Afgelopen week mocht ik weer eens ervaren hoe grandioos het uitpakt dat de zorgverzekeraar én de apotheker zich op de stoel van dezelfde arts wringen en waarom commercie in de zorg eerder dupeert dan wat anders.
Dit jaar kwam ik er thuis telkens achter dat ik bij elk herhalingsrecept een ander merk van dezelfde medicatie mee had gekregen. Het kon dan ook niet uitblijven dat ik tegen een merk aan zou lopen waar ik niet tegen bestand was. Deze week was mijn gelukkige week. Plotseling werd ik hondsberoerd van medicatie die ik al vijftien jaar slik. Dus ging ik wankel en krakkemikkig terug naar de apotheek om mijn vertrouwde merk terug te vragen. Helaas, dat kon alleen als ik even medische noodzaak ging regelen, de verzekeraar heeft besloten dat goedkoop ook prima is(*). Maar er was een snellere oplossing, het een na laatste merk kon ik wél krijgen. Oftewel, de apotheker geeft scheutig de schuld eenzijdig aan de verzekeraar maar is zelf ook niet bepaald in de haak. Immers verzekeraars stellen éénmaal per jaar prijslijsten samen, niet elke drie maanden. De apotheek is duidelijk allerlei goedkope voorraden aan het lozen.
Enfin, in elk geval opgelost zou u denken. Helaas, zo makkelijk ging dat (natuurlijk) niet. Ik kon wel terugschakelen, maar betreffend merk moest besteld worden. Breed glimlachend alsof men medicijnen voor de leut slikt, werd me vertelt dat ik over twee dagen de boel ‘al’ kon komen ophalen. Of ik in de toekomst dan een week vooruit wil bestellen. Net als mijn anti-conceptie, die is tegenwoordig ook niet meer op voorraad te verkrijgen.
Het laat zich raden, ik lag twee dagen uit de roulatie, werd stevig herinnert waarom ik die medicatie zo trouw neem en heb nog een paar dagen nodig om terug op te bouwen naar de normale situatie. En als dit nu het eerste akkefietje was met deze apotheker… ik heb vaker strijd dan wat anders. Doseringen van al onze herhaalrecepten worden voortdurend eigenhandig naar beneden toe aangepast. Vervolgens wil men allerlei niet meegeven omdat ik volgens hen fictieve berekening ‘nog thuis moet hebben liggen’. Dat wil zeggen, als de recepten niet plotseling in het grote niets verdwenen zijn. Medicijnen die dan in kleine hoeveelheden nodig zijn, krijg ik bakken vol mee of ik nu wil of niet. En zo kan ik nog wel een A4tje volkalken ..
Ondertussen hoor ik de politiek op tv zeggen dat de kwaliteit van de zorg zo uitmuntend is. Kijk ik elk bezoekje tegen een monsterposter aan hoe geweldig en nodig de apotheek wel niet is, die waken namelijk over uw medicijngebruik (maar blijkbaar niet over de mijne). Zie ik reclames van zorgverzekeraars die zich presenteren als weldoeners om u leven te veraangenamen. En krijg ik zin om wat mensen in elkaar te schoppen.
* Aangeven van medische noodzaak door uw huisarts, betekent niet dat u per defenitie uw geneesmiddel vergoed krijgt. Soms is daarnaast toestemming van de verzekeraar nodig of kan de verzekeraar besluiten tegen het advies van de huisarts in te gaan.
