De auto die langzaam langs me reed viel me wel op, maar toch niet echt. De man die uitstapte en wat raar naar me keek, maakte me ongemakkelijk maar hield ik niet echt goed in de gaten. Pas toen ik aan het eind van een fietspad merkte dat de man achter me aan was komen lopen omdat ik zijn adem in mijn nek voelde, ging er een alarmbel af. Terwijl ik me afvraag of ik spoken zie, besluit ik stil te gaan staan om hem te laten passeren, zodat ik meer overzicht op de situatie kan krijgen. Hij passeert ook wel maar vreemd, alsof hij treuzelt en in mijn buurt probeert te blijven. Ondertussen zie ik in mijn ooghoek een enorme gezinswagen stoppen met een wat ouder stel. De vrouw roept me vanaf de passagiersstoel naar het raam, alsof ze me kent. Eigenlijk twijfel ik om er op af te stappen, ik ken haar helemaal niet, wat een rare vrouw. De man loopt echter weer mijn richting op dus ga ik naar de auto om te kijken waarom ze roept.
Denkend dat ze de weg wil vragen hoor ik haar plots fluisteren ‘ken je die man?’. Dom verwonder ik me over haar rare vraag terwijl ik mijn hoofd ‘nee’ schud. Plots zegt ze dat ik meteen in moet stappen. Vraagt ze waar ik woon. Zegt ze dat ze me veilig thuis gaan brengen. Dat ik gevolgd wordt. Even schiet door mijn hoofd dat dit een raar stel is wat me wil ontvoeren en weet ik niet wat ik moet doen. Ze blijft haar woorden herhalen terwijl ik besluiteloos en paniekerig om me heen kijk. Dan zie ik dat de man een klein stukje verderop in de schaduw is blijven staan. Dat hij strak naar me staat te staren. Is dat bovendien niet dezelfde auto die ineens aan het einde van de straat staat te wachten? Het dringt tot me door dat ze gelijk heeft. Dat dit niet kosjer is. En dat dit het meest geweldige stel in de wereld is die me alleen liefdevol veilig thuis willen krijgen. Dat ik gewoon in moet stappen en wel meteen!
In de auto vertelt het stel dat de donkere auto me een straat lang gevolgd heeft. Dat ze dat niet vertrouwden en me ook waren gaan volgen om het in de gaten te houden. Toen ik in de buurt van een fietspad kwam waar de auto niet verder kon, is de auto langs me heen gereden en stapte er een man uit, die me te voet verder volgde. Ze zagen dat de auto wegreed om een straat verderop weer te voorschijn te komen en daar te gaan staan wachten. Op dat moment besloten ze voor de zekerheid in te grijpen. Door te doen alsof ze me kende hoopte ze de man weg te jagen en toen dat niet hielp besloten ze dat ik in moest stappen zodat ze me thuis konden brengen. Ze zijn zelfs met me omgereden om de indruk te geven dat ik met hun mee ging naar ver weg, zodat de mannen niet zouden zien waar mijn huis woont. En hebben voor de deur gewacht tot ik veilig binnen was.
Gelukkig bestaan ze nog, lieve mensen die zich bekommeren om anderen en de wereld een klein stukje veiliger maken. In elk geval mijn wereld!
