Al weken heb ik het gevoel dat ik niet zomaar uit het niets weer kan gaan schrijven. Dat ik eigenlijk iets van een beschrijving of verklaring zou mogen geven wat er het afgelopen jaar is gebeurd en waarom ik zo stil ben geweest. Tegelijkertijd kan en wil ik om allerlei redenen veel niet meer met de wereld delen. Sommige dingen zijn te zwaar, te ingewikkeld of simpelweg te privé, zelfs voor mij. Hou het erop dat het beslist niet goed met me ging maar dat ik inmiddels aan het opkrabbelen ben.
Een reden van een periode van stilte wil ik wel vertellen. Langs de jaren zijn voor mij belangrijke mensen die mij volgden, veelvuldig reageerden, op een bijzondere manier dierbaar waren geworden en mij inspireerden en motiveerden om te blijven schrijven, helaas overleden. De belangrijkste was mijn vader. Al sinds zijn zelfdoding in 2009 heb ik meer moeite gehad met schrijven en ben ik ook intenser en zwaarder op de hand gaan schrijven. Opa Buiswater, een lieve man die zelf een ‘rood’ weblog bij hield en mij achter de schermen in een moeilijke periode heeft geholpen, overleed een jaar later. ChristinA, een sterke en kritische vrouw die me scherp hield en me veel heeft geleerd over mijzelf en omgaan met ziekte overleed. Frans54, de man die na een longtransplantatie in geleende tijd zei te leven, mijn vader had gekend en een grote steun voor me is geweest, is eveneens overleden.En dan was er HenK. Hem heb ik leren kennen op een forum voor suïcide en nabestaanden waar ik – toen nog anoniem – schreef over mijn vader. HenK bleek de gedichten van mijn vader te hebben gelezen en hoewel of misschien juist omdat hij in karakter erg van mij verschilde, hebben we vele, lange en vooral mooie teksten met elkaar gewisseld. Hij gaf me andere invalshoeken, nieuwe inzichten en altijd stak hij mij een hart onder mijn riem. Later ontdekte hij dit weblog en volgde hier hoe het mij verder verging. Hij reageerde vaak, soms kregen we ronduit ruzie maar vaker konden we elkaar goed vinden. Zo hadden we eind 2018 nog een leuk gesprek over muziek op twitter, zo kreeg ik een berichtje van zijn zoon dat HenK in een ziekenhuis was overleden. Dat was het. Niemand zei er meer iets over, hij was gewoon ineens weg.
Misschien komt het vreemd of stom op u over maar ik heb me lange tijd enorm uit het veld geslagen gevoeld om zijn dood. Buiten dat ik hem en onze gesprekken zou gaan missen, voelde het naar dat hij die altijd zo aanwezig was met zijn sterke opinie van de een op de andere dag was verdwenen. Natuurlijk speelde mee dat HenK voor mij sterk verweven was met herinneringen aan mijn vader en mijn trauma rondom mijn vader’s zelfdoding. En al heb ik hem helaas nooit ‘in het echt’ kunnen ontmoeten, ik denk dat hij ongemerkt veel meer over mij en mijn gevoelsleven wist dan menigeen in mijn directe omgeving en vice versa.
Enfin, het voelt als tijd om weer verder te gaan. En wie weet het schrijven weer terug op te pakken.
