Wij wonen in een overwegend groene wijk vol groenstroken, bermen en grasveldjes. Wij wonen ook in een wijk waar veel mensen denken dat al dat groen bedoeld is als afvalbak. Stukken lunch, hele avondmaaltijden (over het balkon), gebruikte koffiefilters, allerhande lege verpakkingen, gebroken glas, stukken metaal, versplinterd hout, stukken textiel en soms zelfs kapotte kerstballen, een verdwaalde stofzuiger of half gesloopte kast, het is allemaal vertegenwoordigd op ons groen. Samen met het feit dat we hondenbelasting betalen, is dat voor ons reden genoeg om geen hondenpoep van grasveldjes op te ruimen. Let wel, ‘we’ poepen niet op de stoep, in tuinen, op groenstroken die aan achterdeuren grenzen en ook speelweides en voetbalvelden worden met rust gelaten.
Soms wordt ik hier op aangesproken en/of wensen mensen met mij daar een discussie over aan te gaan. Dat mag natuurlijk, we denken niet allemaal hetzelfde. Frappant is alleen hoe mensen mij daar op aanspreken. Zo start men de conversatie graag luidruchtig, op onbeschofte toon en is de eerste zin negen van de tien keer doorspekt met scheldwoorden. Sommige mensen houden liever een veilige afstand en gillen dus hun verwensingen en bedreigingen drie deuren verderop vanaf het balkon mijn kant op. Is er dan ruimte voor hoor en wederhoor, wordt het nog mooier. Blijkbaar is het moeilijk om te zeggen dat men iets gewoon vervelend vindt, dus wordt er doorgaans gegrepen naar een flinke leugen. Meest gehoorde is die van mensen zonder thuiswonende kinderen, die krijsen dat hun kinderen dagelijks op betreffende veldje spelen en onder de hondenpoep thuis komen. Meest absurde is de evenzo veel voorkomende ‘als de gemeente het gras maait, spat bij mij de hondenpoep tegen de ramen’. Merken mensen vervolgens dat al dat loze geschreeuw en gekrijs niets gaat uithalen, is het einde van het ‘gesprek’ doorgaans net zo onbeschoft als de start. Terwijl ik nog aan het praten ben, gooien mensen al dan niet scheldend de deur dicht. Blijkbaar schenkt dat nog in enige mate een gevoel van overwinning na deze hopeloze missie.
Zult u denken dat de schreeuwlelijkerd dezelfde is als de toch al asociale, vervuilende buurtbewoner. Maar niets is minder waar. Doorgaans gaat het om de net geklede, middelbare vrouw die oogt alsof ze weet hoe het hoort.
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, misschien ben ik gewoon wat ouderwets ende achterhaald. Maar wat is het toch dat mensen denken dat zij gewenst gedrag kunnen afdwingen door totaal asociaal door het lint te gaan?
