Allen Carr gaat er van uit dat de roker die terug een niet-roker wil worden, een fijn druk bestaan heeft. Werk, hobby’s, sociale contacten en activiteiten, feestjes, etentjes en borrels. Die roker, die heeft een leuk bestaan en slechts een ding staat het plezier in de weg: roken. Dat drukke bestaan komt ook van pas. Want krijgt de ex-roker last van ontwenningsverschijnselen, dan kan die ex-roker lekker gaan sporten, een wandeling maken of iets anders leuk actiefs gaan doen. Makkelijker zelfs, want de ex-roker gaat zich veel gezonder voelen waardoor het drukke bestaan nog een tandje opgevoerd kan.
Braaf volgde ik al de instructies op, vol goede moed en enthousiasme rookte ik de laatste sigaret. Tijd overhoudend als niet-roker en mezelf afleidend van mentale ontwenningsverschijnselen, kon ik me korte tijd ‘vermaken’ met wat boodschappen doen en de kattenbak verschonen. Vervolgens stapte ik over op een beetje puzzelen, daarna wat half lam televisie kijken en vervolgens … Tja, vervolgens zat ik doodop op de bank. Er zeer van doodrongen dat ik geen druk bestaan heb. Er nog meer van doordrongen dat ik geen stap meer zou kunnen verzetten om mijzelf af te leiden, laat staan gaan sporten. Me realiserend dat ik me weinig gezonder zal gaan voelen aangezien hersenafwijkingen niet verbeteren door het wegnemen van een nicotine verslaving.
Daarmee borrelde mijn grootste frustratie op, ik wil veel wat niet kan en nog altijd heb ik het verlies van capaciteiten, ambities en dromen schijnbaar niet verwerkt. Een razende woede-aanval die ik niet meer onder controle kreeg was het het gevolg en bang dat mijn huisraad of de buren het niet zouden overleven, ben ik vanavond weer gaan roken. Blijkbaar gebruik ik mijn verslaving – helaas vrij effectief – om frustraties, verdriet en woede te onderdrukken.
Dat zou me niet moeten verbazen, mijn neuroloog had me al gewaarschuwd. Een vervelende vorm van zelfmedicatie waarvan hij niet dacht dat ik ermee zou kunnen stoppen. Een ADHDer is toch al gevoelig voor verslaving en nicotine is mijn enige drug of choise. De overige hersenperikelen helpen daar verder ook niet al te best bij.
Uiteindelijk denk ik daar toch anders over, ook ik moet het voor elkaar kunnen krijgen om gewoon, normaal niet te roken. Maar waarschijnlijk is het zinnig om eerst een oplossing voor mijn problemen te zoeken voor ik mijn verslaving wil gaan oplossen.
En daar kan het boek van Allen Carr niet tegenop …
Update: helemaal eigenaardig: nu rook ik weer maar vind het inmiddels behoorlijk smerig. Je zou toch denken dat dat enorm helpt niet te roken?! Wie weet gaat het vanmiddag alsnog …