Tag: Blunder

Dit moet ik even kwijt: zorg zonder uitweg

Omdat van me af schrijven voor mij de beste manier is om verleden te plaatsen en los te kunnen laten, ga ik u de komende periode even lastig vallen over verschillende dingen die mij dwars zitten aan mijn medische verleden en meer oud zeer.

Ooit kwam – ondanks het feit dat ik al tientallen jaren intolerant ben voor alcohol – door een vergissing van een therapeut bij het GGZ in mijn dossier terecht dat ik alcoholiste zou zijn. Een vergissing die tot mijn verbijstering niet meer ongedaan gemaakt leek te kunnen worden. Legde ik uit intolerant te zijn voor alcohol dus nooit te drinken, werd dat opgevat als ‘ontkenning van problemen’. Onder het principe dat mensen in ontkenning van hun drankprobleem tegen zichzelf beschermd moeten worden, mochten zij mij het recht ontzeggen mijn dossier op dat punt in te kijken of aan te passen. Ik zou mijn dossier dus alleen nog in mogen kijken als ik toegaf alcoholiste te zijn, wat ik niet was dus logisch verdomde. En zo werd een domme verwisseling van gegevens door een ander, een probleem wat ik zelf niet kon oplossen. Dat ik zichtbaar problemen had met mijn spieren en evenwicht, maakte de zaken er uiteraard niet beter op.

Hetzelfde euvel treft mensen waarvan fysieke problemen onterecht worden geschaard onder ‘het zal wel psychisch zijn’. Een patiënt kan zelden zelfstandig bewijzen dat er fysiek iets mis is. Weigert deze psychische hulp, dan wordt dat gezien als valse ontkenning wat tevens bevestigd dat er sprake moet zijn van psychische problemen. Gaat de patiënt dan maar in op aangeboden psychische hulp, is dat eveneens een bewijs dat problemen psychisch zijn. Helpt de therapie met of zonder antidepressiva vervolgens niet, krijgt de patiënt de schuld van het falen. Voor je het weet heb je tien therapeuten versleten en ben je geen stap verder gekomen.

Zit je als patiënt maar lang genoeg in deze cirkelredenering opgesloten, kan ik u verzekeren dat er vanzelf psychische problemen van komen. Niemand blijft optimistisch en vrolijk rond huppelen als er sprake is van ziekte en beperkingen waar geen hond interesse voor toont, de zorg achteraan. Ga dan maar uitleggen dat de psychische problemen niet vooraf gingen aan fysieke symptomen maar feitelijk gevolg zijn van het onbenul van een arts waar je op dit moment tegenaan zit te praten. Nee, dat komt inderdaad niet snel meer goed …

Kan het ook gebeuren dat psychische problemen als neerslachtigheid of depressie symptoom is van een fysieke aandoening. Tja, dan ben je helemáál in de aap gelogeerd.

Het vreemde is dat ik gedurende de tijd dat ik fysieke problemen had waar geen juiste diagnose voor kwam, onnoemelijk veel naar de psychische hulpverlening in allerlei vormen en maten ben gestuurd. Maar nu ik met terugwerkende kracht de juiste diagnoses heb, geen hulp kan krijgen voor de psychische problemen ten gevolge van het zo laat stellen van deze diagnoses en alles wat er bij komt kijken. Nogal de boel op zijn kop nietwaar. Gelukkig hebben de revalidatie therapeuten zich opgeworpen als fijne maatschappelijk werkers en ben ik sowieso al aardig aan het opkrabbelen.

Het vermeende alcoholisme is overigens uiteindelijk verwijderd. Dreigen met een klachtenprocedure had daar niets mee te maken, aldus de therapeut. 

Comments (7)



Blijf van mijn oma af!!

“Lieverd, ik wilde je wat vertellen” hoorde ik mijn oma zeggen op ons antwoord apparaat. Dus belde ik haar later op de dag terug. In de verwachting dat ze misschien gevallen was, er een nieuwe bewoner in haar zorghuis was komen wonen of ze een leuk idee had. Maar nee, niets van dat al. Ze belde om te vertellen dat een mevrouw geprobeerd had haar scootmobiel af te nemen en een mijnheer er voor had gezorgd dat ze geen thuishulp meer krijgt. Haar thuishulp had vanochtend al met tranen afscheid genomen zonder een koekblikje af te stoffen, ze moest per direct weg. Mijn oma had de halve dag zitten huilen.

Erm?

De scootmobiel was een apart verhaal. In Almere zijn ze bezig met het instellen van zogenoemde ‘leen scootmobielen’. Met een verwijzing van de huisarts kan je naar een zorginstelling in de buurt om een scootmobiel uit de fietsenstalling te halen en een dagje op stap te gaan. Mijn oma kan vanwege twee kunstheupen, een kunstknie en de mooie leeftijd van 87 niet best lopen en heeft al vijftien jaar een eigen scootmobiel van de gemeente. Die gemeente besloot nu plots dat het een uitmuntend idee zou zijn haar scootmobiel bij mijn oma’s voordeur weg te halen en in de fietsenstalling te plaatsen. Hij bleef dan wel van mijn oma, maar ook anderen zouden hem kunnen lenen. Wilde ze de scootmobiel dan zelf gebruiken, moest ze hem maar even ‘reserveren’. Mijn oma vond dat een naar idee. De fietsenstalling is te ver weg, daar kan ze zonder scootmobiel niet komen(!). Bovendien is haar toestand nogal wisselend, waardoor het zeer handig is dat ze bij elke goede bui in haar scootmobiel kan klimmen en zeer onhandig als ze zou moeten reserveren. Kwiek vroeg ze of dat niet anders kon, als ze er voor zou betalen bijvoorbeeld. En tee dee hee, dat kon ineens wél. Dertig eurootjes per maand neertellen, dan mag de scootmobiel in haar gebruik blijven. Nog kwieker merkte mijn oma op dat dertig euro best veel is voor iemand met alleen AOW. En tee dee hee, wellicht is het vaste bedrag per maand bij nader inzien iets lager. De mevrouw gaat het allemaal toch maar uitzoeken. Alsmede de taxivergoeding. Want als ze een scootmobiel kan rijden, zou ze plots geen taxi nodig hebben als ze naar het ziekenhuis moet. Maar dat is niet zeker. Mijn oma ziet het met wantrouwen tegemoet en heeft het gevoel dat ze binnenkort de deur niet meer meer uit zal kunnen.

Het verhaal met de thuiszorg is nog absurder. Ze kreeg vier juli een brief in verband met de veranderingen per 1 juli(!?). De brief stond vol met alle mogelijke zorgpakketten die in Almere te krijgen zijn. En vertelde mijn oma ongevraagd dat ze ‘moest’ kiezen voor een Persoonsgebonden Budget (PGB) omdat dat ‘het meest geschikt’ zou zijn voor haar en haar hulpvraag (vier uur hulp in de week). Of ze dat tijdig wilde regelen en aanvragen, want door haar gedwongen ‘verkozen’ overstap van thuishulp in natura naar PGB, werd per 1 juli de thuishulp ingetrokken. De zorgcoördinator van de zorginstelling waar ze woont, was ook flabbergasted maar in plaats van even te helpen een en ander recht te breien, besloot ze dan maar een PGB voor mijn oma aan te gaan vragen. Met de mededeling dat zo’n aanvraag minimaal zeven weken duurt dus ze die periode in elk geval geen hulp krijgt. Wat het allemaal in zou gaan houden, niemand kon het haar vertellen.

Mijn oma had geen idee wat een PGB is, wil ook helemaal niet zelf haar zorg gaan inkopen en begrijp er allemaal niets van. Een blik op de site ‘Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling‘ en de wetenschap dat zo’n PGB – als het al toegekend zou worden – per 1 januari 2012 alweer opgeheven zou worden, doet mij vermoeden dat er gewoon een blunder is gemaakt door een of andere mongool ambtenaar. Jammer dat al die verzorgers die haar zouden moeten helpen, gewoon vrolijk mee blunderen. Maar goed, het houdt me van de straat zullen we maar denken.

Nu maar hopen dat ik niet alleen de veranderingen teruggedraaid krijg, maar het ook voor elkaar kan boksen dat ze op korte termijn weer thuishulp kan krijgen. Het liefst dezelfde hulp die ze al had. Inderdaad, ik ben optimistisch gestemd vandaag.

 

 

Comments (14)



De belastingdienst is op vakantie

Grapje denkt u? Nou nee. De belastinginspecteur die mij mijn bezwaar toekende waar nog altijd de nodige fouten in bleken te zitten, is met vakantie. Hij heeft geen waarnemer aangewezen. En uiteindelijk was er slechts één collega aan de telefoon te krijgen. Die niets voor me kon doen want ze had nog maar één uur werken te gaan tot … inderdaad, ook zij op vakantie zou gaan. Pas over drie weken heb ik kans weer iemand te pakken te kunnen krijgen, die er iets zinnigs over zou kunnen zeggen(?!).

Daar heb ik niets aan. Er zijn dan nog maar twee weken over voor ik in beroep moet zijn gegaan tegen de uitslag van het bezwaar, bij de rechter. Dat betekent dat er effectief anderhalve week over is waarin de belastingdienst zou moeten nagaan én rechtzetten om dat vervolgens ook nog correct ende op schrift in mijn brievenbus te laten belanden. Gaat niet gebeuren natuurlijk. Dus beroep. Waarbij ik zelf de griffiekosten mag betalen. Bovendien mag ik met een beetje pech mijn beroep komen toelichten. Pech, omdat het belastingkantoor en de rechtbank in de woonplaats van de feitelijk belastingplichtige wordt aangehouden. Mijn overleden vader dus. Die niet bepaald om de hoek woonde. Buiten dat ik niet zo mobiel ben, kunnen de kosten zo nogal oplopen en is het straks de vraag of het beroep nog zoveel nut had.

Nog mooier, kon tevens niemand mij vertellen wélke rechtbank ik in beroep moet en hoeveel de griffiekosten bedragen. “Dat hoort op uw brief te staan. Als het er niet op staat, dan weet ik het ook niet.”

*Zucht*

Je zou overigens denken dat het een reuze ingewikkelde zaak is. Dat is niet zo. Het gaat om een bedrag wat toegekend is minus het voorschot wat twee en half jaar geleden is uitbetaald. Langs de tijd door minstens vijftien verschillende medewerkers op verschillende tijdstippen voorgerekend en bevestigd, alle vijftien keer hetzelfde bedrag. Alles anders wat op de aanslagen terecht blijft komen, zijn verzinsels van de belastingdienst, bedragen die nooit zijn uitgekeerd of terugbetaald maar die eenmaal vermeld, niet meer losgelaten worden.

 

 

 

Comments (9)



De belastingdienst, te vroeg gejuichd

Op 28 mei vertelde ik u vrolijk dat de belastingdienst mijn bezwaar volledig zou gaan toekennen. Vandaag kreeg ik het officiële bericht.

U raadt het zeker al?

Er klopt nog steeds niets van!

%&^%(*^@*(^*&$%!!!

Frappant detail: deze aanslag betreft nog steeds de nalatenschap van mijn vader. En heb ik anderhalf jaar terug al erfbelasting over betaald. Toen wist de belastingdienst namelijk wél precies het bedrag uit te rekenen. Pas op het moment dat het bedrag werkelijk uitgekeerd moest worden, ging het volledig mis …

 

Comments (7)



De belastingdienst, gekker kunnen ze het niet maken?

Toen mijn vader 4 januari 2009 overleed, kreeg ik onnoemelijk veel te maken met de belastingdienst. Niet alleen omdat er allerhande formulieren ingevuld dienden te worden, ook omdat de belastingdienst mij een scala verkeerde aanslagen aan niet uit te keren bedragen en onterechte terugvorderingen deed toekomen. Vervelend maar zolang het op te lossen blijft, niet onoverkomelijk

Deze week kreeg ik de laatste definitieve aanslag. Daarop bleken alle problemen wel opgelost, maar dan vooral ten gunste van de belastingdienst. Het komt er op neer dat hun fouten mij geld hebben gekost. Vandaag kreeg ik daar de meest wonderlijke (en volgens mij foutieve) uitleg bij. Sterker nog, ik kreeg opeenvolgend twee verschillende redenen die even absurd waren. Ik zal proberen het begrijpelijk weer te geven.

Februari 2009 heeft de belastingdienst een bedrag uitgekeerd op de erven rekening. Dat bedrag is twee derde van het bedrag wat uiteindelijk uitgekeerd hoort te worden. Hun redenering: dat eerste lagere bedrag had toen niet gestort moeten worden, het geheel nu wel. Zij hebben dat lagere bedrag echter ook niet teruggevorderd. Over dat lage bedrag – wat niet is teruggevorderd en nu ook niet teruggevorderd wordt, omdat er recht blijkt te bestaan op een hoger bedrag – is heffingsrente in rekening gebracht (alsof dat bedrag ten onrechte op de erven rekening heeft gestaan). Die heffingsrente is flink opgelopen, hebben ze afgetrokken van het bedrag wat ik nog tegoed heb en zodoende heb ik hun plots betaald over een bedrag wat al die tijd terecht in mijn bezit was.

Enfin, die uitleg ging snel het raam uit maar toen kwam verbijsterende uitleg nummer twee.

In 2009 kreeg ik bericht dat er bijna drieduizend euro klaar stond om naar mij over te maken. Ik had echter helemaal geen recht op dat geld. Meteen gebeld, meteen een formulier opgestuurd en geen cent ontvangen, prima geregeld. Half 2010 kreeg ik echter een aanslag. Of ik die drieduizend euro – die ik nooit had ontvangen – even snel wilde terug betalen. Opnieuw gebeld en al snel was het misverstand duidelijk. Het bedrag was nooit aan mij uitgekeerd maar door hen geparkeerd op een rekening courant van de belastingdienst zelf. Waardoor men daar alleen zag dat het bedrag was afgeschreven, zij niet konden zien dat het was afgeschreven naar hun eigen rekening en zij er abusievelijk vanuit waren gegaan dat ik het bedrag ontvangen had. Zij zagen hun fout, de aanslag zou meteen ingetrokken worden, ik mocht de mijne verscheuren en dan was de zaak opgelost. Nu zijn die bedragen echter plots weer in beeld. De belastingdienst stelt dat alle aanslagen welliswaar onterecht waren maar dat er nu eenmaal wel een aanslag was opgelegd. Door een ‘automatiseringsfout’ (echt!) is die foutieve aanslag niet toen, maar pas deze week verrekend. Omdat ik die foutieve aanslag die ik niet hoefde te betalen, niet betaald heb maar diezelfde aanslag wel in de computer is blijven staan, wordt over dat bedrag heffingsrente berekend. Die heffingsrente wordt mij nu in rekening gebracht. Symptahiek als de belastingdienst is, hebben ze het vast voor me verrekend waardoor de teruggaaf als sneeuw voor de zon verdwenen is.

Deze laatste uitleg blijft de belastingdienst nu op staan, vinden zij volkomen logisch ende terecht. En let wel, dit is niet eens mijn interpretatie van hun uitleg, dit is werkelijk hun uitleg! Met de bewering dat als dit mijn begripsvermogen te boven ging, dat zou komen door mijn gebrekkig begripsvermogen(?!).

Het wordt dus bezwaar aantekenen. Want leuker kunnen ze het niet maken, wel geschifter.

 

Comments (8)



Hoe stom kan stom zijn?

Goh” zei de huisartsassistente allervrolijkst “het is maar goed dat je niet werkt he? Anders zou het nog heel lastig zijn om elke week een injectie te komen halen“.

Ze had net zo goed kunnen zeggen dat mijn gezicht groen met paarse stippels ziet, ik was net zo verbijsterd geweest waarschijnlijk. Want de reden dat ik niet werk is omdat ik in de WAO zit. En ik zit godverdomme in de WAO omdat een rits aan artsen een simpel te stellen diagnose zeventien jaar lang heeft gemist. Sterker, enkele artsen bewust niet naar heeft willen kijken. 

Gelukkig was ik te verbijsterd om te reageren, anders had ik deze assistente heel, heel erg veel pijn gedaan denk ik zomaar.

Comments (9)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft