Tag: Huisartsenzorg

Ben er ziek van …

En toen was het echt helemaal op …

Afgelopen week werd ik na een telefonisch consult van een half uur gevraagd nog even terug naar de invallend huisarts te komen, om afwijkende leverwaardes, pijn- en diarree klachten te bespreken en te bekijken of mijn medicijngebruik invloed op mijn leverwaardes zou kunnen hebben. Omdat ik nog een onderzoek op stapel heb staan zag ik het nut er niet direct van in, maar al erg blij met een zeer gedegen huisarts zei ik vanzelfsprekend toe. Hoe anders kan het lopen.

Bij binnenkomst viel direct op dat ik een geheel andere huisarts voor mijn neus had. Bij navraag bleek dat de bedoeling, hij noemde zichzelf  lachend ‘de grote baas’ en daarom zat ik nu bij hem. Ik kreeg er een arts in opleiding bij kado, zonder de mogelijkheid om nee te zeggen. Gezellig nam ze naast me plaats alsof zij de patiente was en kwam ik wat ongelukkig voor een hoek van het buro te zitten. Ondertussen liepen twee assistentes in en uit, werden er nog gegevens van andere patienten ingevoerd en waren de grappen en grollen niet van de lucht. “Wij zijn een heel leutige praktijk” kreeg ik met een knipoog te horen. Ik kreeg het gevoel van een snelkookpan voor er een serieus woord was gevallen.

Toen moest mijn dossier geopend worden. Helaas, dat ging niet. Plots was ik onder een andere huisarts en huisartsengroep geschaard die blijkbaar al enkele consulten betaald heeft gekregen terwijl ik de goede man nog nooit gezien heb. En werd toegang tot mijn dossier geweigerd. “Dat moeten we eerst even oplossen hoor, anders gaan de betalingen niet goed”. Joh, ik maar denken dat het ook wel handig is als mijn dossier in te zien is. Lachen, gieren, brullen. Zeker toen ik ook een ander adres had. “Hahaha, je bent twee patienten geworden.” Zo grappig vond ik het eigenlijk niet.

Het werd er ook niet grappiger op, al bleef de huisarts er lol in houden. Hij wist eigenlijk niet wat ik kwam doen en besloot toen ineens al mijn langdurige behandelingen op de schopstoel te plaatsen. B12 had ik niet meer nodig, hij zou aanraden gewoon maar te stoppen. Waarom? “Om te kijken of de klachten dan terug komen, maar dat zal wel niet”. En “waarom neemt u in hemelsnaam zulke grote hoeveelheden vitamine D?” Nou, omdat ik een ernstig tekort heb, deficient was zelfs. Volgens de ‘grote baas’ liep het vast wel los en zou een stukje vis in de week eten alles wel in orde maken. En lachen, vitamine D is een in vet oplosbare vitamine dus “u zult wel geen tekort hebben, met uw lichaamsomvang”. Om de hele handel compleet te maken, kon ik nu ook wel van mijn maagzuurremmers af. Want “heel veel mensen slikken medicatie die overbodig is.” Mijn uitleg wat ik mankeer werd totaal in de wind geslagen. Want “‘je oogt heel gezond hoor” en “je komt prima voor jezelf op, dat wijst ook op een prima gezondheid nietwaar”.

Uiteindelijk heeft het geen effect dus zou ik me er niet druk om moeten maken. Hij is niet mijn eigen huisarts en kan niet zomaar mijn medicatie stoppen. Maar ik moet u bekennen dat de moed me even totaal in de schoenen is gezonken. Ik heb al zoveel strijd moeten leveren om onderzoeken voor elkaar te krijgen waar dan ‘frappant’ uitkwam dat ik gelijk had. Moet ik nu bij elke willekeurige zorgverlener een kopie van mijn dossier mee gaan nemen om onder de neus te duwen, om voorgeschreven behandelingen te behouden?

Het is namelijk niet alleen deze huisarts die zonder enige kennis van mijn medische achtergrond én zonder in mijn dossier te kijken voorstelt om medicatie te stoppen. De maagzuurremmers slik ik bijvoorbeeld omdat uit een rits ziekenhuisonderzoeken is gebleken dat mijn zuurwenzuwen te veel zuur aanmaken en de PH-waarde te laag is. Maar in de laatste zes maanden alleen al heb ik al vier keer te horen gekregen “Als mensen last hebben van zuurbranden, dan denken ze al snel dat ze teveel zuur aanmaken. Maar in werkelijkheid is dat vaak niet zo, dus dat zal bij u ook wel niet zijn” Vervolgens kan ik uitleggen, naar mijn dossier verwijzen of op mijn hoofd gaan staan,  ik word hooguit bekeken als overmatig assertief of lichtelijk hypochondrisch.

En daar ben ik even goed ziek van ..

Comments (22)



Zoals de waard is vertrouwd de arts zichzelf

Onlangs bleek dat artsen tienmaal vaker het bezwaarforumlier Electronisch Patient Dossier (EPD) hebben ingestuurd dan de gemiddelde burger heeft gedaan. Reden genoeg om te denken dat er wellicht een luchtje zit aan het EPD. Hoewel. Leest u dan eerst eens enkele argumenten van artsen om voorlopig tegen het nieuwe electronisch dossier te zijn (en huiver even mee):

Dat er onzorgvuldig met privacygevoelige informatie wordt omgesprongen, weten artsen uit de praktijk: ‘Met name op de huisartsenpost gaat alles van iedereen over de tong, of het nu patiënten of medewerkers betreft.’

Oftewel de huisartsenpost vormt een groot roddelnest en uw privacy ligt al aan barrels voor u de spreekkamer verlaten hebt. Ben benieuwd wat u denkt de eerstvolgende keer dat de assistente vriendelijk naar u lacht .. en is die knipoog wel zo leuk eigenlijk?

[Angst persoonsverwisseling] ‘Ik ken de praktijk dat er verschillende schermen van verschillende patiënten over elkaar heen zijn geprojecteerd, zodat je als hulpverlener, voordat je het weet, het verkeerde scherm zit in te vullen.’

Werd u al wat ongemakkelijk van de dagelijkse roddelpraktijken, dit is toch een stapje kwalijker. Voor u het weet slikt u viagra tegen een ontsteking of ernstiger. Was het ook niet het argument vóór het EPD, het feit dat er elk jaar weer mensen sterven door fouten in de medicatie en niet op de hoogte zijn van door anderen voorgeschreven medicatie?

‘Het tegengaan van belangenverstrengeling als een zorgverzekeraar een partij wordt van het ziekenhuis, wordt niet gegarandeerd’, is een ander argument om het bezwaarformulier in te vullen.

Dat is gek. Artsenbezoekers komen nog altijd over de vloer, fysiotherapeuten verdienen aan extra reclamezuiltjes hier en daar, geen arts protesteerde tegen het idee artsen aandeelhouders van ziekenhuizen te maken en zo zijn de voorbeelden van belangenverstrengeling talrijk. De zorgverzekeraar zit daarbij al lang en breed op de stoel van de arts. Blijkbaar is dat punt pas belangrijk als de arts er zelf tegen aanloopt in de rol van patient. 

Als de patiënt zijn eigen EPD kan inzien zonder uitleg, bestaat de kans dat artsen dingen bewust niet of onvolledig opschrijven, melden respondenten.

Hier moest ik meteen denken aan een ouderwets fenomeen wat nog steeds wel in gebruik is: ‘het ZW-dossier’, oftewel het stempel ‘zijkwijf’ in uw medische gegevens. Dat is het enige waarvan men kan voorstellen dat een arts liever niet heeft dat u dat onder ogen krijgt nietwaar? Naast opmerkingen dat u vast een hypochonder of een aansteller zal zijn.

Feitelijk bent u na het lezen van alle argumenten nog niets wijzer over de voor- en nadelen van het Electronisch Patient Dossier of de werking daarvan. Het maakt echter wel duidelijk dat er iets grondig verkeerd zit in onze zorg en de mentaliteit van menig zorgverlener. Zoals eigenlijk eerder al bleek toen naar buiten kwam dat zorgverleners gerust hun wachtwoord aan vreemden geven en computers en dossierwagens onbeheerd achter laten om elders wat anders te gaan doen. Het probleem is niet het EPD, het probleem zit in de zorg.

Jammer dat we daar geen bezwaar tegen aan kunnen tekenen …

Comments (6)



Economische crisis .. zorgcrisis

Chronisch zieken zullen meer door huisartsen geholpen moeten gaan worden dan in de duurdere ziekenhuizen.

Minder bekend, is dit een van de gevolgen van het ‘sociaal akkoord’ wat onlangs uit de bus komt rollen. Een gevolg wat u op het eerste gezicht misschien niet schrikbarend voorkomt. Immers ziekenhuizen zijn ook duur en zorg is zorg nietwaar?

Niet waar. Dat de ziekte chronisch is, wil niet zeggen dat de huisarts er ook verstand van heeft. Sterker, een huisarts zal er eerder (te) weinig verstand van hebben. Opgeleid om te herkennen en door te verwijzen, kan van een huisarts niet verlangd worden dat deze zich specialiseert op alle gebieden denkbaar. Er is een reden waarom specialisten specialisten heten.

Hoe dit uit zal pakken kan ik u helaas al vertellen. Mijn internist was blijkbaar erg toekomst gericht. Dus vond hij het niet nodig om vergaand onderzoek te doen maar deed een gok op de oorzaak van mijn vitamine D tekort. En verwees ook mij terug naar de huisarts voor ‘verdere begeleiding’. Dezelfde huisarts die mij de week ervoor nog had staan te vertellen dat vitaminetekorten amper in de huisartsenopleiding voorkomen anders dan ‘daar hoeft een huisarts niet naar te kijken, vitaminetekorten komen in Nederland amper voor’. Die nog net niet in paniek raakte omdat hij naar eigen zeggen ‘geen enkel verstand heeft van vitamines’. En die nu zijn best doet wat bij te lezen en verder te vertrouwen op mijn aanwijzingen.

Voor mij met mijn grote bek en al, ook griezelig. Want het is geen kwestie van even bloedprikken, waarde bekijken en pillen bijgooien of afnemen. Vitamine D is een pre-hormoon, van zowel tekort als teveel loop je ernstige complicaties op en uiteindelijk kan je er aan dood. Buiten dat heeft het invloed op allerlei andere stoffen in je lichaam die ook in balans gehouden moeten worden. Voor de afspraak van de week om even simpel bloed te laten priken, heb ik uren zitten graven en lezen om zelf maar te bepalen wat wijsheid is.

Nu komt dit heus wel goed, zal mijn huisarts gerust wat tijd vrij kunnen maken om in te lezen en in uiterste nood kan ik opnieuw verwezen worden naar een andere specialist. Maar stel je toch eens voor dat elke chronisch zieke terugverwezen wordt naar de huisarts. Dat deze zich ineens geconfronteerd ziet met een stuk of 200 chronische ziektes waar hij eigenlijk geen verstand van heeft omdat hij geen specialist maar huisarts wilde worden.

Kredietcrisis, economische crisis, voedselcrisis, klimaatcrisis .. zorgcrisis?

Comments (8)



Fijne huisarts

Voor het eerst in mijn leven heb ik een vriendin gevraagd mee de spreekkamer van de huisarts binnen te gaan. Voor emotioneel support, om mee te onthouden wat er gezegd zou worden, om eventueel aan te vullen en en mij in de gaten te houden voor het geval ik in woede zou ontsteken. Kunt u nagaan hoe groot mijn paniek gisteren is geweest.

En gelukkig, het gesprek met de huisarts verliep simpelweg aan alle kanten zeer prettig. Hij moet wel even de adviezen van de internist afwachten, maar ziet geen reden om meteen mijn glazen in te gaan gooien door de behandeling met B12 te stoppen waar ik juist zo van verbeter. Het is zijn bedoeling dat ik over een tijd leer hoe ik op gevoel kan gaan aangeven of en hoeveel B12 ik nodig heb. En denkt dat ik daar wat langer voor nodig zal hebben dan zijn andere B12 patienten, simpelweg omdat ik in een stressvolle periode van rouw zit.

Verder heeft hij niet het gevoel de grootste expert te zijn dus meende zich nog wat te moeten verdiepen, met name in het vitamine D verhaal. In elk geval wil hij het wél in de gaten houden en om de zoveel tijd testen. Hij vond het zelf een goed idee als hij me verder zou gaan begeleiden en gaat duidelijk ook af op mijn input in deze.

Ook fijn is dat hij aangaf dat het vaker voorkomt. Dat artsen alleen kijken naar oorzaken en zodra ze geen oorzaken vinden, concluderen dat er ‘dus’ niets aan de hand zou zijn. Volgens mijn huisarts een verkeerde conclusie, hij meent dat de patient nog net zo ziek is, dat het alleen maar zegt dat de arts niet alles kan verklaren en er nog veel is wat artsend Nederland nu eenmaal niet weet. Het was meer begrip dat ik durfde te hopen.

Kan dus opgelucht het weekend in …

Het is sowieso frappant hoe empathisch deze huisartsenpraktijk te werk gaat. Van huisarts tot assistentes, allen zijn ze zeer begaan en ook als ze het grondig oneens zijn, kan erover gepraat worden. Denk dat het de allereerste arts is die ik ben tegengekomen, die gerust op zijn standpunt durft terug te komen of aan durft te geven dat hij niet alleswetend is. Het zou eigenlijk niet zo bijzonder moeten zijn, maar dat is het wel ..

Comments (5)



Nog meer blindstaren?

Val van de ene verbazing in de andere. Las ik gisteren dat huisartsen meer preventief onderzoek moeten doen, hoor ik vanochtend op Goedemorgen Nederland dat huisartsen meer zouden moeten letten op een eventuele psychische oorzaak van lichamelijk onbegrepen klachten. Dat zouden ze nu nog te weinig doen?!

Toegegeven, ook kwam voorbij dat als alleen medisch bekeken wordt, mensen wellicht achterblijven met zorgen of ze niet toch wat ernstigs mankeren of dat het om iets griezeligs gaat. Daar is op zich niets mis mee, ik denk ook dat wel eens vergeten wordt dat elke lichamelijke klacht een psychisch effect heeft of elke behandeling psychische druk met zich meebrengt. Maar de voorbeelden spraken andere taal, verhaalde onmiddelijk over de patient met pijn omdat het op zijn werk zo beroerd gaat of de vrouw met keelklachten die bang is voor een enge ziekte.

Al met al vind ik het een griezelige ontwikkeling. Zoals je een been kan breken en tegelijkertijd gestressed kan zijn over je werk, kan dat ook met klachten die wat moeilijker te verklaren zijn. En wat te denken van welke invloed klachten hebben op het dagelijks leven. In een maatschappij die dol is op psychologisering, vrees ik dat er eerder meer misdiagnose uit voort zullen komen dan betere zorg.

Hoe gaat uw huisarts om met uw klachten?

Comments (3)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft