Koninginnendag, na vertoning van wat afschuwelijke beelden komt er een mijnheer in beeld om te vertellen hoe traumatisch deze beelden kunnen zijn. Dat het niet gek is dat u als tv kijker daar onrustig van wordt of vervelende gevoelens van krijgt. Gestressed van raakt wellicht. En .. om te melden dat ook de tv-kijker gebruik kan maken van slachtofferhulp. Want het is niet niets, wat de beeldbuisvolwassenen zomaar gezien hebben die dag.
Meteen zie ik mezelf alweer jankend bij de balie van het politieburo staan, twee weken na de zelfdoding van mijn vader. Waar elke hulp geweigerd werd. Geen politiezaak en geen zaak voor slachtofferhulp, er was immers ‘geen sprake van een misdaad’. Klachtenafhandeling maakte het vorige week nogmaals duidelijk, de politie had juridisch juist gehandeld en niemand hoefde zich ook maar ergens mee te bemoeien. Ja lullig dat de oom die mijn vader vond anderhalve week later zelf in het ziekenhuis belande omdat zijn lichaam de stress niet aankon (het gaat inmiddels goed met hem). Best kil ja dat de beloofde opvang voor mijn vriend en mij vertrokken was toen wij daar aankwamen. En natuurlijk begreep men dat ik geen enkele informatie had kunnen halen uit slechts de woorden ‘u bent de dochter, gecondoleerd’. Maar het was volgens het boekje, zo is het protocol nu eenmaal.
Gelukkig mag ik nu wél bellen omdat ik afgelopen donderdag naar het journaal heb gekeken …
Update: Vrijdag kijk ik Pauw en Witteman waar twee directe slachtoffers van het drama in Apeldoorn aanwezig zijn. Ook zij hebben geen slachtofferhulp of welke geestelijke hulp dan ook gehad. Iedereen aan tafel denkt dat de gemeente waar zij wonen daar nog wel snel mee zal komen. De woonplaats herkennend, denk ik van niet.
Update: vannacht zie ik dezelfde slachtoffers bij Rondom Tien. Er wordt veel geluld over de maatschappij die liefde en aandacht aan elkaar moet schenken, in verband met de doorgedraaide dader. De slachtoffers hebben nog steeds geen hulp gekregen.
