De afgelopen drie jaren is dit weblog werkelijk alle kanten op gegaan. Soms schreef ik nog eens wat, soms bleef het een maand achtereen stil. Hier en daar een vrolijk verhaaltje, dan weer een schrijfsel uit de diepste put of een gefrustreerd stuk uit onmacht en woede. Meestal toch wat oppervlakkig met soms ineens een (te) intens kijkje in mijn leven.
Blijkbaar is dat wat een zelfdoding van een geliefd persoon met je kan doen. Of wat het in elk geval met mij heeft gedaan. Elke maand, elke week en soms elke minuut een andere persoonlijkheid. De ene keer optimistisch vol plannen, vele andere keren diep in de put. Soms actief vol goede zin, dan weer neerslachtig met een donkere bril op of huilend in de war. Altijd een antwoord klaar op de vraag “Hoe gaat het met je” maar eigenlijk had ik beter kunnen zeggen ‘Weet ik veel?!’ of ‘Wat ik nu antwoord kan over een uur alweer heel anders zijn’.
Graag zou ik zeggen dat dat nu allemaal achter me ligt. Dat ik weer heel ben en weet waar ik heen ga. Dat alles goed is en de zon schijnt. Maar zo is het nu eenmaal niet. Niet helemaal. Kan wel zeggen dat het wat beter gaat. De goede momenten beginnen de slechte wat ruimer te overtreffen in aantal. De zin in dingen overheerst mijn leven meer dan verdriet en pijn kan overschaduwen. Mijn gedachtes krijgen weer wat lijn, overleven is weer leven geworden. En met name dit jaar kan ik terug kijken op moeilijke maar ook hele leuke veranderingen. Hell, er zijn momenten dat ik me even heel gelukkig voel.
Misschien klinkt het u niet laaiend enthousiast in de oren en verdiend het niet direct een ‘vind ik leuk’ op Facebook. Maar het is zoals het is. En ik ben er persoonlijk al erg blij mee.
Iedereen het allerbeste gewenst voor het komende jaar!!!
(en de jaren er na)
xxx
