Voor alles is een eerste keer natuurlijk, ook voor Spot. Zoals vanmiddag het eerste bezoekje bij de dierenarts. Of vanavond dat zijn baasje in mum van tijd languit op straat ging liggen. Hij schrok zich een ongeluk (ik ook), dacht duidelijk dat hij iets verkeerds gedaan had en kroop zo ver als de riem toeliet weg. Toen baasje (ik dus) hem vrolijk riep – ja dat kostte wel wat moeite maar je wil zo’n beestje ook geen trauma bezorgen nietwaar – sprong hij met wapperende oren en flapperende poten in een snoekduik bij me op schoot om me als een wervelwind te overladen met liefde en kusjes. Inderdaad, het duurde even voor ik weer rechtop stond ; )
Toch vertrouwde hij het niet honderd procent denk ik. Hij heeft de verdere weg super goed geluisterd en eenmaal thuis me niet meer uit het oog verloren. Zo’n valpartij schept toch maar mooi een band tussen mens en dier. Nu ligt hij doodop van alle nieuwe ervaringen onder mijn bureau te slapen.
We waren overigens bij de dierenarts voor een check-up en hij kwam op alle gebieden fantastisch uit de bus. In de wachtkamer probeerde hij en passant een enorme (écht enorme) rottweiler te domineren. Daar was de rottweiler niet bepaald van gediend en die liet dat met een monsterlijke bek vol scherpe, kwijlende tanden en flink kabaal merken. De enige die daarvan onder de indruk raakte was ik zelf, Spot deed slechts een stapje terug en wilde meteen al een nieuwe poging gaan wagen (die we voor de gelegenheid maar even geblokkeerd hebben). Blijkbaar is hij in gedachte nog de jonge pup die overal mee weg kan komen en moet nog uitvinden dat hij daar inmiddels net ietsje te oud voor is geworden. Hij zal het nog moeilijk krijgen de komende (puber)tijd.
