Goed, toen ik de injectie kreeg had ik geen clue wat er zou gebeuren en of ik uberhaupt wel iets zou merken er van. Maar binnen een half uur merkte ik al verbeteringen in mijn fysiek. Het was alsof mijn ogen wat meer open gingen, mijn hersens beter aan de slag konden en de eeuwige vermoeidheid een beetje optrok. Dat beschrijft echter bij lange na niet hoe ik me er van ging voelen. Als Alice in Wonderland bijna, alsof ik even terug mocht spieken in de tijd, herinneringen aan een energiekere zelf door een kiertje kwamen gluren. Dat gevoel maakte me euforisch, high gewoon.
Het werd nog tastbaarder toen de vriendin die mee gegaan was me alleen maar aan kon staren omdat ook mijn uiterlijk veranderde en Stefan het verschil zelfs door de telefoon hoorde. Mijn ogen stonden werkelijk beter, meer open en minder vermoeid. Ik ging weer vele malen sneller praten, struikelend om alles tegelijk te vertellen. En ja, het voelde ook vertrouwd.
Maar goed, het is niet alleen zonneschijn en rozeblaadjes. Mijn botten en spieren kwamen krakend in protest en doen zich voelen, het effect trok bovendien na enkele uren langzaam weer weg. En zo goed als ik me van de B-12 voelde, zo beroerd pakte de eerste dag van de stootkuur vitamine D uit. Pijn, vermoeidheid, tintelingen, jeuk, benauwdheid en gezwollen ledematen maakten gestressed en beroerd. Eigenaardig omdat de vitamine D op zich geen bijwerkingen kent, niet zo eigenaardig omdat ik een absurd hoge hoeveelheid heb gekregen en een lichaam wellicht maar zoveel kan hebben. Uiteindelijk een goed teken denken we, er gebeurd iets en dat belooft wat.
Toch, ik werd zo beroerd dat ik besloten heb de stootkuur niet verder af te maken maar eerst maandag de internist terug te bellen om te bekijken of ik gewoon met de enorme pot tabletten die ik al heb, verder kan opbouwen. We hebben het idee dat de arts wat erg enthousiast aan de slag is gegaan en vijftien jaar klachten in drie dagen wil weg toveren. Dat wil ik in elk geval niet. Er ligt al zo enorm veel op mijn bord met het verdriet om mijn vader, alles wat nog geregeld moet en waar ik verschrikkelijk tegen op zie plus de B-12 en de veranderingen die dat teweeg brengt. Het werd me vanmiddag veel en veel te veel, dus ietsje rustiger aan lijkt verstandiger.
Al met al biedt het wel hoop. Ik weet nog niet wat er in het vat zal zitten maar dat er wat in zit moge duidelijk wezen. Maandag mijn volgende B-12 injectie, kan niet wachten!
