moet ik een ander ritueel gaan zoeken om gedachten uit te bannen en zonder piekeren naar bed te gaan. En heel eerlijk, zal ik de personages en al dan niet hysterische verhaallijnen ook gewoon missen…
