Velen vonden dat ik het niet moest doen. Allereerst al het blonde niet want ‘dat maakt je zo flets’. Maar eenmaal blond vond men het toch maar erg natuurlijk staan. (Logisch, ik ben ergens onder al die verfbeurten van nature blond). Maar mijn haar eraf laten knippen, dat moest ik toch zéker niet doen. Alle feministische golven ten spijt staat lang haar nog steeds voor ‘vrouwelijk’ en ‘mooi’ en vrijwel iedereen was overtuigd: lang zou me beter staan dan kort.
U raadt het al. Afgelopen week heb ik alles eraf laten knippen en ben weer in bezit van een korte, rommelige coupe. Niet alleen ben ik er intens gelukkig mee, tot nog toe vindt iedereen het ‘beter dan daarvoor’.
Dat laatste maakte me een beetje onzeker. Sowieso vertelt het me dat ik nooit meer naar anderen moet luisteren maar mijn eigen zin moet doen. Maar langzaam vraag ik me ook af: betekent het dat ik de jaren hiervoor een beetje voor lul liep misschien?
Vooral mannen vinden dit een stompzinnige onzekerheid. Ik krijg nu toch complimenten, dus waarom het negatieve opzoeken? Maar ik denk: wat als ik het ooit weer wil laten groeien?
Wat denkt u, normaal onzekerheidje of dom (vrouwelijk) hersenspinsel?
