“Lieverd, ik wilde je wat vertellen” hoorde ik mijn oma zeggen op ons antwoord apparaat. Dus belde ik haar later op de dag terug. In de verwachting dat ze misschien gevallen was, er een nieuwe bewoner in haar zorghuis was komen wonen of ze een leuk idee had. Maar nee, niets van dat al. Ze belde om te vertellen dat een mevrouw geprobeerd had haar scootmobiel af te nemen en een mijnheer er voor had gezorgd dat ze geen thuishulp meer krijgt. Haar thuishulp had vanochtend al met tranen afscheid genomen zonder een koekblikje af te stoffen, ze moest per direct weg. Mijn oma had de halve dag zitten huilen.
Erm?
De scootmobiel was een apart verhaal. In Almere zijn ze bezig met het instellen van zogenoemde ‘leen scootmobielen’. Met een verwijzing van de huisarts kan je naar een zorginstelling in de buurt om een scootmobiel uit de fietsenstalling te halen en een dagje op stap te gaan. Mijn oma kan vanwege twee kunstheupen, een kunstknie en de mooie leeftijd van 87 niet best lopen en heeft al vijftien jaar een eigen scootmobiel van de gemeente. Die gemeente besloot nu plots dat het een uitmuntend idee zou zijn haar scootmobiel bij mijn oma’s voordeur weg te halen en in de fietsenstalling te plaatsen. Hij bleef dan wel van mijn oma, maar ook anderen zouden hem kunnen lenen. Wilde ze de scootmobiel dan zelf gebruiken, moest ze hem maar even ‘reserveren’. Mijn oma vond dat een naar idee. De fietsenstalling is te ver weg, daar kan ze zonder scootmobiel niet komen(!). Bovendien is haar toestand nogal wisselend, waardoor het zeer handig is dat ze bij elke goede bui in haar scootmobiel kan klimmen en zeer onhandig als ze zou moeten reserveren. Kwiek vroeg ze of dat niet anders kon, als ze er voor zou betalen bijvoorbeeld. En tee dee hee, dat kon ineens wél. Dertig eurootjes per maand neertellen, dan mag de scootmobiel in haar gebruik blijven. Nog kwieker merkte mijn oma op dat dertig euro best veel is voor iemand met alleen AOW. En tee dee hee, wellicht is het vaste bedrag per maand bij nader inzien iets lager. De mevrouw gaat het allemaal toch maar uitzoeken. Alsmede de taxivergoeding. Want als ze een scootmobiel kan rijden, zou ze plots geen taxi nodig hebben als ze naar het ziekenhuis moet. Maar dat is niet zeker. Mijn oma ziet het met wantrouwen tegemoet en heeft het gevoel dat ze binnenkort de deur niet meer meer uit zal kunnen.
Het verhaal met de thuiszorg is nog absurder. Ze kreeg vier juli een brief in verband met de veranderingen per 1 juli(!?). De brief stond vol met alle mogelijke zorgpakketten die in Almere te krijgen zijn. En vertelde mijn oma ongevraagd dat ze ‘moest’ kiezen voor een Persoonsgebonden Budget (PGB) omdat dat ‘het meest geschikt’ zou zijn voor haar en haar hulpvraag (vier uur hulp in de week). Of ze dat tijdig wilde regelen en aanvragen, want door haar gedwongen ‘verkozen’ overstap van thuishulp in natura naar PGB, werd per 1 juli de thuishulp ingetrokken. De zorgcoördinator van de zorginstelling waar ze woont, was ook flabbergasted maar in plaats van even te helpen een en ander recht te breien, besloot ze dan maar een PGB voor mijn oma aan te gaan vragen. Met de mededeling dat zo’n aanvraag minimaal zeven weken duurt dus ze die periode in elk geval geen hulp krijgt. Wat het allemaal in zou gaan houden, niemand kon het haar vertellen.
Mijn oma had geen idee wat een PGB is, wil ook helemaal niet zelf haar zorg gaan inkopen en begrijp er allemaal niets van. Een blik op de site ‘Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling‘ en de wetenschap dat zo’n PGB – als het al toegekend zou worden – per 1 januari 2012 alweer opgeheven zou worden, doet mij vermoeden dat er gewoon een blunder is gemaakt door een of andere mongool ambtenaar. Jammer dat al die verzorgers die haar zouden moeten helpen, gewoon vrolijk mee blunderen. Maar goed, het houdt me van de straat zullen we maar denken.
Nu maar hopen dat ik niet alleen de veranderingen teruggedraaid krijg, maar het ook voor elkaar kan boksen dat ze op korte termijn weer thuishulp kan krijgen. Het liefst dezelfde hulp die ze al had. Inderdaad, ik ben optimistisch gestemd vandaag.
