Vanavond in Pavlov, kreeg Stacey Rookhuizen een test die vliegers in opleiding moeten ondergaan. In het kort komt het er op neer dat deelnemers in een kamer worden geplaatst, waar een rampscenario wordt nagebootst waardoor zowel druk als zuurstof wegvallen in de ruimte. De deelnemers moeten vervolgens een blad met testjes proberen in te vullen. Op het moment dat dat niet meer gaat of zij zich te onwel gaan voelen, moeten zij dat aangeven en een zuurstofmasker opzetten.
Toen de test begon dacht ik wat ik zelf zou doen, namelijk alles uit de kast trekken om het blad met testjes ingevuld krijgen. Dat bleek ook de gedachtegang van Stacey Rookhuizen te zijn. Het bleek echter ook een foute keuze te zijn. Door het gebrek aan zuurstof wordt het niet alleen moeilijk om de testjes te kunnen doen, als een mens te lang zonder zuurstof zit, valt elke gedachte weg. Ook de gedachte dat het zuurstofmasker terug op moet! Stacey wachtte in al haar ijverigheid te lang en de instructeur moest haar het zuurstofmasker opzetten omdat zij er zelf niet meer op kwam dat te doen.
Te leren les was natuurlijk ook niet hoe testjes te maken met zuurstofgebrek. De les was om duidelijk je eigen grenzen te leren vaststellen en respecteren zodat je jezelf en anderen niet in gevaar brengt, door bijvoorbeeld te lang te wachten met het zuurstofmasker op te zetten. Stacey was ‘gezakt’. En ik dus ook.
Confronterend. Want dit was een grappige test maar in het dagelijks leven heb ik – chronisch ziek met beperkingen en al – dezelfde neiging. Weten dat de boodschappen te zwaar zijn, de wandeling te ver, de activiteit te omvangrijk en het dan toch doen. Me bewust van het gevaar van de trap te donderen, geen energie meer over te hebben of ziek te worden en het dan toch doen. Ervaren dat het geen slim plan was, maar het de volgende keer doodleuk toch weer doen.
Misschien wordt het tijd dat eens te veranderen …
