In verschillende bewoordingen is hetzelfde voornemen ontzettend vaak hier langs gekomen. Ik zou ellende van afgelopen jaren achter me gaan laten, op zoek gaan naar geluk, gaan genieten van het leven of toch minstens in rustiger vaarwater geraken en daar tevredenheid in vinden. De laatste keer dat ik misere wilde afsluiten om vol te gaan voor het grote of kleine geluk, was ruim twee maanden geleden, toen ik terug had gebladerd om vooruit te komen. En op die negen januari dit jaar was ik écht volkomen overtuigd: nu heb ik het ergste wel meegemaakt en kan het hooguit de goede kant op. Alleen die gedachte maakte al enigszins vrolijk.
Nog geen twee weken later maakten een echo in hel, een tumor in mijn lever en voorspellingen van verdoemenis rigoureus een einde aan elk greintje optimisme wat ik met moeite bij elkaar had geschraapt. Wat volgde was alleen nog verdriet en een alles verterende angst. Angst dat ik me door twaalf jaar ellende, intense trauma therapie en vijf maanden revalidatie had heen gewerkt om nu kloterig dood te gaan. Maar nog erger de angst dat als het ziekenhuis gelijk zou krijgen en de tumor kwaadaardig zou zijn, ik mezelf met geen mogelijkheid door welke behandeling dan ook zou weten te slepen. Niet dat ik dood wilde, absoluut niet. Maar in mij was geen enkele rek meer te bekennen om ook maar een stevige regenbui te doorstaan, laat staan het wegkrijgen van een tumor.
Gelukkig siert een koppige eigenwijsheid mijn karakter, hielp woede over hoe een en ander in het ziekenhuis was verlopen een extra handje mee en bleek mijn automatische piloot nog in strijdvaardige modus te staan. En meer nog wilde ik mijn man die me omringde met liefde, niet al in de steek laten. Dus bleef ik tussen paniekaanvallen, depressies en huilbuien zoeken naar gunstige berichten, goede vooruitzichten en snellere plus betere artsen. Veertien slopende dagen later kwam er goed nieuws, weliswaar waren er nu drie tumoren te zien maar was de hele handel tevens goedaardig. Het wil niet zeggen dat ik niet nog behandeld zal moeten worden of zelfs dat een behandeling niet erg ingrijpend zou kunnen zijn maar het deed er niet toe. Als je min of meer verteld is dat je snel dood zal gaan, is dit werkelijk fantastisch nieuws.
Aanvankelijk raakte ik in een soort extase over mijn leven. Elk spoortje depressie verdwenen en genietend van de miniemste dingen was ik nog nooit zo instant gelukkig geweest. Ergens had ik de gedachte dat de schrik en ellende deze keer een erg groot voordeel hadden gehad, ik zou met een roze bril op verder door het leven vliegen op even zo roze wolken. Zelfs toen mijn hormonen de boel op stelten besloten te zetten alsof ik drie dubbel in de overgang was beland, bleef het geluksgevoel aanwezig. Om noooooit meer te verdwijnen.
Dacht ik.
Toen.
Langzaam is het normale leven van alle dag toch weer binnen gesijpeld. Zijn herinneringen weer terug uit hun schuilplaats gekropen. Merk ik dat ik een aardige duw heb gekregen van alle stress en hormoonstormen. Voel ik dat ik toch wat tijd moet nemen om weer bij te komen en op te krabbelen. En is de realisatie terug gekeerd dat alles nu eenmaal kan gebeuren. Dat de wereld op elke seconde van de dag onder je voeten uit kan verdwijnen, omdat het leven niet eerlijk maar totaal willekeurig is.
Gelukkig is het geluksgevoel hiermee niet geheel verdwenen en ik probeer dat ook bewust een klein beetje vast te houden. Maar verder dan dat durf ik niet te gaan. Stiekem is er angst ontstaan dat als ik me voor neem gelukkig te worden, de wereld in brokstukken op mijn hoofd zal landen. Ik geloof niet in het lot maar durf het toch niet meer te tarten voor je weet nooit. Dus.
Geen zoektocht meer voor mij, ik zie wel gewoon wat de dag me brengt.
